Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Na zes jaar, zo moe en nog steeds zo uitzichtloos.
Waarom ben ik hier weer, ik weet het niet. Er komt maar geen eind aan mijn gebroken hart, iedere dag worstel ik mij zelf de dag door met jouw in mijn achterhoofd. Waarom maak ik niets van mijn leven, je bent het niet waard om nu nog steeds voor te huilen. Waarom, na 25 jaar mij op die manier te dumpen en verder gaan alsof er niets gebeurd is. Ik voel mij zo moe, genoeg van mijn dromen en huilbuien. Wil zo graag weer even blij zijn maar je hebt mijn hart gebroken en ik zie mijn verdere leven als uitzichtloos. Ondanks alles hou ik nog steeds van jou zo als ik 25 jaar lang heb gedaan, ondanks al jouw leugens en bedrog. Ben zo moe, ik wil zo niet verder.
- godin hera's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Ik voel met je mee en hoop
Ik voel met je mee en hoop dat je snel terug iemand vindt die je gelukkig kan maken! Herpak jezelf,6jaar wachten daar ga je alleen maar aan tenonder! Het is een verschrikkelijk gevoel en zeker als je het zo lang met je mee sleept!
Dank je wel Spidey, ik doe
Dank je wel Spidey, ik doe erg mijn best
@godin hera
Ik ben benieuwd of je in de afgelopen zes jaar wel hebt gedate met andere mannen?
Hallo Em, In die zes jaar ben
Hallo Em, In die zes jaar ben ik niemand tegen gekomen, maar ik ben dan ook niet echt op zoek. Heb wel regelmatig gezelschap voor een avondje, zeg altijd dat ze op meer niet moeten rekenen. Ja, dat geeft ook wel ééns problemen maar niet van uit mijn kant. Groetjes Hera
@godin hera
Ik heb zelf ook een nasty break up achter de rug, maar ik geloof nog wel in de liefde...Mijn gedachtegang is: Als ik me zo goed kon voelen in een relatie waarin de ander niet voor 100% kon gaan, hoe goed moet het dan voelen (en dus ook voor mezelf) met iemand die wel 100% voor je gaat? Zou mooi zijn als je je weer kon openstellen voor iemand.
Herkenbaar
Ik modder ook door.
Ben afgekickt, maar het verlangen naar die drug blijft.
En er lijkt maar 1 dealer op de hele wereld te zijn...
Van dag tot dag...
En straks van jaar tot jaar...
Raken we ooit dat verlangen naar die ene weer kwijt?
Zullen we ooit opstaan met een schone lei?
Ik weet het niet...
Mijn grootste angst is, dat ik met die ene liefde in gedachten, mijn laatste adem uitblaas.
Een leven van onvervuld verlangen...
Zonde.
Mister xxxx, iemand die mij begrijpt.
Zo mooi geschreven, Met die ene liefde in gedachten. mijn laatste adem uitblaas. Nu heb ik weer de tanen in mijn ogen staan, jij begrijpt mij. Een leven van onvervuld verlangen..... precies, ik zie er zo tegen op. Ben nu 48, weet niet hoe lang ik nog heb maar zo
Bedankt Mister xxxx
“Have a suitcase-heart; be ready to travel” @ Godin Hera
Je verhaal geeft weinig details, dus lastig om in te gaan op het ‘waarom’ en ‘hoe’ het precies is uitgegaan. De titel "Na zes jaar, zo moe en nog steeds zo uitzichtloos", betekent dit dat je hier al 6 jaar om treurt? Is 'hij' al 6 jaar weg? Of ging het al 6 jaar niet goed? Onduidelijk...
Om te beginnen, wil ik 2 fragmentjes uit je verhaal eruit lichten waar ik wel op in wil gaan:
“Er komt maar geen eind aan mijn gebroken hart, iedere dag worstel ik mij zelf de dag door met jouw in mijn achterhoofd. Waarom maak ik niets van mijn leven, je bent het niet waard om nu nog steeds voor te huilen.”
Wat ik nu ga zeggen, daar zul je je mogelijk tegen gaan verzetten omdat het als heel ‘unfair’ zal aanvoelen. Maar wanneer iemand je ‘achterlaat’ met een hart dat in stukken ligt, ben JIJ verantwoordelijk om je hart weer te helen. Niemand anders—zelfs niet degene die het heeft aangericht. Verdomde oneerlijk, dat besef ik. Waarschijnlijk ook heel onverdiend. En harteloos.
Maar het maakt niet uit of je zelf (gedeeltelijk) schuldig bent aan de brokken of niet. Hoeveel jaren je samen bent geweest, ook niet. De gedachte die je binnen behoort te laten, is dat je een ander niet de verantwoordelijkheid kan toeschrijven om de staat of conditie van je hart te verbeteren. Zelfs niet (hoe tegenstrijdig dan ook), als diegene schuldig is aan het verwoesten ervan. Dat is teveel macht, daarmee geef je iemand teveel controle over je welzijn. Blijf je ook vastzitten in een passieve rol.
‘Er komt maar geen eind aan…”, schrijf je. Ik vrees dat dat einde ook niet gaat komen (of het gaat je in ieder geval erg veel kosten om daar te komen), tenzij je zelf actieve stappen gaat nemen om je beschadigde hart te gaan verzorgen. Niemand anders zal het voor je gaan doen. Waar het nu om zou moeten gaan draaien is hoe JIJ besluit om hiermee om te gaan. Een hart heelt niet vanzelf, dat kost aandacht, verzorging en emotionele rehabilitatie. Het vraagt om ‘in het reine te komen’ met wat er is gebeurd, heel goed leren scheiden wat jouw aandeel is geweest. En wat bij ‘de ander’ moet blijven liggen.
Dat je bent lamgeslagen door de rake, harde klappen die jou zijn uitgedeeld (zijn leugens & bedrog—en dan ook nog eens bij je weggaan), is begrijpelijk. Maar hoe pijnlijk dan ook, dit is de situatie die zich heeft aangediend. Dit is waar je het mee moet doen. Accepteer en vertrek vanaf dat punt.
Ik krijg de indruk, zelfs zonder details, dat je jezelf in een hele onafhankelijke positie hebt geplaatst. Je “maakt niets van je leven”, en “ziet je leven als uitzichtloos”, schrijf je. Hoewel dit gevoelsmatig misschien momenteel zo voelt, in theorie stopt jouw leven natuurlijk niet bij zijn keuze om bij je weg te gaan. Ademen zul je nog steeds. En morgen zal zich weer aandienen.
Wanneer dit echter wel zo voelt, is het hard nodig om te gaan onderzoeken hoeveel jij in (en van) jouw leven door hem hebt laten innemen, aan hem hebt gekoppeld. Hoeveel van jouw persoonlijk geluk en welbevinden, is eigenlijk gekoppeld aan ‘hem’?
