Nu 4 maanden geleden heeft mijn vriendin onze relatie beëindigd. In mei heb ik daar een blog over geschreven omdat ik het gevoel had dat de breuk niet onherroepelijk zou hoeven te zijn.

Ik heb haar begin juni gemaild dat ik graag nog een keer wilde praten met haar om het voor mezelf af te kunnen ronden. Ze had de relatie per mail beëindigd en daarna hadden we zo goed als geen contact meer gehad. Ze mailde terug dat we dat nog niet moesten doen, juíst omdat ze het zo graag wilde. Ze miste me nog vaak en was bang dat als we elkaar zouden zien dat ze dan geen afstand zou kunnen houden, en dat had ze nodig schreef ze om zichzelf beter te snappen. Ik heb toen wat emotioneel teruggemaild dat we misschien het contact maar definitief zouden moeten verbreken. Daarop mailde zij wat bozig en verontwaardigd dat ze er niet aan moest denken me helemaal niet meer te zien. Ik heb toen de telefoon gepakt en haar gebeld. Dat was een mooi gesprek. Ze vertelde me dat ze het zo moeilijk vond, me nog miste, af en toe op het punt gestaan had bij me terug te komen maar dat ze dat pas kan als ze de dingen anders kan waarderen en inschatten. Aan het einde van het gesprek vroeg ze of we elkaar weer zouden gaan zien. Ik heb gezegd dat ik haar met rust zou laten en na de vakantie begin augustus zou willen afspreken met haar. De volgende ochtend kreeg ik een heel lief en opgewekt mailtje dat ze zo blij was dat we weer on speaking terms zijn en dat het geruststellend was dat we elkaar weer geproken hebben.
Begin juli heb ik haar nog een kort berichtje gestuurd met haar verjaardag waar ze weer vrolijk en lief op reageerde.

Ja. En dan is het nu begin augustus, na de vakantie. En kwam de ijskoude douche. Een heel zakelijk mailtje waarin ze schreef dat de afgelopen weken het besef sterk is geworden dat ze niet anders kan gaan denken en dat ze gewoon dingen mist bij me en niet in de stand staat van relatie-herkansing. En dat daarbij komt schrijft ze dat ze sinds enkele weken iemand heeft leren kennen. Ze schrijft ook dat het misschien geen goed moment is om nu contact te hebben maar als ik dat zou willen dat ze wel wat met me wil gaan drinken.

Ik weet werkelijk niet hoe ik hier mee om moet gaan. De deur is voor mijn neus dichtgeklapt. Onze wegen definitief laten scheiden? Iemand nooit meer zien waarvan ik na een relatie van 10 jaar eigenlijk niet eens echt afscheid heb kunnen nemen? Het voorlopig maar laten rusten? Of toch een afspraak maken? En wat levert dat dan op? Moet dat wat opleveren?