Gisteren een mooie dag gehad. Niet geweend, genoten van het zonnetje, bij vriendin langs geweest en zelf terug naar de winkel gegaan. Vandaag opgestaan en vanaf de eerste aanblik op de slaapkamer voelde ik de tranen komen. ’s Morgens is het het ergst. Ik kan niet tegen hem aankruipen en mijn arm om hem heen slaan terwijl hij me nog dichter tegen hem aandrukt. Het hele appartement ademt ‘ons’ uit. Alle mooie herinneringen weg omdat hij gevoelens gekregen heeft voor iemand anders. Was het dan zo slecht tussen ons? Ik stond op het punt om samen met hem mee te verhuizen naar zijn geboortestreek, 30 km verderop. In mijn gedachten woonde ik daar al met hem en nu moet ik terug proberen mijn leven op te bouwen op een plek waar we het destijds zo goed hadden. Het is zo moeilijk. Waarom? Waarom? Ik vraag het me duizend keer per dag af. Wat is er misgelopen? Wat had ik kunnen doen om het te verkomen? Was mijn liefde niet sterk genoeg? Ik ga nooit meer iemand zo lief vinden als hem. Zelfs nu na de breuk is hij eigenlijk nog ontzettend lief en begripvol. We kunnen met elkaar praten, ook al heb ik het moeilijk. Ik zie hem zo ontzettend graag. Ik zou mijn leven voor hem geven en nog veel meer om gewoon bij hem te kunnen zijn. Waarom doet het pijn? Waarom kan ik niet zoals hem gewoon verder gaan met mijn leven…
Het weekend staat voor de deur en het wordt prachtig weer. Ik vervloek het! Ik wil geen zon en weekend. Ik voel me zo eenzaam...