“Ondanks alles hou ik nog steeds van jou zo als ik 25 jaar lang heb gedaan, ondanks al jouw leugens en bedrog.”
Hoewel ik niet aan jouw liefde voor deze man voorbij wil gaan, heb ik hier (als ik mijn eigen ervaring laat meewegen) zelf grote twijfels bij. ‘Houden van’ evolueert. Mijn beleving is, wanneer je in een samenzijn te maken krijgt met leugens & bedrog, dat dit verwoestend werkt op het bestaande vertrouwen. Er verschijnt achterdocht, kwetserijen & verwijt op het toneel. Geen mooie rollen; het maakt de bestaande verhoudingen kapot. Ongelijkwaardigheid verschijnt. Dit heeft een zware weerslag op de inhoud en dynamiek van een samenzijn. Of je nu wil of niet, het zal het beeld dat jij van de ander had, veranderen. Een ‘ik kan hem volledig vertrouwen’, verandert in ‘hij is dus in staat om mij te bedriegen’. Een “ik kan hem op zijn woord geloven”, wordt “hij is in staat om tegen mij te liegen”.
Ik kan me daarom moeilijk voorstellen dat jij ‘nog steeds van hem houdt, zoals je 25 jaar lang hebt gedaan’. Is dit echt precies hetzelfde? Of zou het kunnen zijn, dat na 25 jaar samen, het de geschiedenis is die jullie verbindt? Daar kleeft sentiment & gewenning aan. Er zijn dromen die zijn gedeeld en mogelijk samen zijn vervuld. Er waren ook mooie tijden. Dat schept een zeer grote en intieme band, daar zit liefde aan vast. Maar (ik) onderschat niet het gewicht dat zijn bedrog & leugens hebben veroorzaakt. Het is haast onmogelijk dat jouw ‘houden van’ daar geen rekeningen van betaalt. Gebeurtenissen zullen delen van de fundamenten van jouw ‘houden van’ hebben weggevreten. Dat moet gewoon voelbaar zijn?
De liefde die je voor hem voelde, voordat zijn leugens & bedrog aan het licht kwamen: ik vermoed dat er na alle pijnlijke openbaringen heel wat veranderd is in dat ‘houden van hem’. Wanneer je dit aan jezelf durft te bekennen, kan jouw onthechting beginnen. Kun je afstand van hem gaan nemen.
Wat maakt dat je je leven zo uitzichtloos vindt?
Hallo Chelle, bedankt voor de
Hallo Chelle, bedankt voor de tijd die je nodig had om mij te antwoorden. Mooi geschreven, maar het lijkt veel op dat van een Psychiater ook al is het de waarheid. Theoretisch klopt jouw verhaal als een bus maar gevoelsmatig kan ik er niets mee. Ja, mijn hart is door hem gebroken en mijn ex is en blijft een narcist maar ik zal altijd van deze man blijven houden WAAROM? Omdat hij altijd zo geweest is en ik alles voor hem over had, zelfs nadat ik de laatste jaren voelde dat ik hem ging verliezen en omdat ik volkomen machteloos stond tijdens een periode dat hij een 17 jarig meisje date. Nogmaals bedankt voor je bericht, je hebt gelijk maar de woorden raken mij niet. Groetjes Hera
Psych @ Hera
Tja, Hera. Geen dank, spijtig voor jou dat je er gevoelsmatig niets mee kunt.
Na het lezen van jouw “Ben zo moe, ik wil zo niet verder”, nam ik aan dat je klaar was met de positie waarin je je bevindt. Dat je verder wilde komen—en in ieder geval hieruit.
Mijn inschattingsfout.
Gevoelsmatig ben je helemaal niet klaar om uit deze situatie te willen. Vermoedelijk ook de kern van alles. Daarom kan je ook niets met rationele inzichten. Zijn het voor jou niet meer dan ‘theorieën van een psychiater’. Misschien is hier ook wel een psychiater bij nodig. Zes jaar verder en je leven is nog steeds ‘uitzichtloos’? Alles over hebben voor iemand die jou zo miserabel maakt? Wellicht vind je deze positie over het algemeen wel prima zo.
Ik besef nu, je wil gewoon met een bondgenoot samen janken—en elkaar bevestigen dat het leven er, zonder die ene, nooit meer beter op zal worden.
En als jij dat gelooft, wie ben ik dan om je op andere inzichten te brengen? Fijn om te zien dat je in ieder geval in Mr X wel een bondgenoot hebt gevonden die jou begrijpt.
Het ga je goed!
Lieve Chelle, Dit is iets
Lieve Chelle, Dit is iets waar ik waarschijnlijk voor kies, omdat verdriet het enigste is wat er nog van overgebleven is. Ben al behandeld maar ook die mensen gaven het op, ook zij zeiden dat ik me niet wilde laten helpen en ik verslaafd was geraakt aan het verdriet hebben. Raar, maar misschien snap jij het
Misterxxx schreef precies op wat ik voel, heb nog tegen mijn ex gezegd: Maar als ik dood ga dan ben je er niet, ook niet op mijn begrafenis. Dat klinkt nu zo stom, voel toch dat het mij toch nog steeds raakt. Ik zal er alles aan doen om hem nooit meer te zien of tegen te komen, maar ik denk iedere dag aan hem als ik wakker wordt en voor ik ga slapen. Groetjes Hera
Sterke reactie Chelle! Kan me
Sterke reactie Chelle! Kan me helemaal vinden in eigen verantwoordelijkheid, ook voor helen van een gebroken hart!
@ Moerbei
Dank, Moerbei! Het is voor mij ook wat ik met het breken van mijn hart uiteindelijk zelf heb moeten leren. Helen moet je toch echt zelf doen.
Maar ik snap dat dit niet voor iedereen geldt.
@chelle
Geldt ook voor mij...helen moet je ook echt zelf doen van een gebroken hart, ik ben 16 maanden bezig in deze rit en het is toch de bedoeling dat je er alles aan doet om er uit te komen? Tenminste ik wil echt die knop om kunnen draaien om er uit te komen, niets liever op dit moment dan los te kunnen laten...
@Hlim
Wat is het waar je dan het meeste tegen aanloopt, wat het zo lang laat duren, levensmooi?
Niet bedoelend, dat 16 maanden te lang is ofzo, verdrietverwerking kent geen maximale tijd, maar wat is het hardnekkigst?
@chellle
Het houden van en het loslaten... maar ik kan het nu veel beter sturen sinds 1 week en dat is een cadeautje.En bij jou dan?
