Ik vermoed dat de pijn exponentieel afneemt (betekend pijn zal altijd blijven bestaan maar neemt toenemend af). Als je een nieuwe relatie begint en je doet dit om de vorige te verwerken dan vrees ik dat de nieuwe relatie gedoemd is tot mislukken.
Langst de andere kant, als de pijn toch blijft bestaan, kun je hieruit wel kracht putten voor nieuwe uitdagingen, vooropgesteld enige verwerking is gebeurd.
Neem mij niet kwadelijk als ik mis ben, ik ben zo ver nog niet gevorderd.

Bedoel je met "in het diepe springen" dat je je hart geeft aan de ander terwijl je objectief gezien weinig van de ander weet? Dan zeg ik: nee. Althans voorlopig niet, want ik wil mezelf als individu eerst op orde hebben. Daarna zie ik wel of ik me durf te geven aan iemand.

De pijn van de breuk heeft me trouwens heel veel goed gedaan. Die klap had ik nodig om te beseffen dat ik mezelf teveel wegcijferde, niet alleen in mijn relatie, maar in mijn hele leven. Ik ben alleen niet toe aan nog een jaar met weinig slaap, veel verwarring en chaos.

Ik heb nee gestemd, maar moet wel zeggen dat ik het niet zeker weet. Over de vraag heb ik vaak nagedacht en ik wissel steeds tussen alle vier antwoorden. Soms denk ik, tuurlijk zal ik ooit weer in het diepe springen. Dan vraag ik me weer af of ik de pijn wel zal vergeten als ik een ander heb. Na een eerdere relatie die uitging omdat zij een andere wou was ik 6 jaar vrijgezel. Ik kwam ook niemand meer tegen voor wie ik me zou willen geven, geen enkele vrouw leek de moeite waard. Toen kwam ik mijn ex tegen en kende na 6 jaar eenzaamheid weer het gevoel van verliefdheid en heb me volledig aan haar gegeven. Bij mijn ex nu was het weer een complexe situatie, ik dacht echt dit kan nooit meer mis gaan en toch gebeurde het. Wie kan ik dan wel nog vertrouwen denk ik vaak. Tuurlijk, als mijn ex zou terugkomen, ik zou haar met open armen ontvangen. Maar toch overheerst het gevoel dat ik niet nog eens een gebroken hart wil hebben. Het is al te vaak gebroken en het is nog niet eens geheeld.