Ik was 20 toen ik haar "vond" en ze adoreerde me.
Een prachtig klein meisje met lang zwart haar een een engelen-gezicht en een te groot hart.
Maar ik was verwaand, arrogant en zag niet wat voor engel ik aan mijn zij had.
Ik heb haar meerdere keren bedrogen met vrouwen die niet eens in haar schaduw kunnen staan, stom he, eigen schuld zeggen ze nu.
Haar liefde voor mij was zo groot dat haar pijn ondraaglijk geweest moet zijn.
Toch gingen we door, na alles wat ik flikte bleef ze van me houden.
Todat ze me bij mijn laatste "zijsprong" verzekerde dat als het nog eens gebeurde ik haar echt kwijt zou zijn.

Het is nu meer dan 3 maanden dat hij mij verliet.
Ben net op kraamvisite geweest. Ik was heel blij voor mijn vriendin en haar man, maar wat deed het ook pijn. Wat had ik dit graag gewild met mijn ex. Het beeld van ons dat we er samen over fantaseerden schiet nog dagelijks door mijn hoofd.
3 maanden verder en de pijn is nog even erg..
Is dit normaal? Ben ik abnormaal dat ik nog iedere dag huilbuien heb?
Gaat dit ooit nog over?
Kan het zijn dat je maar 1 x in je leven zoveel van iemand kan houden? Het voelt namelijk wel zo.
Kan me niet voorstellen dat ik dit zelfde gevoel ooit weer zal voe

Leerde het meisje kennen via chat en zag er niks achter beetje chatten en later foto's uitwisselen. Ik ging op vakantie en ze wilde mijn nummer dus ik gaf die en ik kreeg die van haar. Elke dag stuk of 3 smsje sturen en ook weer terug krijgen. Voordat ik het wist was ik gek op deze meid. Dus ik kwam terug van vakantie en moest haar een keer zien in het echte leven. Ze woonde 2 en half uur met de trein van me vandaag, maar dat maakte me niet uit. Eerste ontmoeting ging alles goed we praten wat dronken wat werd zelfs direct aan haar ouders voorgesteld bij haar thuis. We besloten het echter wel rustign aan te doen.

Welke dag het was, dat je bij mij wegging, weet ik niet eens meer . . . . .
?¢‚ǨÀús-Avonds na werk kwam ik thuis, het huis was bijna leeg en ik wilde alleen nog maar dood.

Natuurlijk zag ik wel dat het de verkeerde kant uitging, maar ik voelde me machteloos. De afgebroken zwangerschap liet diepe wonden bij ons achter die nooit meer zouden genezen. Vakantie op Aruba mocht niet meer baten, het strand werkte als drijfzand en we zakten steeds verder weg in een oneindige diepte. Machteloosheid verdrong het de intense liefde die wij voor elkaar . . . De botte bijl doorkliefde iedere band die wij met elkaar deelde, niets was er meer over, je was weer vrij . . . . .

Welke dag het was, dat je bij mij wegging, weet ik niet eens meer . . . . .
?¢‚ǨÀús-Avonds na werk kwam ik thuis, het huis was bijna leeg en ik wilde alleen nog maar dood.

Natuurlijk zag ik wel dat het de verkeerde kant uitging, maar ik voelde me machteloos. De afgebroken zwangerschap liet diepe wonden bij ons achter die nooit meer zouden genezen. Vakantie op Aruba mocht niet meer baten, het strand werkte als drijfzand en we zakten steeds verder weg in een oneindige diepte. Machteloosheid verdrong het de intense liefde die wij voor elkaar . . . De botte bijl doorkliefde iedere band die wij met elkaar deelde, niets was er meer over, je was weer vrij . . . . .

10 dagen pas...het lijkt wel een maand....ik had een redelijk druk weekend, maar de tijd kroop voorbij..
Mischien ook omdat ik zo weinig slaap.
Ik heb'm bijna een week niet gesproken. O, wat wil ik'm graag bellen...maar ik moet het niet doen....wachten tot hij weer contact opneemt.
Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk, en het spookt bijna de hele dag door me hoofd.
Nooit meer samen koken....wandelen...stappen..vrijen..lachen...voelde me zo veilig en fijn bij'm.
Kan me niet voorstellen dat ik dat ooit weer voor iemand anders zal voelen.
Het duurde al zo lang voordat ik me hellemaal aan 'm blootgaf. Deed ik dat eindelijk, gaat hij er vandoor!, mischien is dat wel het probleem....

Het is nu ongeveer een maand uit en ik had vandaag eigelijk een goede dag. Maar deze avond was iedereen hier de deur uit en ik voelde me plots weer zo alleen. De tranen kwamen en bleven maar komen. Waarom is het gedaan tss ons we zouden aan kinderen beginnen, waarom een ander, wat is er mis met mij woede, angst, heel veel verdriet omdat ik hem mis. Waarom laat hij niks meer van zich horen. Waarom toch net nu toen ik dacht dat alles terug goed ging tss ons. Waarom....
Er is al heel veel door men hoofd gegaan en zou hem liefst van al hem willen confronteren van het feit hoeveel pijn hij mij heeft gedaan hem willen vast nemen en eens goed door elkaar schudden en zeggen dat we voor elkaar gemaakt zijn.