Twee weken terug dat ik voor het laatst je stem hoorde..hoe kan het dat ik nog zo stevig sta? Ik was gebroken, maar dat ben ik niet meer. Of hou ik mezelf voor de gek? Het checken van je Facebook etc, die behoefte is al weg, hoe kan dit? Heb ik mezelf voor de gek gehouden hoe diep je zat, of is het verschil tussen samen en alleen zo groot, ten goede, dat ik meer vruchten proef als leed. Wat nu nog door mijn hoofd gonst zo nu en dan is een vleugje woede en vragen. Soms zou ik willen weten of je met haar.... Maar eigenlijk ook niet. Soms passeren situaties de revue, alles wat volgens jou niet goed aan me was, en dan wankel ik even.. En dan denk ik sukkel, je hebt gewoon een prachtige liefde laten lopen om heel oppervlakkige redenen. Ook voel ik me een soort bevrijd. Ik kan weer kiezen wat ik wil kiezen, zal ik reizen, of toch maar een huis? Ik hoef geen rekening meer te houden met de ketenen van de relatie. En ja, de liefde is er nog, diep.. Maar ik heb de liefde als het ware geaccepteerd en naast me neer gelegd. Ik wil niet terugkijken.. Ik wil vooruitkijken. Ook ik heb me bij wijze van "eens op de markt kijken" op een datingsite gesnuffeld, had zelfs leuke uitwisselingen met erg interessante mannen, maar voelde, nah, even geen gedoe voor mij.. Dus blijkbaar is de vrijheid nu van mij. Ik kan me, gezien hoe ik in het verleden met dit soort dingen omging ( leven voorbij als de liefde voorbij is gevoel ) gewoon niet voorstellen dat ik me zo sterk voel. Het verbaast mezelf. Wel ga ik fysiek slecht. De rottige koorts en klachten van vandeweek zijn na behandeling weg, word ik vanmorgen wakker met een rug die vast zit. Kan niet zitten, alleen liggen en een beetje schuifelen..dus blijkbaar komt er op die manier toch veel uit, heb ook bizar veel spanning meegetorst de afgelopen acht maanden, het is een keer op heh? En los, nee los is het nog niet, dat merk ik wel als ik m'n mail box open en mezelf stil in mijn achterhoofd hoor mijmeren "ik hoop dat er niks van hem bij zit" en dan tegelijk het grote contrast " Mmm.. Hij mist me blijkbaar ook niet" door mijn hoofd gaat. Ik ben er niet maar het heftige, te heftig gekruide en te diepe randje lijkt te vervagen. Wens dat dat wat hoop mag brengen. Echt loslaten brengt een hoop lucht. Focussen op jezelf, en alleen jezelf!
En ja ik voel me eenzaam. Een gekke leegte, maar ook des te meer ruimte om die energie naar vrienden en familie en mezelf te doen stromen ipv dat alles in het redden van een relatie gaat zitten! Wens jullie allen dat t weekend goed mag zijn!