@Hlim
Het is bij mij al een flinke tijd terug, dus actief ‘ludduvuddu’ heb ik niet meer. Maar ik herinner me, verscholen in hoofdkussens vol gesnotter, dat ik het hartverscheurend vond om te moeten accepteren dat ‘de droom’ uit was. Die realisatie stak diep—en zeurde heel erg lang na. Vooral omdat de dromen die we samen koesterden, die we hadden willen vervullen, tot ver in de toekomst waren uitgespreid. Toen het uit was, stond hij daar nog lange tijd hardnekkig…als een schaduw in de gemaakte toekomstplannen.
Voor mij, analyst & denker die ik ben, wist ik van dat 'loslaten' en 'houden van' steeds een nieuw stukje te behappen--en te verteren. Ik heb daarin heel veel ratio moeten toelaten, om niet compleet gek te worden in de valstrikken van mijn emoties.
Maar die toekomst die ineens een totaal nieuw plan eiste. Dat was de meest hardnekkige...
@chelle @godin hera, misschien een beetje herkenning...
Mag ik vragen hoe lang ben jij precies bezig geweest ermee? Ik geef mezelf ongeveer 2 jaar als ik naar mijn intuitie luister dat het dan helemaal voorbij is en ik die knop helemaal omgezet heb.
Voor mij is het vanaf het begin dat het luduvudu begon een shock geweest, bijna 10 kilo afgevallen en echt overleven en naar die eindstreep toewerken en wat de toekomst brengt dat zie ik wel dacht ik en hoe kom ik uit deze soort van ziekte...
Ook hij en ik zouden oud worden samen, we hadden het nog even op een laag pitje gezet maar dat mag geen naam hebben. Toen ik er alles aan had gedaan wat in mijn vermogen lag was de zet aan hem vond ik en toen begon de No Contact Rule verleden jaar december voor mij.
Nu voel ik wel dat ik er anders tegenaankijk dan verleden jaar, ik voel wel dat de stofjes in het brein langzaam op zijn plaats weer gaan komen en dat er op een gegeven moment geen houden van meer zal zijn omdat het loslaten nu stapje voor stapje gaat. Er zijn nu wel terugvallen maar komt ook omdat mijn hoofd het balans aan het zoeken is. Wat ik wel nu zeker weet dat mocht ik ex zien of horen ik in shock beland, dat de adrenaline door mijn lichaam zal razen.
En als ik los ben zal dat ook niet meer gebeuren... (mag ik hopen.)
De enige les die ik hieruit heb geleerd is om eerst te kijken naar de karaktereigenschappen van een aankomende partner. Ik ging er onbevangen in maar dat is nu niet meer aan de orde. Ik ben langer single geweest dan met een man dus het single zijn bevalt mij ook. Maar wat ik toch ook nog weer een keer zou willen meemaken is dat verliefde gevoel, het gevoel alsof dat je in bloei staat...
Chelle @ Hlim
Kort samengevat: mijn relatiebreuk is terug te brengen naar een partner (we woonden net 2 maanden samen), die met een weekendtas ‘een paar daagjes’ naar zijn moeder vertrok om ‘bij te komen van de verhuischaos’—en nooit meer is teruggekeerd. Communicatief liet hij het afweten en fysiek durfde hij me al helemaal niet onder ogen te komen.
Het duurde zo’n 2 maanden voordat ik in staat was om grote delen van mijn woede te vermalen. Woede is interessant: een soort onzichtbare bondgenoot, die mij hielp om me staande te houden. Er komt een kracht uit vrij, waar ik een flinke tijd op heb kunnen functioneren. Maar het is geen bondgenoot die lang bij je moet blijven. Voor je het weet zit de hele woede-familie je van binnen uit te vreten: bitterheid, cynisme, verwijt, wraak(gevoelens). Die 'vriendschap' heb ik dus moeten afbreken.
Daarna liet ik het inzicht toe. Rationeel. De wil om te erkennen hoe wij er beiden individueel in hadden gestaan en welk aandeel wij beiden erin hadden. Vanaf dat punt, ging het verwerken veel makkelijker omdat ik kon toelaten waarom het niet had gewerkt. Voor hem niet—en voor mij (uiteindelijk ook) niet. Ook van mijn kant zou het, op de lange termijn, tot een breuk gekomen zijn.
Ik ben me bewust dat er op ‘Chelle’s analytische, theoretische inslag van de koude grond’ allerlei visies kunnen worden losgelaten (in de wandelgangen van deze site hoor je weleens wat
)
Ik ben een analyticus, inderdaad. Ik hou van ‘onderzoek’, van kennis. Ik ben nieuwsgierig naar de diepere lagen van onze emotionele catacomben. Daar is veel opgeslagen. Het is, ook beroepsmatig, wat ik doe—en wat vaak noodzakelijk is om emoties los te wrikken van wat er werkelijk speelt. Gedachtes hebben grote invloed op je emoties en dat wordt vaak vergeten. Men gelooft dat de emotie die zich voordoet ‘puur’ is, maar meestal is dat niet zo. In een milliseconde worden er allerlei waarnemingen, ervaringen & interpretaties aan de emotie verbonden—en dat is dan het gewicht dat op die emotie meekomt.
Ik probeer dat te scheiden.
Ter vermelding, de opmerking van Dromer dat ik ‘te wetenschappelijk en/of te analytisch’ ben, heb ik tot mij genomen en over nagedacht. Maar mijn persoonlijke conclusie is dat, ook al erken ik de noodzaak van medeleven als ‘fijn’ en ‘gehoord worden’, het je niet verder helpt qua constructieve zelfverwezenlijking. Je behoort het onderzoek aan te gaan om te ontwikkelen. Onder het geschonken medeleven, vragen kwesties om aandacht. Ik ben, hoewel de meningen daarover zullen verschillen hier (hehe), een empathisch mens. Ik voel mee, ik ben begaan. Anders schrijf je niet van die ellenbooglange reacties. Maar ik schakel soms inderdaad de emoties uit om de ‘ruis’ van de beladen gedachtes eruit te krijgen.
Als buitenstaander is dat gewoon veel makkelijker te doen.
De gebeurtenis van de ‘Weekendtas’-ex heeft me ongeveer 6 maanden gekost. Omdat ik, om al mijn bestaande emoties heen, toch rationeel de kern wist te pakken. Voordeel van analytisch zijn. Vergeving kostte me langer, ongeveer een jaartje. En toen ik realiseerde dat ik werkelijk begrip kon opbrengen voor de conclusie “dat hij er gewoon niet klaar voor was geweest”, wist ik dat ik de last van me had afgeschud.
@Chelle
Hai Chelle,
Wat een mooie reactie staat hierboven
En hoewel ikzelf niet zo droog zou kunnen communiceren als jij doet naar Godin Hera ben ik het in principe eens met wat je zegt over dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen hart...
