Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
what to do
Ik heb besloten om contact op te nemen met mijn ex. Gewoon puur vanwege het feit dat ik niet langer door kan gaan zo. Het gaat waarschijnlijk geen leuk gesprek worden, maar dat is ook niet het doel hiervan. Ik wil het uit me systeem hebben, ik wil geen dag meer aan haar denken. Fck de eer aan jezelf houden! Ik heb er zo alleen maar voor gezorgd dat zij zorgeloos verder kon gaan met haar leven, terwijl ik alle klappen kon vangen. Heb een lange tijd gehoopt dat ze bij zou draaien, en in zou zien dat ik wel degelijk de ware voor haar was. Dat is ook de rede geweest waarom ik zo lief en soft ben geweest bij onze breuk. Ik had eigenlijk van me af moeten bijten, mezelf moeten blijven en haar de volle lading moeten geven. Want een relatie beeindigen via een sms na 13 jaar verdient geen begrip en medeleven. Het is gewoon in en in triest.
De laatste tijd hoor ik van vrienden en familie dat ze navraag doet naar mij. Ze wilt weten hoe het met me gaat. Dit heeft ze ook meerdere keren aangehaald in de tientalle berichtjes die ze mij heeft gestuurd na de breuk. Hier heb ik nooit op gereageerd. Als je wat wilt weten dan neem je maar contact met mij op (bellen / afspreken). Maar ik denk dat dat een stap voor haar is die ze niet durft te nemen. Hier ben ik nog steeds erg boos om. Het geeft mij het gevoel alsof de 13 jaar samen niks voor haar betekende. Er is gewoon zoveel onduidelijk voor mij, en dat maakt het loslaten zoveel moeilijker.
Wat zeggen jullie, is het verstandig om een gesprek te forceren? Of is het misschien verstandiger om op deze voet door te gaan. Ik heb het wel lastig, maar aan de andere kant hou ik het wel al 2.5 jaar vol. Ik denk dat een gesprek met haar voor veel rust zal zorgen, maar aan de andere kant ben ik bang dat alle wonden weer opengescheurd zullen worden.
Het enige wat ik wel weet is dat ik iets MOET doen. Het kan zo niet langer.. ik ben niet van staal.
Ik wil gewoon weer de controle over mijn leven terug. Me niet meer laten leiden door mijn gevoel. Ik wil verder naar een nieuw hoofdstuk, zonder de bagage uit het verleden mee te hoeven nemen.
- nieuwedag2's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@nieuwedag2: aansprakelijkheid van De Ware
Rot voor je dat je 2.5 jaar na jullie relatiebreuk, kennelijk nog steeds geen acceptatie hebt kunnen vinden (toelaten?) waar het gaat over de gebeurtenissen en individuele keuzes die jullie beidenkennelijk tijdens en na de breuk hebben gemaakt.
“Ik heb er zo alleen maar voor gezorgd dat zij zorgeloos verder kon gaan met haar leven, terwijl ik alle klappen kon vangen. Heb een lange tijd gehoopt dat ze bij zou draaien, en in zou zien dat ik wel degelijk de ware voor haar was. Dat is ook de rede geweest waarom ik zo lief en soft ben geweest bij onze breuk. Ik had eigenlijk van me af moeten bijten, mezelf moeten blijven en haar de volle lading moeten geven. Want een relatie beeindigen via een sms na 13 jaar verdient geen begrip en medeleven. Het is gewoon in en in triest.”
Eigenlijk zeg je het zelf al: in je hoop dat zij uiteindelijk in zou gaan zien dat jij De Ware voor haar was, heb je dus zélf de keuzes gemaakt om maar alle klappen op te vangen zodat zij kennelijk (in jouw beleving) zorgeloos kon doorgaan.
Dat was je eigen beslissing. Je hebt dingen ‘lopen slikken’ en bent daardoor niet (trouw aan) jezelf geweest, maar wel met een vooropgezet doel, namelijk: haar weer naar jou, de goeierd die alle klappen opving, terug te zien keren. Dat is spijtig genoeg niet gebeurd.
En nu ga je haar dus verwijten maken en beschuldigen omdat jij jezelf de afgelopen twee jaar dus hebt 'ingehouden' en keuzes hebt gemaakt die jou, achteraf, dus niet hebben opgeleverd wat je zo graag had gehoopt.
Hoe hard dit ook mag klinken: zij is niet verantwoordelijk voor het feit dat jij ‘te soft’ bent geweest en haar maar bleef ontzien en lief bleef, in de hoop dat zij op die manier wel bij je terug zou keren. Welk doel je ook voor ogen had, dat heb je vrijwillig gedaan, toch?
En nu je noodgedwongen begint te beseffen dat het écht over is, ga je pissig zijn en haar nu grote verwijten maken voor de wijze waarop jij - na de breuk - jezelf naar haar toe besloot op te stellen. Ga je NU boos zijn, omdat je ten tijde van de breuk jezelf niet hebt willen uitspreken uit angst dat je het daarmee wellicht bij haar helemaal zou verpesten.
Allemaal heel ellendig. Toch zijn je verwijten en heftige boosheid nu, jaren later, wel de spreekwoordelijke mosterd na de maaltijd. Ook omdat je toegeeft het contact dat zij meerdere malen naar jou toe initieerde, talloze keren te hebben genegeerd.
Een gesprek kan zeker helend en afsluitend werken. Echter, wanneer je het gaat insteken met deze heftige verwijtende toon richting haar, en haar ook aansprakelijk stelt voor 'waar jij allemaal doorheen bent gegaan', loop je de kans dat de deur in je gezicht gaat worden dicht gesmeten.
Die 2.5 jaar na de breuk, welke ontwikkeling heb jij doorgemaakt? Welke zelfinzichten heb jij vergaard? hoe kijk je op de zaken terug? Of ben je alleen maar boos en nijdig op haar?
Dat lijken mij eerder de gespreksonderwerpen voor een gesprek tussen ex-partners (jaren later), dan met een wijzend vingertje je ex benaderen en haar aansprakelijk te houden voor de keuzes die jij tenslotte vrijwillig hebt gemaakt omdat je daarmee hoopte dat de relatie nog ‘goed zou komen’.
Samengevat: Dit is van jou, niet van haar. Vergeef jezelf dat je ‘ te soft’ en kennelijk 'te meegaand' bent geweest in pogingen om haar op die manier stilletjes te overtuigen dat jij de Ware voor haar zou zijn. En accepteer dat het, ondanks deze tevergeefse (kennelijk slecht gekozen?) pogingen, op niets is uitgelopen.
En als je het gesprek alsnog wenst aan te gaan, zou ik me in ieder geval bezinnen op de mate waarin jouw verwijten, twee-en-een-half jaar later, redelijk zijn...