Mijn liefde voor jou is zo sterk M. Zo sterk dat het pijn doet. Oh, vaak genoeg weet ik zeker dat ik eroverheen ben. Dat je een klootzak bent, dat we nooit bij elkaar pasten. Dat ik je haat! Maar dan hoor ik weer je stem, vind ik weer een oud briefje van je, zie ik oude foto's. en dan weet ik zeker, zo zeker, dat er nooit een ander komen zal. Nooit iemand die is zoals jij. Jij bent de enige die mij kan raken, die mijn tranen kan laten opwellen, die mij uren, dagen kan laten wachten, op een glimp, een glimlach. Op niets.
Ik weet dat je niet meer terug komt. Je hebt het me gezegd. Honderd keer, duizend keer. Je komt niet terug, je spullen zijn uit mijn huis verdwenen. Meegenomen naar je eigen plek. Spullen die me dierbaarder waren dan de meeste mensen voor me zijn. Je gitaren, je lelijke kastje, je stomme posters.

Mijn ex heeft het 2,5 maand geleden uitgemaakt omdat hij problemen had en mij er ni bij wou betrekken. Nu gisteren vertelt hij dat hij een ander heeft. Een bom ontplofte. Ik had dit nooit verwacht, hij had tenslotte gezegd dat hij eerst alles op een rij moest zetten. Hij houdt/hield van mij nog steeds zegde hij toen hij het uitmaakte. Wat moet ik nu geloven? Ik weet het egt ni meer. Ik dacht dak er over was, blijkbaar verkeerd gedacht.
Is de 2de keer dat mijn wereld instort. Hoe ik dit ga overleven geen idee.

het ging goed met me,anderhalve week helemaal geen contact gehad en was druk bezig met andere dingen. Gisteravond ging ik met een groep vrienden uit en daar zag ik hem met zijn nieuwe vriendin. Ik kon mezelf op dat moment troosten doordat ik zag dat ze enorm lelijk is en voelde me toen goed. Nu voel ik me enorm klote hij zei niet eens gedag tegen mij en liep me snel voorbij gisteravond. het doet zo een pijn het komt allemaal weer terug en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik ga niet naar een andere uitgaansgelegenheid omdat hij toevallig ook vaak naar dezelfde gaat als mij, dat ga ik niet opgeven voor hem.

Gaat best goed met me vandaag, behalve dan met mijn hoofd. Gisteravond nog even met goede vriend naar de stad geweest, gelukkig dat ie me belde om me van de bank af te slepen anders had ik vandaag misschien wel in een mega-dip gezeten. Maar weer ff mijn verhaal kunnen doen, wat dan weer gerelativeerd werd met lompe mannenopmerkingen, maar hielp wel . Maar ja stiekem is het uiteindeljk een beetje laat geworden.

Yows.ik ben 17.het ik nu ongeveer 3 weken gedaan met mijn ex,zij heeft het afgemaakt,omdat ze zegt dat we teveel ruzie maakten.we verkeerde 1 jaar 4 maand.ze zegt dat ze efkes geen relatie wil,maar ik zie haar nog zo graag.als het school is,wacht ik smorgen altijd op haar,en aan het stadion savonds ook,speciaal om haar tezien omdat ik ze nog graag zie ga ik na het station.smorgens als ik wat testil ben en ik sta bij haar,dan zegt ze ,ik ga vertrekken naar school,terwijl ik mij niet goed voel.vorige week vrijdag,ik stond tewachten aan het station,maar ze kwam niet opdagen,en ze laat niks weten.savond komt ze dan op msn,vertelt ze dat ze met andere gast meegereden is.en diene gast ziet haar graag maar zij hem niet,ze wil niet met hem,zegt ze.ik was er kapot van en ook een beetje kwaat.kwaat omdat ik stond er tewachten aan het station en ze laat niks weten.

Ik snap niks van mezelf. Ben eigenlijk de hele dag al vrij relaxed. Heb zelfs weer normaal gegeten sinds een dag of drie bijna niet te eten. Heb het idee dat het gevoel van opluchting of zoiets overheerst op het moment. Afgelopen maand heb ik me namelijk zo druk gemaakt om het weer goed te laten gaan en nu het niet meer hoeft voel ik me eignlijk heel relaxed. Lijkt wel alsof ik nu niet eens meer echt verdrietig ben, maar er een soort van vrede mee heb. Niet dat ik niet aan hem denk hoor, maar is gewoon zo vaag gevoel. Ga me bijna afvragen of dit wel normaal is. Misschien is het wel beter om met ruzie uitelkaar te gaan ofzo...kun je elkaar tenminste verwijten maken enzo en er nog dagen om janken....maar ja volgens mij is dat ook niet echt relaxed.

Een jaar geleden een man ontmoet. Meteen helemaal goed: hij SMS-te me dagelijks dat hij me wilde zien, we konden met elkaar lachen, vonden elkaar vreselijk aantrekkelijk, etc.
Hij wist niet hoe vaak hij me moest vragen om elkaar te zien. ZOveel, dat ik zelfs even dacht: Tjee...maar ik ging hem daardoor ook wel leuker vinden omdat ik mijn hart openstelde en dacht: het is wederzijds, hij is de man met wie ik 100 wil worden.

Na 2 weken echter als donderslag bij heldere hemel: "Ik ben niet verliefd". Ik was helemaal van de kaart,huilde maar zei: OK, nou, dat was het dan. Maar daar wilde hij niets van weten. Hij wilde me gewoon blijven zien. En, verliefd als ik inmiddels was, wilde ik dat natuurlijk ook. En dat gebeurde. Maar, hij bleef steeds aangeven dat ik niet de vrouw van zijn dromen was, dat hij niet verliefd was, etc. Hij begon me ook steeds meer de grond in te boren. Niks wat ik deed was goed, ik was maar een nul, hij deed precies wat hij wilde als ik er was en hij kwam nooit meer naar mij toe. Ook liet hij altijd in gezelschap weten dat ik absoluut zijn vriendin niet was, maar gewoon "EEN vriendin".