Om kort te reageren op wat je hierboven zegt over je analytische kant. Het is absoluut een goede kwaliteit van je dat je in staat ben analytisch te denken. Als ik het heb over dat je 'te analytisch' bent (als ik het zo letterlijk heb gezegd tenminste
) bedoel ik eerder dat ik je benadering op papier te analytisch/wetenschappelijk vind en dat schrikt af, zeker op zo'n site als de ldvd.
Daarom vind ik jouw 1e reactie op Hera en haar reactie op jou een mooi iets. Als buitenstaander (ik ben tenslotte niet Hera) sta ik snel achter jouw verhaal & ben ik ook geneigd om in de 'Stel je niet aan, dit is niet het einde van je leven-modus' te belanden. Los hiervan begrijp ik ook haar eerste reactie; 'mooi geschreven, maar het lijkt op dat van een psychiater'.
Ik weet namelijk nog dat jij een keer op mijn blog hebt gereageerd vanuit datzelfde viewpoint, iets in de trant van dat ik 'te dramatisch' reageerde op wat mijn ex schreef in haar boze mail. Het was de toon van je reactie die mij direct afstand van jouw advies deed nemen, hoewel ik later wel degelijk kon begrijpen wat je bedoelde & er ook stappen in heb gezet
Wat voor jou handig is om te beseffen, denk ik, is dat niet iedereen zo direct tegen confrontatie met zichzelf kan als jij. Win je echter iemands vertrouwen, of geef je een persoon de kans om later rustig terug te komen op de zaak, dan zul je merken dat je hetzelfde 'harde' advies veel makkelijker kwijt kunt.
Want hoe je het went of keert, je hebt in de eerste plaats met mensen en gevoelens te maken
Anyhoo, hoop dat je hier iets mee kunt. Blijf vooral goede pijnlijke adviezen geven, maar doe er af en toe een lintje omheen
Liefs de dromer
Beste dromer, Chelle heeft
Beste dromer, Chelle heeft een heel mooi en goed antwoord op mijn schrijven gegeven. Vanaf haar kant schat ze zeker alles goed in, maar ik merk ook dat jij mij begrijpt als ik zeg dat ik met dat antwoord niets kan. Misschien als mijn liefde niet zo diep had gezeten of geen 30 jaar samen was geweest. Het is niet zo dat ik alleen mijn man kwijt ben geraakt maar de hele familie, vrienden en huis en mijn baan. Als je tegen de 50 loopt ga je rustiger aan doen en dat is geen leeftijd om weer helemaal over nieuw te moeten beginnen. Ik hou nog van hem maar tegelijkertijd haat ik hem ook, ben nu na een paar jaar al wel zo ver dat ik hem nooit meer wil zien en zelfs niet wil spreken. Groetjes Hera
@godin hera
Lieve godin hera,
Als je tegen de vijftig loopt rustig aan doen? Kijk eens om je heen de mensen van tegen de 50 en ook ouder gaan naar de Disco en genieten juist de singles. Er zijn Disco's vanaf 30 jaar met jaren 70/80 muziek. Vroeger was dat misschien zo maar is echt allang niet meer zo, de tijden zijn allang veranderd. Ik weet dat hier Ldvders van die leeftijd zijn en ook genieten en het ook niet rustiger aandoen.
Kijk naar de tv hoeveel vrouwen en mannen er nog jong uitzien.
Vrouwen (ook mannen) van tegen de vijftig zien er goed uit en gaan de hort op.
Mooi aangekleed, vrouwen make-upje op en hoppa lekker uit eten met een date van ongeveer dezelfde leeftijd (of wat je voorkeur is) en lekker genieten. Lekker puberen juist!!! Als je niet wilt daten kun je je op een andere manier vermaken ieder zijn meug. Mensen met liefdesverdriet moeten in beweging komen, doe ik ook vaak. Morgen feestje en lekker uit eten...Kom op meisje ga genieten, probeer jezelf er uit te trekken. Nee ik kan me niet vinden in je uitspraak in deze. Ik hoorde ergens doe de dingen met tegenzin en dan ga je het vanzelf wel leuk vinden. Fake ik till you make it!!!
Je moet er zelf wat van maken en laat je omgeving zien dat je het in je hebt. Is ook juist leuk dan toch, laten zien zo van ik ben ook leuk en dat ben jij ook en je mag er ook zijn hoor lieverd!!!
Geniet en haal de endorfine (geluksstofje, op internet staat hoe je dat kunt doen) in je hoofd naar boven door te genieten. Kom op haal je kracht naar boven en treur niet meer om de ex, dat gaan wij ook niet meer doen (we willen toch iemand die 100% voor ons gaat?). De exen genieten waarschijnlijk ook wel hoor. Je moet echt je instelling veranderen en begin vandaag nog...
een nieuwe start. We gaan vechten om het los te laten en doen hoor anders verpieter je... dikke kus van Hetlevenismooi. 
the 50's @ hera
"Als je tegen de 50 loopt ga je rustiger aan doen en dat is geen leeftijd om weer helemaal over nieuw te moeten beginnen."
Ik ben blij dat de meningen hierover verschillen, want dit klinkt wel alsof het einde-verhaal is. Genoeg verhalen over mensen die het leven op die leeftijd ook nog omarmen; het voor zichzelf waardevol weten te maken.
Als het leven rond 50 echt geen uitzichten meer te bieden heeft als je je partner kwijtraakt, ga ik snel aandelen op een uitvaartmaatschappij nemen.
Zal druk gaan worden.
Te grappig
Aandelen op een uitvaartmaatschappij hahahahahahahahahahaha
Kunnen we samen werken, ik zing wel (tegen een kleine vergoeding van min. €200,-) tijdens de uitvaarten, ben ik expert in
Nee, zonder gekheid Hera, dat je 50 bent hoeft absoluut niet te betekenen dat je rustig aan gaat doen. Sterker nog, het is juist veelal een leeftijd waarop mensen besluiten om een nieuw avontuur aan te gaan of een nieuwe liefde vinden! Klein voorbeeldje van de 1e variant, mijn ouders zijn op 63-jarige leeftijd naar Bonaire verhuisd om nieuwe dingen te ontdekken zoals het duiken/snorkelen en het onthaasten
Bottomline is dat je zelf kiest welke vorm je leven aanneemt!
Dat gezegd hebbende wordt het tijd dat ik mezelf dan ook een enorme schop geef en vanaf morgen het leven weer eens ga omarmen
Liefs de dromer
Chelle, misschien toch even
Chelle, misschien toch even na denken voordat je hier op deze manier reageert. Ik ben al zes jaar bezig met verwerken van het verleden, dat is de breuk van mijn huwelijk en mijn leven daarvoor. Jij bent mij niet, ik schrijf hier niet hoe jij je voelt maar hoe ik mij voel. Hera
De Metselaar @ Hera
Ik besef heel goed: mijn opmerking is als een hakbijl die hardhandig inbeukt tegen de fundamenten waarop jij de gedachte “Als je tegen de 50 loopt ga je rustiger aan doen en dat is geen leeftijd om weer helemaal over nieuw te moeten beginnen” hebt neer gemetseld.
