1 jaar voorbij... wanneer voel ik me eindelijk vrij!?

afbeelding van Gast

Het is nu een jaar min twee weken geleden sinds Sofie haar twijfels uitte en het eigenlijk wilde uitmaken. Het is een jaar min zes weken geleden sinds zij ermee wilde stoppen. Het experiment samenwonen (3,5 jaar) was wat haar betreft in zoverre gelukt, dat ze wist dat als wij bij elkaar zouden blijven, dat teveel compromissen kostte. "Ik vind het zo moeilijk, want je bent zo lief," zei ze. Jankend zei ze, terwijl ze me in haar armen hield: "We moeten elkaar loslaten." Nog steeds weet ik niet of dat van haar kant uit medelijden was of uit liefde.

Eerlijk gezegd, de enige reden dat ik die avond tegen haar zei dat het voor mij geen zin meer heeft om er energie in te stoppen, was dat het voor mij was alsof ik de liefde uit haar zoog maar niet zeker wist of ik om haar gaf. Alsof er een soort van een claimerd in mij was. Het was op dat moment wat mij betreft een gebaar van liefde dat ik toegaf om haar los te laten, want ik was volstrekt radeloos wat ik met haar en met ons aanmoest.

Een halfjaar en een aantal suggestieve mails naar haar toe ("Wat wil je nou met ons, wat is je standpunt?") zonder een reactie te krijgen op emotioneel vlak was ik het zat en stuurde ik haar een gemeen en drammerig bericht. Eindelijk kwam de aap uit de mouw toen ze zei "Je kan het mij simpelweg niet kwalijk nemen dat ik niet meer van je houd." Tsja. Waarom ze dat een halfjaar eerder niet zei...?

Ik ben nog steeds in de war. Het is nu echt niet leuk meer. In het begin was het van "Goh, ik heb ook gevoelens, dat is tenminste een winst." waardoor ik me toch realiseerde dat ik mijn hele leven gewend was om mezelf weg te cijferen. Ik heb sindsdien heel veel geleerd, niet ondanks maar dankzij alle shit. Maar toch zou ik willen dat het eens snel afgelopen was met dat gevoel van gemis. Of dat ze weer bij me terugkwam, en mijn mindere punten op de koop toe zou nemen. Ik heb ook geprobeerd haar kwaaltjes en mindere punten te accepteren.

Enfin... hoe lang gaat dit nog duren, al dit getwijfel, pijnen die net-niet-net-wel uitmonden in een opluchtende jankbui? Kan iemand mij dat vertellen?

afbeelding van johnny bravo

acceptatie

je ex heeft aangegeven dat zij niet meer van je houdt. dit betekent dat er dus nooit meer een relatie tussen jullie kan zijn. pas na de acceptatie hiervan begint de verwerking. zolang je nog blijft vasthouden aan wat was, blijf je hangen in het verleden. je moet haar dus loslaten en accepteren dat het nooit meer wat wordt. gelukkig heeft ze gezegd dat zij niet meer van je houdt, dat betekent dat er ook geen hoop meer is op een relatie. ja, je zal jezelf op momenten valse hoop geven, fantaseren wat er moet gebeuren om weer bij elkaar te komen. die fantasiën moet je loslaten, het kan namelijk niet meer realiteit worden.

afbeelding van toetje66

mooi geschreven

juist Johnny,
ik kan hier alleen maar in meegaan...je moet verder gaan...niet in het verleden blijven hangen, hoe moeilijk dat ook is om een plaatsje te geven.
En dat gaat met vallen en opstaan.
De ene dag beter als de andere dag.
Je moest eens weten wat ik gisteren avond naar binnen heb gewerkt om mijn eenzame oudjaars-avond draaglijk te maken.
Nou ja...ik heb nu nog koppijn...

Leer ervan...feit is dat het uit is, en dat is niet voor niets zo.
het is zo verschrikkelijk fijn dat we hier onze gevoelens kunnen uitten en antwoorden en advies aan elkaar kunnen geven.
Dus Jelle...stort je hart uit...maar sta ook open voor realistische antwoorden...misschien kan de ene persoon het beter verwoordendan de ander.
Ons gevoel met betrekking tot het verdriet is voor ons allen herkenbaar.

afbeelding van Jelle

Ik ga lang single blijven...

Nietzsche zegt dat mannen van twee dingen echt houden: gevaar en spelen. En laat nou vrouwen gevaarlijke speeldingen zijn voor mannen. Sofie had steeds gelijk wanneer ze verontwaardigd zei "IK BEN NIET LIEF!" Het was puur mijn fantasie dat ik nodig iemand had die lief voor me was dat me ervan belette om haar te zien zoals ze werkelijk was.

Raadselachtig... Je kunt iemand liefhebben door diegene nodig te hebben, vaak juist omdat die ander er niet is. Je kunt ook iemand liefhebben doordat die ander er wel is. Je kunt iemand liefhebben in het voor die ander zorgen. Je kunt ook iemand liefhebben terwijl je diegene niet goed kent. Misschien is het niet mijn taak als man om me daarmee bezig te houden. Misschien moet ik meer koppig mezelf zijn, scheppend zijn, mijn richting durven in te slaan, en volgt de liefde met een ander vanzelf.