Zo daar zijn we weer om een stukje te schrijven. Er zijn inmiddels een 2 maanden voorbij sinds mijn ex de verkering uitmaakte. Erg moeilijke tijd gehad, weinig eten en slapen. De afgelopen 2 weken ging het echter toch al een stuk beter en ik zie vooruitgang. Maar wat is het moeilijk en wat doet het een pijn. Ik zit nou in een fase waarin het besef op komt zetten. Het besef dat ik nooit meer van die prachtige momenten met haar kan delen, haar nooit meer kan vasthouden en knuffelen. Haar niet meer kan helpen als ze het moeilijk heeft. En ik zou niks liever willen dan dat, maar het kan niet meer. En wat doet dat een pijn. Zoveel van iemand gehouden en nou zijn we vreemden voor elkaar. Ongelofelijk hoe het kan lopen. Het is net of alles wat we meegemaakt hebben in 1 keer is uitgewist, alsof het nooit is gebeurd.

hoe kan het toch dat hij me niet zo mist als ik hem??
waarom kan hij zolang zonder mij?
je gaat het toch bij jezelf zoeken
ben ik dan zo moeilijk om mee te leven?
weet het wel moet zo niet denken, hij is juist degene die gewoon niet met iemand kan leven, dus daar ligt het aan
maar is moeilijk om echt tot je door te laten dringen
oke kan wel zeggen dat het zijn verlies is, maar waarom moet het mij dan zo'n pijn doen?
wil gewoon nu lekker tegen hem aankruipen en geen zorgen meer toelaten
als troost krijg ik nu wel een kat in mijn armen, en geef toe is wel erg fijn zo'n luid snorrende kat op je schoot, maar typt wel moeilijk hahaha

Vandaag heb ik weer voor het eerst contact gehad met m'n ex nadat het een maand geleden uit is gegaan. Ik probeerde aardig over te komen, ook al was het met ruzie uitgegaan. Maar ze reageerde al meteen geirriteerd, zo van: wat moet je nou? En het werd alleen maar erger totdat ze uiteindelijk het contact zomaar verbrak. Ik snap misschien ook wel dat ze er ook niet overheen is, maar waarom moet ze nou zo reageren?!?!? Het ging net weer beter met me(had weer meer lol), en dan dit weer.. Ze doet me pijn met zo'n reactie. Ik had eigenlijk gewoon geen contact met haar moeten opzoeken.. Ik wil van haar af, out of my mind!! En ik wil zelfs niets meer met haar, ik heb het tenslotte zelf uitgemaakt.

het is weer eens laat
tsja
ik heb vandaag mijn ex dus weer eens gesproken, was raar
hij klonk zelfs anders
morgen moet ik naar de tandarts, dus voel me gewoon niet fijn
zeg maar gerust heel rot, maar ga toch maar weer eens naar mijn bedje toe, anders kom ik er morgen niet eens uit
had vandaag weer een dip, die me toch weer naar beneden trok, dus hoop dat ik me morgen weer beter voel

Als een meisje met je naar bed gaat en heel duidelijk zegt dat ze verder niks met je wil (en jij wel wat voor haar voelt) en jullie gaan samen uit en brengen wat dagen en weekenden samen door en dat meisje krijgt dan wel gevoelens voor je en vertelt jou dat, wat zou je dan doen?
Dat heb ik dus bij een jongen "geflikt". Eerst belde en smste hij dagelijks en wilde hij vaak langskomen. Nu hoor ik niks van hem. Alles komt van mijn kant. Hij vertrouwt me natuurlijk niet meer en snapt niet waarom nu opeens wel.
Hij vroeg wel of er nog dingen waren die hij moest weten voordat hij ergens aan begint want hij wil niet weer op zn bek gaan. Sinds mijn "bekentenis" heb ik hem nog 1 keer gezien en dat was wel ok. Maar ik hoor niks van hem. Op msn krijg ik vaak geen antwoord en op mn smsjes ook niet.

Een nieuwe opleiding een nieuwe start in een andere stad..
Een nieuwe klas, en daar zat hij.
Vanaf het begin klikte het al tussen ons, we trokken veel met elkaar op en werden verliefd.
Maar hij had een vriendin en daar wist ik van, dus hield me me in. Hij had het nooit over haar als ikerbij was, dat viel me erg op. ook wisten we nog niet van elkaar dat we elkaar leuk vonden. Tot die ene dag, we hadden afgesproken, leuk gepraat, tot hij naar huis wilde gaan, toen sprong de vonk pas echt over! We hebben de hele avond gekust, en elkaar verteld hoe lang en hoe erg leuk we elkaar vonden.
Een week later maakte hij het uit met zijn vriendin, hij koos voor mij! Ik was dolgelukkig! We hebben een super leuke tijd gehad, we hebben gewoon een band, we kunnen zowat elkaars gedachten lezen, echt vreemd, dus dit voelde ook echt als de ware.

Ik voel me slecht,ik voel me echt een stomme trut! Het heeft te maken met twee jongens laten we ze jongen A en jongen B noemen. Jongen A ken ik al ruim vier jaar en daar had ik een lange tijd een oogje op maar toen leerde ik mijn huidige ex kenne en hij was dus naar de achtergrond geschoven. Maar toen was ik vrijgezel en kwam jongen A terug in mijn leven en we hebben zo is gekust wat héél fijn was want ik ken hem allang en voel mij op mijn gemak bij hem. Maar hij had tijd nodig (hij is allang vrijgezel) en hij had ook druk met vanalles en nog wat. Maar dit was al een maand en ik hoorde maar niks van hem dus dacht ik dat hij mij niet meer wou. Toen leerde ik jongen B kennen en daar ben ik nu zo'n 2 weken mee samen, ik ken hem niet zo goed maar ik vind hem superlief, knap en maak veel plezier met hem. Nu doet zich het volgende voor, gisteren kwam ik jongen A weer tegen en hij vroeg mij uit om mij voor te stellen aan zijn vrienden dus voor hem wilt dit zeggen dat hij verder wilt gaan met mij! Maar nu ben ik wel samen met jongen B en ik wil hem niet kwetsen ik ben zo iemand niet dat met de mensen hun voeten speelt maar zo voel ik mij wel op dit moment en ik voel me er echt ROT mee!!Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen..Jongen A is het ook niet gewoon om altijd te bellen en te smsen ale gewoon om een meisje aandacht te geven, dat zal misschien wel beteren eens hij samen is met een meisje (met mij?).Ook heb ik en jongen B het er nooit echt over gehad wat we echt hebben...Ik heb bedenktijd tot morgen want morgen is het de dag dat hij mij wilt voorstellen aan zijn vrienden en daarna vertrekt hij nog is voor twee weken op vakantie dus een betere timing kon hij echt weeral niet kiezen zekers?! Pfff ik weet het echt allemaal niet meer en ik word hier zot van ik heb mijn eigen weer in nesten gewerkt wat niet de bedoeling was! Kan iemand mij alstublief wat raad geven ik kan het echt héél goed gebruiken op dit moment!!