Ik maak nu precies hetzelfde mee.

We hadden een hele fijne start. Totdat zij zich beperkt voelde. Ze weet niet wat ze voor me moet voelen.

Ik heb haar gevraagd of "het nog iets tussen ons zal worden" of juist dat "het helemaal niets tussen ons zal worden". Ze zegt dat ze het niet weet.

Ik heb er grote moeite mee. Nu is het al een maand geleden dat ze het heeft uitgemaakt. (Moet je nagaan: gescheiden, kinderen, 40). Ze wilde het geen relatie meer noemen ze wil verder vanuit vriendschap en dan vanzelf zien of het wat wordt. Ik ben bang nu haar te verliezen.
Natuurlijk heb ik stomme dingen gedaan als het opnemen van contact, waar ik achteraf van baal.

Ze neemt wel steeds contact met mij op. In het begin dacht ik vanwege schuldgevoel. Ze zei wel dat het haar pijn deed toen ze het uit maakte. Ze geeft duidelijk aan, niet vanuit schuldgevoel contact met me op te nemen.
Het voelt fijn als ze steeds weer contact zoekt (sms, telefoon, msn). Ik help haar in huis of ik kom gezellig babbelen. Ook komt ze soms spontaan langs (omdat ze toch in de buurt was).

Ze weet dat ik gek op haar ben. Ook weet ze dat ik nog steeds verliefd op haar ben.

Onze relatie was maar kort. voor onze relatie had ik gewoon een andere fijne vriendin, waar ik regelmatig contact mee had. Ik was tevreden met mijn leven totdat deze nieuwe lieve meid via internet contact met me opnam.
Die nieuwe lieve meid kan ik niet meer uit mijn hoofd krijgen.

Als ze nu zou aangeven dat het nooit meer wat tussen ons zou worden dan kan ik verder met mij leven. Ik probeer haar dan te vergeten.
Maar als ik zo'n antwoord zou afdwingen, zou ze een geforceerde beslissing nemen, waarvan ik weet dat ze die alleen zou nemen om van het 'moeilijke' af te zijn.

Ik snap niet wat mij bezield.

Ze heeft altijd al moeite gehad om aan te geven dat ze "houdt van". Ze laat het zonder woorden weten zegt ze.
In een relatie is dat niet zo heel erg, maar nu in deze (voor mij) onzekere situatie doet dat veel pijn. Het slokt meer tijd van me op dat ik dacht.
Ze is veel in mijn gedachten. ik ben bezig om de dagelijkse dingen te doen en mijn leven voor te zetten.

Het is beslist niet makkelijk. Het kan vriezen of dooien.

Ze heeft van tevoren gezegd dat ze mij niet wil kwetsen, maar dit toch zal gaan gebeuren. Ze zegt dat het beter nu zo vroeg mogelijk is dan dat onze relatie al een tijd heeft geduurd.

Ze vindt haar leven nu met vrienden (zowel mannelijke (mijn jalouzie is er natuurlijk ook) als vrouwelijke als stellen, prima.

Op de site had ze al aangeven dat ze, als ze eenmaal A zegt ook B zegt. Ik dacht dat ze al A had gezegd.
Ze wil wel in de toekomst gaan voor een relatie. Ik denk gewoon dat ze haar leven eerst op een rij wil zetten. Ik moet geduld opbrengen.

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik mis haar verschrikkelijk. Kon ik haar maar weer vasthouden en laten merken hoeveel ik om haar geef en hoe serieus ik ben.

Ze weet het wel maar houdt haar gevoel op een afstand. Misschien omdat ze niet weer gekwetst wil worden. Of misschien omdat nu haar kinderen voor gaan.

Onze "relatie" kan ook anders. We kunnen ook iets samen hebben en toch elk ons eigen leven leiden en af en toe samen dingen ondernemen of gewoon samen zijn.

Ik stop met mijn warrig verhaal. Het wordt er voor mij niet beter op.

Wie heeft voor mij een advies.