vorige week was ik al enkele dagen erg down dus had ik besloten om zondag een ritje te maken met de motorfiets.
Mijn vrouw moest werken en ik had de dag voor mij alleen. Meestal werkt dat hoor, een rustige rit in de Ardennen of de provincie Henegouwen (ik ben Belg weet u wel!).
Toen ik echter een bord tegenkwam met daarop in grote letters "PARIJS", wist ik het: ik zou voor de eerste keer in mijn leven naar de Franse hoofdstad rijden!
Later bleek dat ik geen beter besluit had kunen nemen, onder de Eifeltoren voelde ik de nieuwe energie zo door mijn lijf stromen en alle zwarte gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon.

Daarnet, toen ik op msn zat, kwam opeens je naam op mijn scherm.. Na zolang begon je te praten met me, niet lang. Woensdag kom je een boek oppikke bij mij thuis... ik zie je dan terug..hoe zal ik me voelen, pffff ik kijk er al tegenop om je terug in de ogen te kijken en weten dat ik niet van jou ben, kan zijn. Hoe erg we elkaar ook zagen, we konden gewoon niet met elkaar leven, mijn hartje was zo gebroken, nu nog zelfs, na al die maanden.

Maar toen kwam de klap, ik wist via vrienden dat je een nieuw meisje hebt ontmoet maar... nu hoorde ik het van jou zelf!! al wat ik zei was proficiat, redelijk droog werd ik, wist nie echt hoe te reageren. is wel mooi van je om het mij te zeggen dat je iemand anders hebt, maar doet me pijn. Toen jij vroeg "en jij, heb jij iemand?" brak ik helemaal.Wat moest ik zeggen: ja hoor, ben heel gelukkig, ben blij dat we uiteen gingen..... . Neen, ik zie enkel dat ik niemand had en niemand nodig had... Ik zei je wel de woorden: "als je maar gelukkig bent...", dat meen ik ook echt, ik wil dat je gelukkig wordt, maar doet mij toch zo'n pijn te weten dat jou geluk zonder mij is... .

Gister zag ik m weer in de discotheek. Ik voel me dan zo onprettig omdat ik geen oogcontact of iets met m wil krijgen. Ik wil m laten zien dat ie me eigenlijk niets meer doet. Opzettelijk begin ik te flirten, in de hoop dat hij het ziet....??
Waarom blijve we elkaar toch negeren en waarom stappen we niet op elkaar af om gewoon eens te vragen heo het met elkaar gaat. Gister hb ik er even aan gedacht. Zal ik gewoon op m afstappen om te vragen hoe het met m gaat.Maar zn vrienden staan erbij en ik weet totaal niet wat voor reactie ik kan verwachten. Doe het toch maar niet. Een jaar verder en de situatie is nog geen stap beter geworden. Zou die ooit eens ophouden met negeren???

Het is nu 8 weken geleden dat hij is weggegaan en nog droom ik iedere nacht over hem. Ik wilde dat het dromen waren waarin ik hem haatte maar het zijn zijn alleen maar geweldige dromen waarin alles even leuk is. In het begin droomde ik wel eens over zijn nieuwe vriendin maar nu is alles goed tussen ons in mijn dromen en is het zo klote om alleen wakker te worden met dat gevoel. Ik wil dat ik me weer beter ga voelen maar hoe doe ik dat... Ik zoek genoeg afleiding maar kan het allemaal niet van me afzetten. Ik wist niet dat ik me zo kon voelen . Dacht altijd dat ik een sterk persoon was maar nu is daar helemaal niks meer van over.

Ik heb contact met de ex van mn ex...ze zat eerst ook bij ons in de klas maar is toen gestopt met school.
En zij verteld mij dingen over hem waardoor ik toch heel anders over hem ben gaan denken...hij is echt een vaag persoon...terwijl hij zich voor deed als de lieve onschuldige gedumpte jongen....en daarna de lieve onschuldige die is uitgekeken op zijn vriendin en het uitmaakt (met mij dus). Neej nou snap ik die gozer helemaal niet meer. er klopt niks meer van.
Morgen zie ik HEM weer en zijn vriendin dus ook..... nou ja ik zie wel of er wat word gezegd...zou makkelijk kunnen van niet maar als er wat word gezegd is het wel door zijn vriendin. Ik heb al mn excusses aangeboden (wat eigenlijk niet terecht is, vind iedereen om mij heen) maar goed ik dacht dat dat het beste zou zijn. dus nu is het aan hun...ik bemoei me er niet meer mee, en ga gewoon niet meer met ze om voor zo ver dat kan.

Vandaag, precies 2jaar en half zouden we bij elkaar geweest zijn. Maar ip daarvan zijn we ondertussen al bijna 7 maand uit elkaar. Ik hoor nauwelijks nog wat van je...jij hebt wel nieuwe vriendin. Waarom kan ikzelf niet die stap zetten, waarom blijf ik gekluisterd aan het verleden, die zalige tijd met jou? Mijn vrienden, familie, ouders,... vragen me hoe het gaat. Ik zeg hen dat ik zo veel gelukkiger ben zonder jou, maar in mijzelf hou ik jou nog steeds dicht bij me, jij houdt nog steeds mijn hartje warm, waarom kan ik je niet loslaten, ik wil het zo graag maar... ik kan niet...