Hoopvol om toch geluiden te horen (Krulie!), dat dit geen betonnen waarheid is.
Het behoeft kennelijk vermelding, dat het niet mijn bedoeling is om voorbij te gaan aan de emotionele worstelingen die jou al 6 jaar lang, in eenzaamheid, tergen. Bij deze. Ik vind dat echt heel erg om te lezen, schrik daar ook van. Je leven wordt, als ik het goed inschat, al 6 jaar door deze ‘verwerking’ bepaald. Je beleving over ‘Het Leven’ daarmee ingekleurd.
Je hebt jezelf ingemetseld.
Ook al bestaat er geen vaststaande tijdsperiode voor een verwerkingstijd, uit je berichten krijg ik niet de indruk dat er veel schot in zit.
Ik vind dat gewoon doodzonde, Hera.
Chelle, als ik hier op
Chelle, als ik hier op antwoord met mijn volle verstand dan moet ik je zeggen dat je helemaal gelijk hebt. Zo veel jaar verdriet hebben, iedere dag weer om iemand die mij zo lang gekwetst heeft dat is dood zonde van mijn tijd. Hij is het ook niet waard, zelfs zijn ouders zeggen " laat hem nu niet je leven nog verder verpesten" maar mijn gevoel is veel sterker en over heerst mijn gezonde verstand. Begrijp je als ik zeg dat ik hem over zou rijden als hij voor mijn auto stond omdat ik hem haat, ( hij had het helemaal uitgeplozen hoe hij op de goedkoopste manier van mij af kon komen) en aan de andere kant zou ik hem vast willen houden en duidelijk maken hoe hij mij gekwetst heeft. Of ik hem terug zou nemen, ik denk het niet. Of ik hem ooit kan vergeven, ik denk het niet. Wat ik precies wil dat weet ik ook niet, voorlopig worstel ik door en zeg tegen mij zelf " volgend jaar om deze tijd gaat het vast beter " Hera
(Be)Grip @ Hera
Ik begrijp hoe het voelt om haatgevoelens voor iemand te hebben. Iemand dezelfde pijn, en als het kan nog méér, willen toebrengen die jou ook is aangebracht. Behoefte aan vergelding. Om de balans in een gebeurtenis, waarin het onverteerbaar is om te ervaren dat jij de grootste pijnen & lasten moet dragen, weer enigszins terug te brengen. En meteen begrijp ik ook die andere kant, het verlangen om eindelijk eens erkenning te krijgen voor wat jou allemaal, onverdiend, is ‘aangedaan’. Bevestigd worden dat jij niet de enige bent die (nog) lijdt.
Echt, ik begrijp het.
Maar wat, als deze bovenstaande verlangens, nooit zullen worden vervuld? Je nooit de bevestiging van hem zult krijgen, hij gewoon ‘lekker’ doorgaat met z’n leventje, jij nog steeds het meeste blijft lijden—en daardoor dus altijd aan het kortste eindje zult blijven trekken?
Zelf ben ik er door veel vallen achter gekomen, dat als die behoefte van vergelding nooit wordt vervuld (hij gaat gewoon door, alsof er niets is gebeurd!), de balans dus nooit zal worden bereikt (alleen ik heb hier verdriet van, kennelijk) en ik ook nooit de erkenning (het besef van die ander) zal krijgen wat hij verkeerd heeft gedaan-- ik dus een andere route in mijn gedachtes moet gaan nemen, zodat ik uiteindelijk tóch in het ‘reine’ kan komen met wat er allemaal is gebeurd.
Ik hoop voor jou, door hier te schrijven en medeleven te vinden, je door de uitwisseling die hier gaande is (zelfs als dit gepaard gaat met kritische vraagstukken) toch langzaam beweging gaat krijgen in je gedachtengoed over deze man, je huwelijk, de scheiding, jezelf, de gebeurtenissen waarmee je worstelt en de voortgang van je eigen leven.
Dit wens ik je echt toe. Heel veel sterkte!
Goedemorgen Chelle, in die
Goedemorgen Chelle, in die paar daagjes hier terug te zijn op deze site moet ik jou en bjm bedanken voor jullie steun. Het blijft mij niet onopgemerkt dat het iets beter met mij gaat. Ben net even door bjm geraakt en nu jij weer en dan wel met het volgende. Jij schrijft over erkenning, ik denk nu dat ik weet wat mijn pijn is! Erkenning van zijn kant, een bericht met sorry, ik heb je gekwetst en verdriet gedaan! Moet er van huilen, dus dat is mijn verdriet. Voel me nu verdrietig maar ook opgelucht, ik hou niet meer van hem maar mis nog steeds die herkenning van af zijn kant. Hera
Ik ben bijna 63
Juist nu heb ik het gevoel dat ik steeds meer ga leven. Ik krijg daar meer energie van. Wat ikzelf ook nog steeds doe : mijn gedrag/levenshouding onder de loep nemen. Ik merk dat ik mezelf onnodig beperkingen heb opgelegd. Me onmachtiger voelde dan nodig. Wat een vrijheid en energie geeft me het nu. En durf. Feit is wel dat ik dit liever veel eerder had ontdekt (hoewel, ik ben hier al mijn hele leven enigszins mee bezig). Maar beter laat dan nooit. En ik vermoed dat ik nog heel wat jaren leven voor de boeg heb, dus superlaat is het ook weer niet.
Werk aan jezelf, met of zonder hulp van professionals, en merk wat het je op gaat leveren.
@ Krulie
Celibrate, Krulie! 60 is the new 30, no?
Mooie reactie, dit.
@krulie
Helemaal waar wat jij zegt en ik had je nog wel jonger ingeschat.
Zo zie je maar weer het is je houding die je jong laat lijken en dat is toch geweldig, je uitstraling en positiviteit. Ik denk weleens het overkomt mij die leeftijd ik vraag er niet om ik ben ergens in de 30 blijven hangen... Jij lekker genieten ervan jonge dame.
De Smaak van Honing @ De Dromer
Ik waardeer je reactie, Dromer, dankjewel voor het compliment. Wil graag effe inzoomen op een paar van je punten…you mind?
“(…) bedoel ik eerder dat ik je benadering op papier te analytisch/wetenschappelijk vind en dat schrikt af, zeker op zo'n site als de ldvd.”
Ik realiseer me dat mijn kritische & confronterende benadering niet voor iedereen is weggelegd. Dat is ok, hoeft ook niet. Ik schrijf niet voor ‘iedereen’; absoluut niet mijn missie om alle hoofden dezelfde kant op te laten kijken. Echter, om het algemeen te stellen ‘dat het afschrikt, op een site zoals deze’—daar laat je je eigen mening en beleving wellicht iets teveel spreken. Dit is niet ‘de site’ die spreekt, maar jij.
