Het werk is leuk, maar het team voelt koud en onveilig. Ik werk er al een maand en dit voelde ik al meteen in het begin. Wel is de proffesionaliteit erg goed en kan ik er heel veel leren. Maar het voelt naar als je weet dat je niet in het team past, ik krijg positieve feedback van collegas als ik er om vraag maar ze beklagen zich bij de baas. En als ik aangeef dat ik dat achterbaks vind dan ben ik brutaal. Voel heel veel slechte energie, voel zelfs dat er slecht over me gedacht wordt. Er zijn een aantal collegas die precies hetzelfde als ik voelen en willen daarom ooit ook opstappen, en daar voel ik wel aansluiting mee, gelukkig af en toe een normaal gesprek! Zij werken er al tientallen jaren en zeggen ook dat het in mn nadeel is om er tegen in te gaan omdat mensen daarom ontslagen worden. Of je houdt je kop of je vliegt er uit, zo makkelijk schijnt het daar blijkbaar te gaan. Ik voel echt jaloezie van deze collegas, ik doe mn werk erg goed en elke "misstap" die ik maak, wordt meteen uitvergroot en bij iedereen op tafel gelegd. En nu bedenk ik me echt, overal zul je dit soort mensen tegen komen, nu is de vraag, hoe ga ik daar nou toch mee om, het voelt oneerlijk, het zegt niks over mij maar het komt wel bij mij binnen want het voelt alsof ik in elkaar geslagen ben, dat ik onterecht terecht sta, zon onveilig gevoel bah. Zowiezo vind ik het echt vervelend dat het niet klikt. Je wilt toch ergens werken waar het veilig voelt en niet dat je op je tenen moet gaan lopen? Heb je net de "afwijzing" van je relatie een beetje verwerkt, krijgen we dit! Ieder mens wil toch gewoon bij een team horen? Misschien straal ik het ook wel uit, ik voelde meteen in het begin hoe koud deze mensen aanvoelen, misschien ben ik wel vijandigheid aan het uitstralen, zo van, blijf op afstand, kom niet in de buurt, blijf daar. Eigenlijk had ik al meteen een oordeel en dat moeten zij ook voelen. Maar het is heel maf, ik voel meteen of iemand zuiver is of niet. En deze paar mensen doen iets waar ik nog niet de vinger op kan leggen, iets heel erg naars, iets achterbaks.
Gister een naar gesprek gehad en ik blijf er maar aan denken. Ik wil mezelf niet in de steek laten en op een rustige nette manier voor mezelf opkomen, maar als ik dat doe schijn ik daar gestraft voor te worden of erger eruit te vliegen en dat voelt gewoon niet lekker aan. Dus dan maar hier even spuien! Ik weet het, het heeft niks met liefdesverdriet te maken maar het voelt wel als een afwijzing. Je moet de problemen loslaten die je ongelukkig maken, maarja, vind dat wel heel erg moeilijk vanuit een kromme oneerlijke situatie.