Het is nu ongeveer een maand uit en ik had vandaag eigelijk een goede dag. Maar deze avond was iedereen hier de deur uit en ik voelde me plots weer zo alleen. De tranen kwamen en bleven maar komen. Waarom is het gedaan tss ons we zouden aan kinderen beginnen, waarom een ander, wat is er mis met mij woede, angst, heel veel verdriet omdat ik hem mis. Waarom laat hij niks meer van zich horen. Waarom toch net nu toen ik dacht dat alles terug goed ging tss ons. Waarom....
Er is al heel veel door men hoofd gegaan en zou hem liefst van al hem willen confronteren van het feit hoeveel pijn hij mij heeft gedaan hem willen vast nemen en eens goed door elkaar schudden en zeggen dat we voor elkaar gemaakt zijn.

ik had 1.5 jaar een relatie met hem..we woonden niet samen maar wel 20min van elkaar vandaan en zagen elkaar geregeld.we hebben een moeilijke tijd samen gehad maar daar zijn we samen altijd uitgekomen (hij is vreemdgegaan) maar de afgelopen tijd ging het zo goed!! ik voelde me zo happy, iedereen om me heen vond me ook stralen ik was echt sinds lange tijd in mijn leven weer echt gelukkig.
Totdat hij vorig weekend zei dat hij wo, do en vr naar cursus moest in Tilburg van zijn werk.(hij woont zelf in regio rotterdam, dus toen gingen er bij mij weer allemaal alarmbellen af! maar oke, ik gaf hem voordeel van de twijfel en dacht ik wacht wel af of hij me die dagen gaat bellen (want voorheen toen hij vreemd ging nam hij zijn telefoon niet op en belde niet en liet niks van zich horen) dus oke, het was woensdag en hij belde en donderdag ook! ik was vol van verbazing en voelde me zelfs schuldig dat ik hem in eerste instantie wantrouwde.donderdag avond zei hij zelfs nog dat hij van me hield! en we spraken voor vrijdagavond af. Hij zou bellen als hij thuis was en dan zou ik naar hem toe gaan. Toen het vrijdag 19.00 was geworden stuurde ik hem een sms of hij al wist hoe laat ongeveer. -geen reactie-, ik bleef bellen tot de volgende dag 11.00 en toen nam hij op en zat hij in de trein terug..ik wist genoeg! maar kon niks bewijzen! ik werd boos aan de tel. en we hingen op, hij zou me nog wel bellen. ja en dat deed hij, vanmorgen om 8.15 net toen ik in de auto zat op weg naar me werk! hij heeft het uitgemaakt...ik vroeg of hij iemand anders had ontmoet..-hij ontkende- toen ik boos werd en ging huilen omdat ik DAT gewoon zeker wist , gaf hij het toe...hij heeft haar vorige maand via partypeeps ontmoet (een vriend van hem had hem op haar gewezen en had het tel. van haar) hij heeft haar vanaf vorige maand gebeld en afgelopen vrijdag elkaar voor het eerst gezien. Het was blijkbaar liefde op het eerste gezicht en hij is gelijk blijven slapen bij haar. Ze woont in tilburg. hij heeft me gewoon al die tijd in de maling genomen heeft onwijs vaak met haar gebeld (waar ik achteraf gezien dus gewoon bij zat) terwijl het zo goed ging tussen ons. Donderdag zei hij nog hoe veel hij van me hield. Ik ben er kapot van, ik wist niet dat ik zoveel verdriet kon hebben en wat doet het pijn....gelukkig heb ik hele lieve collega`s en hebben ze mij toch van weten te overtuigen dat het uiteindelijk beter is..hij heeft me al zoveel verdriet aangedaan en nu dit..hij heeft mij verlaten voor een meisje van 22..(ik ben 31 en hij ook) ik weet niet of ik ooit nog kan stoppen met huilen maar het doet zo`n pijn, ik ben hem gewoon kwijt, voor altijd...nooit zal ik meer lekker met hem op de bank zitten lekker een dvdtje kijken, dat was altijd zoo heerlijk samen lekker knus op de bank met een deken over ons heen, nooit zal ik hem meer zien, voelen aanraken, horen....ik mis hem nu al zo erg...en dan met de wetenschap dat er nu een ander meisje aan hem zit en hem belt en al die dingen met hem doet die ik zo graag nog met hem zou willen doen....god wat doet dit pijn..