Mijn ervaring is: voor sommige werkt het wel---en voor jou werkt het niet, Dromer. Althans, het wekt(e) eerst afstand op, zoals je zegt—om het later toch ergens heel voorzichtig bij je binnen te laten komen. Ook al is de verwerkingstijd bij jou wellicht trager (?) en maak je misschien gebruik van een zwaardere afweer (?), toch heb ik je ondanks je weerstand iets kunnen aanreiken, denk ik dan. En je punt was ook alweer….?
“Wat voor jou handig is om te beseffen, denk ik, is dat niet iedereen zo direct tegen confrontatie met zichzelf kan als jij. Win je echter iemands vertrouwen, of geef je een persoon de kans om later rustig terug te komen op de zaak, dan zul je merken dat je hetzelfde 'harde' advies veel makkelijker kwijt kunt.”
Misschien niet zo bedoeld, maar dit leest alsof je impliceert dat ik ‘niet besef’ dat ‘niet iedereen’ opgewassen is tegen een directe confrontatie met zichzelf. Dat ik soms vergeet dat er hier mensen en gevoelens mee zijn gemoeid. Dit is incorrect. Ik ben me heel goed bewust van deze elementen. Vind het alleen geen reden om voor de ‘niet iedereen’, mijn kritisch en onderzoekend denken zodanig aan te passen dat het leest als zoete, vloeibare honing. Precies passend in de comfortzone—of zoals het gewenst wordt. Wie bepaalt, in een constant bewegende online forum-‘gemeenschap’, wat wenselijk is? vraag ik me dan af.
Iets met “zachte heelmeesters en stinkende wonden”, komt nu bij me op. Nadruk op een zachte remedie, lost het probleem gewoon niet op. Vier je leven!--denk ik dan. Je bent niet dood!—ook al voelt dit wellicht zo. Lik je wonden, laat je verzorgen, vooral léér jezelf verzorgen--maar laat de pijn niet het proces van het helen in de weg staan. Ik zie zelf niet zo goed wat er aan die benadering veranderd zou moeten worden? Zeer zeker niet als er al genoeg reacties op de site geplaatst worden die prima vertegenwoordigen wat (jij, persoonlijk?) als ‘wenselijker’ acht.
De ‘kans om later rustig terug te komen op de zaak’, is er altijd. Het staat opgeslagen op een server, tenslotte. Maar (en hier is een ieder, ten alle tijden, vrij in) kun je er helemaal niets mee, zoals Hera mij duidelijk liet weten, dan flush-it!. Uit respect voor de wijze waarop zij er mee wenst om te gaan, ga ik haar ook niet meer lastig vallen met analyses.
Desondanks, wellicht wordt het gelezen door iemand die zich hier over 8 maanden aanmeldt en bij wie het wel wortel schiet. Komt het toch nog ergens terecht
Over het ‘vertrouwen winnen’: op een site waar iedereen anoniem is en de meesten dit ook graag willen blijven, is ‘vertrouwen’ een element dat al redelijk gewaarborgd is, lijkt mij. Een forum voor ‘lotgenoten’, dat biedt al enige ‘veiligheid’. Het heeft voor mij daarom weinig te maken met ‘eerst vertrouwen winnen’, zodat de patronen en betekenissen die ik in ogenschijnlijk losstaande details opmerk, ‘goed’ aankomen of niet.
Ik geloof dat het vooral valt & staat met de bereidwilligheid van een individu om zichzelf en de situatie onder de loep te nemen. Als dat er niet is, die wil, dan kun je er vele potten honing overheen gieten, maar dan nog is er geen schot in die glibbershit te krijgen.
Het behoeft onderstreping, dat ik niet 1 methode heb om op een geplaatst verhaal te reageren. Ik log niet in met de intentie: "nu ga ik weer eens lekker hard zijn". Iemand die al 10 keer is bedrogen door een partner—dat vind ik pijnlijk. Ik voel die pijn, dat moeten meemaken is hartverscheurend. Ik weet hoe het voelt, bedrogen worden. Maar mijn insteek is dan wel meteen: waarom heeft iemand zich daar zo vaak aan laten blootstellen? Wat maakt dat je het (zo vaak) hebt toegestaan? Ik stel die vragen hardop. Om dit patroon te veranderen, behoor je namelijk naar deze vragen op zoek te gaan. Er speelt altijd meer bij de bedrogene, wanneer desbetreffende (ex-) partner graag ‘doktertje speelt’ met anderen en zich dit kennelijk kan blijven veroorloven.
Oprecht: ik ben al tevreden met de mensen van wie ik terug krijg dat ik werkbare inzichten heb geboden om hun leven weer in opwaartse beweging vooruit te krijgen. Alle credit gaat dan nog steeds naar hun uit en niet naar mij: want je moet het zelf in de praktijk willen toepassen. Ik kan dat niet doen. Maar wat staat is: voor hen werkte het dus wel—en dat geeft voldoening.
Daar gaat het mij om. Opwaarts. Beweging. Ook mijn intentie is ‘helpen’. Ik benader het alleen anders.
En zo hebben we hier op de site, verscheidene benaderingen, vanuit verschillende perspectieven. Is mooi toch, die variatie? Laten we beginnen met dit accepteren, in plaats van elkaar gaan vertellen wat ‘een betere manier’ is…
Nogmaals, dank voor je uiteenzetting. Om deze reactie heen doe ik een lintje… (ik had alleen maar roze!)
Liefs,
Chelle
@Chelle
Ik houd in ieder geval zeer van jouw benaderingen.
@krulle
Ik houd ook van Chelle's benadering, zolang het niet mijn blog betreft...
Wel denk ik plaatsvervangend nogal eens; 'had je dit niet iets subtieler en vriendelijker kunnen zeggen?' Naast heel goede adviezen hebben is in mijn ogen de manier van communicatie toch ook heel belangrijk
Heeft ze bijv al eens op jouw blog gereageerd op deze wijze, de vinger op de zere plek gelegd als een 'ongewilde' psycholoog/psychiater?
Nee, dat dacht ik al 
Daarom ben ik al heel blij dat ze vanaf nu een roze lintje om haar reacties doet
@ de dromer
Oké, sprak dan voor jezelf en niet voor andere ldvd-ers. Vandaar dat ik bijval voor Chelle gaf.
@krulle
Ik spreek ook voor mezelf, maar om dit duidelijk te maken heb ik in mijn laatste reactie overal 'vind ik' e.d. geplaatst
Er wordt mijns inziens af en toe zoveel gewicht op woorden gelegd & niet op de boodschap...
@dromer
Ik vind deze meningen van beide zijde interessant, er is een verschil tussen jullie beide zichtbaar ...
