In mijn vorige 'blog' -waar ik overigens niet trots op ben- vertelde ik het verhaal over mijn collega en mezelf.
Een 'verboden' liefde zoals dat wordt genoemd...
Inmiddels zijn we een kleine maand verder:
De sms-stilte waar ik om gevraagd had heeft welgeteld 2,5 weken stand gehouden.
*zucht* Toevallig zaten we op hetzelfde moment op W-App, zij had dat gezien en nam contact op:
"mag ik iets vragen?"
Ik dacht dat het om een professioneel advies/probleem ging. Ik schreef terug dat dat mocht, maar dat ze ook mocht bellen, dat gaat vlotter en is ook duidelijker.
Ze wilde nog even babbelen, dat kon toch niet zijn dat we zolang geen contact hadden, ze voelde zich rot etc. etc.
Ok... voor onze vakantie hadden we in onze agenda een overlegmoment geblokkeerd, enkele dagen later. Of dit nog doorging?
Ik had ondertussen een vergadering gepland, maar ik kon eventueel wel later.
Zo gezegd zo gedaan. Ik was helemaal niet relaxed en ik ben er zéker van dat zij dat ook niet was.
Maar eenmaal we uit de auto's stapten was de sfeer zo vertrouwd en onze 'gewapende' stellingen werden in een oogwenk vernield...
We hebben een fijn gesprek gehad, had niets met ons beroep te maken, gewoon zoals 2 vrienden op een terrasje iets gaan drinken. Een kleine wandeling en dan terug naar huis. Het was zo eerlijk in alle eenvoud. Simpel.
We hadden terug even over onze gevoelens gebabbeld, nogmaals gezegd hoe we kiezen voor ons gezin, dat we er het beste van zullen maken enzovoort.
Maar dat het niet makkelijk zou zijn, dat wisten we al van dag 1... het voelt als afkicken van een (ongeproefde!) verslaving...
Meteen de dag erna weer leuk sms-gedrag, dit weekend héél druk sms-verkeer... van 6.30u tot 23.30u (bij manier van spreken)...
Over wat ze allemaal ging doen dit weekend, over waar ze gingen eten, hoe het was verlopen met haar sporten, waar ze was,... Allemaal leuk voor een verliefd koppel, NIET voor ik die eigenlijk tijd en aandacht wilde schenken aan mijn gezin. MAAR ik wou haar ook niet kwetsen... (en ja, deze zin klinkt heel bizar, maar ik trachtte een evenwicht te zoeken op een koord van gevoelens)
Tot gisteren:
Heb haar laten merken dat ik er niet vrolijker van geworden was, terwijl zij klaarblijkelijk toch een druk en fijn weekend had gehad (aja, we hadden elkaar gezien en ze was terug opgefleurd).
Teneur direct een stuk minder. Nog een "slaapwel" en "vind het sneu klinken" (maar dat had ik pas vanmorgen gelezen omdat ik gsm uitgezet had).
Vannacht liggen tobben over mijn werk/toekomst.
Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat ik 2 opties zie:
1/ ik neem langer ouderschapsverlof (in extremis) sept-okt-(nov) of
2/ ik neem ontslag wegens recente familiale ontwikkelingen.
Da-ag promotie die er in september zat aan te komen... Maar goed, onderrichten is een tijdje mijn ding geweest, maar het is nu niet (meer) mijn leven.
Focus op de toekomst en op mijn eigen (zelfstandige) werksituatie...
Bericht aangekomen? Ik dacht het wel. Volgens mij heeft ze nu een BYEBYE gevoel aangezien het deze ochtend oorverdovend stil was op W-App...
Mail is deze ochtend verstuurd naar mijn baas. Ook daar nog geen reactie...
En als bij donderslag bij klaarlichte hemel: net enkele sms ontvangen van haar op W-App.
Geen zin om deze te openen. Zal het ook niet meteen doen.
We hadden trouwens nog een werkvergadering gepland komende woensdag namiddag maar ik denk niet dat ik dit zal laten doorgaan.
Dit is zo hàrd. Dit is geen 'breuk' omwille van ruzie... Dit is gewoon vanonder elkaars radar moeten verdwijnen...
En ergens weet ik dat we binnen een jaar of twee, als alles wat bekoeld zal zijn, we terug recht in elkaars ogen zullen kunnen kijken, trots op wat we nu (met de grootste pijn) hebben doorstaan. En dan misschien gewoon terug vrienden worden... (Dàt heb ik ook al meegemaakt met enkele ex-en... het duurt eventjes, contact wordt terug opgeraapt en hupakee, gewoon terug vrienden, niets meer...)

Ik wil de mensen danken die me al PB's gestuurd hebben en me wijze raad hebben gegeven.
Ik wil ook eens de nadruk leggen op het feit dat dit geen dating site is (want blijkbaar zijn er 'individuen' die proberen af te spreken met meisjes/vrouwen die even in een emotioneel dipje zitten). Die opmerking heb ik gekregen in PB en ik was er eerlijk gezegd niet goed van (no offence aan de schrijfster van PB, dat hebben we uitgeklaard!).