Het is nu 6 maanden uit en ik kan eerlijk zeggen dat ik héél gelukkig ben...Ik heb mezelf nog nooit zo goed in mijn vel gevoeld! Ik geniet weer van het leven en ben weer het vrolijke meisje van weleer! Maar toch betrap ik mezelf erop om soms aan van die momenten te denken die ik samen met hem beleefde.....Gebeurtenissen waar ik al in eeuwen nimmer aan gedacht had! Zoals met nieuwjaar samen met hem en zijn gezin aan tafel zitten, samen een film huren en die in elkaars armen bekijken...en toch mis ik die momenten niet!
Ik denk er alleen met veel plezier aan terug! Ik mis hem ook niet meer....Ik heb de breuk dus een plaatsje kunnen geven! Ik heb zelfs een nieuwe relatie, nog wel pril maar het loopt goed...

hey allemaal,

ik weet dat het eigenlijk niet voor deze site bedoeld is, maar toch zou ik graag even mijn verhaal kwijt willen.

Toen mijn relatie met mijn vorige vriend uitging, heb ik heel erg veel aan deze site gehad. Het is nu ruim 4 maanden uit, en ik denk dat ik wel aardig over hem heen ben, het is gewoon beter zo.

Ik heb ondertussen een nieuwe relatie, nu pas een paar weken maar het voelt zo slecht. Niet dat ik hem niet leuk genoeg vind, dat is geen probleem, maar ik voel me zo onzeker! Ik maak me de laatste dagen constant zorgen dat hij me niet meer wil, een heel apart gevoel, net als dat ik bij mijn ex-vriend had in de laatste weken van onze relatie. Een gevoel dat er meer zit achter wat ie zegt, dat ie afstandelijk doet en het eigenlijk niet meer ziet zitten.

Het is eventjes geleden dat ik hier nog iets heb geplaatst. Ik probeer mijn leven terug in handen te krijgen. Beetje beetje lukt het maar ik weet het zal nog heel lang duren vooraleer het zover is. Vorige zondag heb ik mijn grootte verhuis gedaan. Ik moest zelf niet zoveel doen want alles stond al mooi ingepakt. Hij en zijn moeder hadden dat al gedaan. Ik kreeg nog maar eens het gevoel van "trap het maar af". Toen alles ingeladen was ben ik nog even met hem aan tafel gaan zitten. Ik was wat aan het bladeren in een schrift en opeens staan daar allemaal tekstjes in over een ander meisje met de naam er bij. Ik wist niet wat ik leesde en vroeg wat dat te betekenen had. Hij was verliefd op een ander. Nog niks serieus maar er was wel iets. Ik voelde me zo bedrogen en verdrietig. Ik heb het daar maar bij gelaten want ik kon gewoon niet bij hem blijven. Maandag zijn we nog iets gaan drinken want we moesten samen naar het gemeentehuis voor papierwerk en ik vond het nogal vlot gaan we hebben nog goed gelachen.

ik heb tijdens de grote vakantie een relatie gehad met een meisje waarop ik al maanden verliefd was.
ik was dolgelukkig en mailde-schreef-smste erop los...
ik verwaarloosde deels m'n vrienden en vertrouwde haar vannalles toe... zij was echt dé ware. DACHT IK!!!

maar ze maakte het op 1 september zonder reden uit,...
ik was kapot.
ik was depressief, ik kan niet meer slapen,...
toen kon ik eindelijk eens mijn hele verhaal kwijt aan een vriendin en nadien was ik eroverheen... ik dacht niet steeds meer aan m'n ex en zij werd mijn beste vriendin.
ik ging meer en meer om met haar en uiteindelijk zag ik in dat zij eigelijk een tof meisje was...

5 dagen verder, na de verschikkelijke zaterdag....voel me verdoofd....niet werkelijk en in de war...
Gisteren wel een "leuk" gesprek met'm gehad.
Wat best even fijn was, en het vreemde was dat ik niet kon ophangen, maar hij ook niet, want toen ik wachte tot hij ophing...deed hij dat niet..
Probeer nu even geen contact meer te zoeken, en kijken wat ik nu eigenlijk wil. heel soms denk ik van " nou, mischien is dit wel de juiste oplossing"...maar meestal is het van "IK WIL"M TERUGGGG" waar een hoop tranen bij vloeien..T'is natuulijk maar 5 dagen geleden, maar voelt als een eeuwigheid...