Het maakt allemaal niets meer uit. Het is voorbij nu.

Het is nu 9 maanden over en uit.
Gisteravond heeft hij eindelijk zijn laatste spullen opgehaald. We hebben nu voorgoed afscheid genomen. Zijn nieuwe telefoonnummer krijg ik niet. Hij wil geen contact meer. Dat is het beste voor me zegt hij. De afgelopen maanden had ik nog een beetje houvast al was het over, omdat ik wist dat hij nog af en toe langs zou komen voor zijn post en uiteindelijk voor de rest van zijn spullen.
Nu is het echt over en uit. Hij is al maanden gelukkig met zijn nieuwe vriendin en ik? Ik zit nog vol verdriet hier in het huis en tussen de spullen die eerst van ons samen waren.

Mijn vriendin is 12 dagen geleden met de noorderzon vertrokken. Ze heeft alle kleren meegenomen en 1 van onze 2 honden en mijn bedrijfsauto. Ze laat echt niets meer weten en ik kan haar niet bereiken bij haar ouders, het is alsof ze dood is. Ze heeft wel wat laten weten via haar moeder en SMSjes naar mijn zus en moeder dat ze nu vooral RUST nodig heeft, het over is en daarna een eigen leven wil beginnen. Dat begrijp ik ook wel want we hadden een verschrikkelijk drukke zaak met enorm veel stress (financieel hadden we geen problemen).
Ik heb er alles aan gedaan om contact te maken maar dat wil ze niet, ze neem ook geen verantwoordelijkheid voor ons gekochte huis of zaak enz..

Het is de eerste keer dat ik hier een dagboek schrijf. Vandaag is het 11 dagen geleden dat we uitelkaar zijn gegaan na een relatie van ruim 8,5 jaar. We woonde net een paar maanden samen en had dit nooit aan zien komen. Op alle vlakke ging het goed met ons, we hadden eindelijk een leuk huis en we hadden zoveel plannen. Volgend jaar trouwen en over een paar jaar aan kinderen gaan denken. Nu is ineens alles weg. Begin van de maand vertelde mijn ex dat hij mij al ruim een half jaar zag als een zus en ook op die manier van me hield. Meteen stortte me wereld in. Hoe kon dit nu gebeuren, na zoveel jaar. We hadden net een huis gekocht. We wilde allebei dat het weer goed kwam en spraken af om eraan te werken. Maar helaas, het bleek dat IK degene was die eraan wou werken en dat het voor hem niet meer hoefde vanaf het moment dat hij het vertelde. Hij zei dat er een last van zijn schouders viel zodra hij het had gezegd. Na een hoop ruzie ben ik 20 maart teruggegaan naar mijn ouders, ik kon het niet meer aan zowel geestelijk als lichamelijk. De kilo's vlogen eraf (nog steeds) en ik voelde me zwaar klote.

Hij wil graag vrienden zijn. Maar hoe kan dat nou? Hoe kan ik die zeven jaar vergeten? Als ik hem zie doet het me gewoon veel verdriet. Verdriet om te horen welke plannen hij maakt. Verdriet om hoe ik me nu voel. En ik zie weer hoeveel ik van hem hou, hoe leuk hij is en daar heb ik natuurlijk niets aan. Dus dat heb ik hem verteld en hij vond het erg jammer. Want hij wilde me niet loslaten en dacht nog veel aan me en geeft ook nog veel om me. Daar kan ik toch niets mee, dat geeft alleen maar hoop. Valse hoop. Goh, wat kan een mens kapot zijn zeg van liefdesverdriet. Ik kan echt aan niets anders denken.

Ik wist het, ik had hem zo gevraagd eerlijk te zijn en hij heeft weer gelogen wat is hij ziek. Zij weet niet hoe vaak hij me nog ziet eigenlijk heb ik heel veel zin om dat eens te vertellen. Wat een lul weer een leugen ik wordt kotsmisselijk van die vent.
Ik haat hem

E