Ik leerde mijn ex kennen op Ground Zero. Het was de hele avond gezellig en het was voor hem meteen raak. Ik was wat afwachtender, ik kwam net uit een relatie en wou het allemaal niet te snel doen.

We appte veel en spraken ook vaak met elkaar af. Al na een paar dagen vroeg hij of ik zijn vriendin wou zijn. Ik zag wel wat in hem, dus hebben we besloten om wel vriendje en vriendinnetje te worden maar het rustig aan te doen.
Daar kwam eigenlijk weinig van terecht, twee weken na onze ontmoeting zat ik al op de verjaardag van zijn neefje om zijn hele familie te ontmoeten.
Twee weken daarna was hij zelf jarig en ontmoette ik zijn vrienden. Alles voelde goed en er was nog niks aan de hand.

Zelf had ik ook wel door dat het nog steeds niet helemaal goed ging met mij. Ik was erg onzeker en wist niet wat hij nou precies in mij zag. Door mijn onzekerheid kregen we vaker ruzie, als hij een grapje maakte kwam dat bij mij niet goed over.
Door mijn reacties op zijn opmerkingen werd hij agressief. Hij heeft mij nooit wat aangedaan, maar er zijn wat gaten in de deuren geslagen.

Ik wist dat ik wat aan die onzekerheid moest doen en ben een training gaan volgen. Wat mij betreft ging het al beter, we hadden nog wel ruzie maar het was niet meer dagelijks. Voor mijn gevoel konden we het ook weer leuk hebben met elkaar.

Op een maandagmiddag vroeg hij me of ik naar hotels wou zoeken voor een weekendje weg. Ik verheugde me er al op en ging meteen zoeken. Ik wou het met hem bespreken, maar hij had het te druk met zijn zwager. Ik deed er een beetje moeilijk over en dat was voor hem de druppel.
Die maandagavond zei hij me dat hij niet met me verder kon en ook niet wou.

Nu denk ik alleen maar, waarom deed ik zo moeilijk? Waarom gaf hij me niet de tijd om aan mezelf te werken? Betekende ik zo weinig voor hem dat hij er zo, uit het niets, een eind aan maakt?
Ik neem het mezelf nog steeds kwalijk, hoewel hij nu spelletjes met me speelt. Zeggen dat hij me mist en vervolgens zeggen dat dat niet genoeg zegt voor hem.

Ik weet in ieder geval wel dat als hij me terug zou willen, ik er geen twee keer over na hoef te denken. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het tussen ons ook anders kan, als hij me maar de kans zou geven om aan mezelf te werken. Ik weet ook wel dat het niet allemaal aan mij ligt, maar ik denk dat als ik beter in mijn vel zou zitten het al een stuk beter zou gaan.
Het doet echtverschrikkelijk veel pijn dat hij niet genoeg van mij houd om op mij te wachten.