Geloof ook zeker dat deze site bedoeld is om mensen te helpen die in het zelfde schuitje als wij zitten.
Maar wat voor de ene persoon als helpend wordt gezien, wil een ander niets van horen. En dat je schrijft om een zo groot mogelijke aantal mensen te helpen lijkt mij bij de meeste niet echt de opzet.
Het is meer het gevoel wat je krijgt bij het lezen van een blog.
Daar wil je proberen te helpen.....ieder op zijn eigen manier.
Niet iedereen verwoord het zo goed als jullie het kunnen (ik dus o.a)
Maar wilde het toch even kwijt....
En liefdesverdriet is nou eenmaal geen kadootje ook niet met een roze strikje ..
Ik doe het liever in een prullenbak
En zoek daar dus hulp bij....
@Jeannette
Lieve Jeannette,
Jij verwoordt het juist zeer goed, jouw emotie beleving, helemaal vanuit jouw gevoel en het is jouw mening wat jij op papier zet.
xxx
Veel liefsss.
@Jeannette
& jij vindt dat je de dingen niet zo goed kunt verwoorden?
Mooi gezegd hoor!
En dat je schrijft om een zo groot mogelijke aantal mensen te helpen lijkt mij bij de meeste niet echt de opzet.
Die opmerking sloeg op dat moment op Chelle, want zij schreef dat het haar doel was om met haar adviezen mensen te helpen. Daar heb ik op gereageerd, door te zeggen dat je volgens mij een grotere doelgroep kunt bereiken door mensen af en toe subtieler te benaderen.
Ik reageer zelf bijv. vaker op blogs waarbij ik op de een of andere manier een connectie voel met de schrijver/schrijfster in wat hij/zij schrijft. Heel veel situaties zeggen mij ook weinig of ik kan me er niet iets bij voorstellen, hoe kan ik dan helpen behalve door iemand sterkte te wensen?
Ik heb niettemin de grootste bewondering voor mensen als Chelle die alle blogs afgaan om mede-ldvd-ers onvermoeibaar te helpen aan goede raad en dit ook vanuit hun positie kunnen bolwerken!
Wat je zegt, ik denk dat de meesten van ons helpen daar waar ze kunnen. Los ervan is zelf stoeien met je eigen ldvd meestal al tijdrovend genoeg.
Nee, ldvd is geen cadeautje, hoort idd thuis in de prullenbak, maar als het dan toch moet versier ik de ldvd liever af en toe met een schaterlach/dikke traan, een smiley of kleurrijke lintjes
liefs de dromer
gewicht @ dromer
Er wordt mijns inziens af en toe zoveel gewicht op woorden gelegd & niet op de boodschap...
Klinkt bekend. Ongeveer hetzelfde als gewicht blijven leggen op de vorm van de ‘verpakking’—en daarmee eigenlijk aan de boodschap (inhoud) voorbijgaan…(?)
Didactisch@Chelle
Zal wel door mijn achtergrond komen dat ik de verpakking bijna net zo belangrijk vind als de boodschap...
Niet zozeer 'Wat bied je aan', alsmede 'Hoe bied je het aan?'
Wat heb je aan een goede inhoud als deze vanwege de verpakking toch niet wordt aangenomen?
eeehhhh don't answer
@de dromer
En daarom ben ik ook voor een advies met inhoud en laat het gevoel er ook bij spreken, die warmte die er van uitstraalt en niet iemand een terug slag laten ervaren. Subtielere aanpak, ben ik voorstander van. Wel met de neus op de feiten drukken maar dan met een warmte er bij zodat het niet te hard in 1 keer naar binnen komt bij de Ldvder maar met beetjes omdat de ene Ldvder gevoeliger is dan de andere en al zo bezeerd is en het dan als een aanval vaak ervaren wordt. Ook het aanvoelen bij wie je bepaalde antwoorden wel en niet kunt zetten. We zijn zo verschillend per mens. En we zijn hier om elkaar te helpen en eigenlijk gaat het redelijk goed toch nu? Yesss
Ik ervaar ook bij chelle zeker een warmte, prettig om te ervaren komt sympathiek over. Ook door haar openheid over haar gevoel. We hebben elkaar over en weer wel een beetje leren kennen.
Maar over dat beruchte blog wil ik het nooooit meer hebben, een leerproces geweest hoop ik,...nu weer die saamhorigheid veel beter!!!
We kunnen hier naar elkaar toe groeien en ieder mag een mening hebben en over bepaalde onderwerpen discussieren, analyseren vind ik wel zo interessant, maar ja is ook meer mijn ding over de psychologie. Maar ook van chelle wel zo te begrijpen.... en nieuwe snufjes delen over dat onderwerp juist goed om ook te kunnen begrijpen hoe het brein werkt in verband met het liefdesverdriet. En alle Ldvders zijn welkom.
Liefdesverdriet is natuurlijk wat zich in het brein afspeelt en de stofjes veroorzaken het. Zijn dan totaal niet meer in balans. Is er een pil tegen het liefdesverdriet dan zul je het gelijk niet meer hebben en kun je zo adieu... zeggen tegen de dumper.
Zou toch helemaal geweldig zijn...
Share the cake @ Dromer
Hehe...geen zorgen. Ik sla jouw blogs altijd over, I know my place
Effe klein aandachtspuntje. Er vanuit gaande dat je in alles, zoals je aangeeft, ‘alleen voor jezelf spreekt’, zijn het dit soort opmerkingen die welleens anders doen vermoeden: “Heeft ze bijv al eens op jouw blog gereageerd op deze wijze, de vinger op de zere plek gelegd als een 'ongewilde' psycholoog/psychiater? Nee, dat dacht ik al..”.
Als je op een andere (naar mij toe bevestigende reactie) op die manier reageert, dan kun je weleens de indruk wekken dat je geen onderscheid weet te maken tussen je eigen (over-)gevoeligheid waar het mijn benadering betreft—en de mogelijkheid dat deze gevoeligheid wellicht bij anderen geen, of in ieder geval een veel minder, grote rol speelt.
In je voorgaande reacties kwam het over alsof je nog steeds een punt probeerde te maken dat de ‘verpakking’ die jouw voorkeur heeft, per definitie ook automatisch de voorkeur van deze hele site is. Was me niet duidelijk. Ik ben daarom blij om te zien dat hier een respectvolle uitwisseling over is ontstaan—en je zelf ook onderstreept dat dit enkel en alleen jouw mening is.
Point taken
*Dit keer blauw lintje met witte stippeltjes…*
And eat it@Chelle
Ik stel juist jouw adviezen erg op prijs, jammer dat mijn kritiek je ervan weerhoudt om ze te blijven geven!
Sorry voor de opmerking naar Krulie toe, ging mij er niet om een negatief beeld van jou te schetsen(allerminst), maar om het feit dat ik vind dat je pas iets kunt zeggen over onze onschuldige discussie als je zelf ervaring hebt met een reactie op je eigen blog.
Een reactie op je eigen situatie is een totaal andere beleving dan een reactie op anderen.... denk ik hihi
Ik ga lintjes sparen
Chelle
Mooi gesproken Chelle.....
Ik vind jou reacties vaak heel helpend in ieder geval!
A spoonful of sugar@Chelle
Nu mag ik weer lieve Chelle
Echter, om het algemeen te stellen ‘dat het afschrikt, op een site zoals deze’—daar laat je je eigen mening en beleving wellicht iets teveel spreken. Dit is niet ‘de site’ die spreekt, maar jij.
Ik begon die zin met 'Ik vind', sorry dat er daarna niet nog 'in mijn ogen' of 'mijns inziens' of 'mijn viewpoint' volgde waardoor jij dacht dat ik voor de site veinsde te spreken. Dat bedoelde ik in eerdere blogs met 'jij leest volgens mij te letterlijk'. Je weegt elk woord af (vind ik) en trekt je conclusies zonder bijv. te vragen wat er precies met een zin wordt bedoeld. Btw dat onderzoek over of een analytische/non emotionele confronterende reactie afschrikt heb ik niet uitgevoerd, al zou ik het wel een interessant onderzoek vinden.
Zelf heb ik zoiets van, voor zo'n droge reactie ga ik wel face to face bij een psycholoog zitten, daarvoor kom ik niet op de ldvd.
Ook al is de verwerkingstijd bij jou wellicht trager (?) en maak je misschien gebruik van een zwaardere afweer (?), toch heb ik je ondanks je weerstand iets kunnen aanreiken, denk ik dan.
Dit heb je echt subtiel geformuleerd... vind ik (hahaha bijna vergeten
) Dat geef ik je na, die reactie van toen is idd blijven hangen. Echter gedurende die tijd kon ik al jouw andere reacties absoluut niet waarderen, terwijl ik zeker weet dat je nog meer nuttige dingen tegen allerlei mensen hebt gezegd. Kom ik straks nog op terug, probeer de quotes te blijven volgen 
Vind het alleen geen reden om voor de ‘niet iedereen’, mijn kritisch en onderzoekend denken zodanig aan te passen dat het leest als zoete, vloeibare honing. Precies passend in de comfortzone—of zoals het gewenst wordt.
Ik doel niet op 'precies passend in de comfortzone', absoluut niet! Wel doel ik op wat je voor ogen hebt, zoveel mogelijk mensen verder helpen in het ldvd-proces(zelf ben je ldvd-er af of niet?). Door iets aan te passen in de toon(subtieler is vanuit mijn perspectief het sleutelwoord) van je reacties bereik je mijns inziens (
) een veel grotere doelgroep ldvd-ers. Zoete honing is iets heel anders & zodra je daarmee bij mij aankomt kets ik dit net zo hard af (waarschijnlijk meer) als de directe gevoelloze (mijn viewpoint eh? 
) klei om de simpele reden dat het een geloofwaardige reactie dient te blijven. Kortom, ik denk dat er een groot gebied ligt tussen de 'zoete vloeibare honing' & 'de confronterende analytische psychiater'.
Het blijft uiteraard jouw keus hoe je communiceert met mensen, het lijkt mij alleen zonde dat zoveel van jouw goede adviezen worden 'geflusht' omdat je de gave van subtiliteit of niet bezit (wat ik niet geloof) of bewust niet inzet.
Er is absoluut op deze site enige veiligheid. Toch, en dit bedoel ik niet om met 'getuigen' op te proppen te komen of om iemand ergens van te beschuldigen, zijn er de afgelopen tijd door de overhellende beoordelende sfeer en hoogoplopende persoonlijke discussies flink wat ldvd-ers die zich minder veilig zijn gaan voelen & het bloggen 'tijdelijk' of voorgoed(zij die de site hierom hebben verlaten) vaarwel hebben gezegd.
Ik geloof dat het vooral valt & staat met de bereidwilligheid van een individu om zichzelf en de situatie onder de loep te nemen. Als dat er niet is, die wil, dan kun je er vele potten honing overheen gieten, maar dan nog is er geen schot in die glibbershit te krijgen.
Hier sta ik pontificaal achter, met de kleine kanttekening dat een individu volgens mij soms juist met een klein positief duwtje over de grens wordt geduwd, waardoor die bereidwilligheid tot zelfreflectie en het luisteren naar anderen wel ontstaat.
Helaas heb je idd mensen die deze drempel nooit overstappen...
En zo hebben we hier op de site, verscheidene benaderingen, vanuit verschillende perspectieven. Is mooi toch, die variatie? Laten we beginnen met dit accepteren, in plaats van elkaar gaan vertellen wat ‘een betere manier’ is…
De variatie houd ik zeker van, wil ik in die zin ook niet veranderen, al ben ik zoals gezegd voor een 'subtielere' aanpak. Waar ik wel voor pleit is dat we met z'n allen oppassen dat ldvd-ers niet onnodig extra gekwetst worden of stoppen met bloggen uit angst voor te felle, te woordelijks afwegende of te autoritaire reacties. Een blog blijft tenslotte allereerst een dagboek, het forum-verhaal is in mijn ogen een fantastische bonus
Dank voor je fijne reactie, roze kan ik best hebben
Liefs terug,
de dromer
Droog vs Smiley @ Dromer
"Zelf heb ik zoiets van, voor zo'n droge reactie ga ik wel face to face bij een psycholoog zitten, daarvoor kom ik niet op de ldvd"
Deze herken ik! Ik denk bij een smiley-overload ook altijd: “als ik een webpagina zo graag versierd zie worden met een krankzinnig aantal (bewegende) smiley faces, log ik wel in ik op een chatsite voor 13-jarige, giechelende pubermeisjes."
We verschillen gewoon. Zijn we er nu uit?
Ze zijn er nu eenmaal@Chelle
Als het niet de bedoeling was om op deze site met smileys te werken waren ze er niet geweest
Smileys zijn er voor iedereen, niet alleen voor 13-jarige meisjes (gelukkig
)
ja, we verschillen, maar dat neemt niet weg dat we best van elkaar kunnen leren
Dankjewel voor deze fijne uitwisseling van gedachtes & hopelijk tot ziens op een blog van mij 
liefs de dromer
:-) @Dromer
Bij mij mag je best het gewicht leggen op mijn woorden
—en ze vrij letterlijk nemen 
Ik had het namelijk niet over het (gemiddelde) gebruik van smiley's
, maar juist over de overdaad eraan 
. Heb je denk ik overheen gelezen. 
Uiteraard gun ik een ieder zijn of haar plezier ermee.
Een lintje! Groen met gele sterretjes…