Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
1 maand
Vandaag precies een maand dat het uit is...Een maand geleden zat ik om deze tijd nog nietsvermoedend van mijn vrije dag te genieten. Wachtend tot zij vroeg uit haar werk zou komen om dan samen lekker te gaan koken, eten en een leuke avond te hebben. In plaats daarvan hadden we een gesprek...
In die maand heb ik geen leuke avonden meer gehad. Gekookt nog net, maar lekker eten? Geniet er niet meer van.
Begin langzaam wel op een punt van besef te komen. Besef dat het echt definitief is. En begin ook begrip te krijgen voor dit besef. Alleen pijn doet het nog wel. Denk nu ik de balans op begin te maken dat ik mij nooit eerder zo verdomd verrot heb gevoeld als de afgelopen maand.
Goede is dat ik wel weer vooruit begin te kijken. En zoals de site titel al beschrijft: When you hit rock bottom...the only way is up.
Met dat in mijn achterhoofd en de balans van de afgelopen maand, begin ik in elk geval een beetje licht in de duisternis te zien. Slechter dan dit bestaat niet, kan niet nog erger worden. Over een tijdje zal ik het waarschijnlijk allemaal weer positief inzien en dat is een fijne versterkende gedachte.
- JT's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Kracht ...
Bij toeval ...kom ik op deze site en begin te lezen ...vind het mooi om te zien hoe iedereen zijn verdriet deelt en elkaar steunt in een moeilijke periode .....
Ik lees jouw Blog en voel je verdriet ...je situatie lijkt me moeilijk, je huis delen met de persoon waar je eigenlijk afstand van zou moeten nemen om verder te gaan .Constant geconfronteerd worden met herinneringen ...wens je kracht toe .
Liefdes verdriet is moeilijk .....afscheid nemen is moeilijk ...rouwen om wat is geweest en je weg weer terug vinden naar jezelf ..maar voor jou extra moeilijk omdat je noodgedwongen nog met haar samen woont .
Ik hoop dat je de kracht kan vinden om in ieder geval psychisch genoeg afstand te nemen zodat je open kan staan voor iets nieuws in je leven ...
Je kan richten op wat er voor jou nog voor mogelijkheden zijn op nieuw geluk ...kriebels ....vlinders ....voorjaar .....
in de spiegel kan kijken en denken ."wat een geweldige man .......mooie ogen ..leuke lach ..wat je uitstraalt is wat anderen voelen ..ga jezelf eens heerlijk verwennen geef jezelf eens de aandacht die je al die jaren aan een ander hebt gegeven ........bel een vriend en niet om te vertellen wat is geweest maar wat nog kan komen ...
Liefs Petra .....xx
@Petra
Dank je, lieve reactie!
En inderdaad, vooruit kijken (ook al lukt het nog maar mondjesmaat) is nu mijn doel. Niet vergeten wat er gebeurd is (te mooie herinneringen om te vergeten) maar het wel een plekje geven.
Psychisch dacht ik een wrak te zijn, maar op de een of andere manier ben ik juist door het gebeurde nu sterker dan ooit. Dat besef ik me nu eigenlijk sinds vandaag pas. Ik bedoel als je deze pijn en verdriet doorkomt kun je bergen verzetten en oceanen omkeren. Begin dat steeds meer te beseffen.
En er komt een dag dat de wereld weer terug lacht. Daar ben ik zeker van. Wanneer? Boeit me niet! Maar komen zal ie!
Wauw ...
Wauw JT wat een heerlijke stelling en mooi verwoord ... tovert op mijn lippen een glimlach.
Ik ben blij dat ik deze site gevonden heb .. jouw blog gevonden heb ...
Liefs Petra
Wauw...ik ben al 4 maanden
Wauw...ik ben al 4 maanden verder, maar ben nog niet op het punt waar jij nu op bent. Je hebt wel helemaal gelijk in alles wat je zegt...nu is het even rot, op een dag wordt het beter! Erger kan het niet, het maakt ons sterker en we kunnen inderdaad alleen maar UP!
Sterkte
Je huis delen met je .....ex?
Hoi JT,
Ik denk dat we elkaar de hand kunnen schudden.
Ik zit met hetzelfde probleem als jij.
Ik deel ook mijn huis met mijn ....ex.
Verder heb ik ook nog 2 kinderen van 6 en 9 jaar oud.
Mijn ex loopt sinds een jaar bij een psychotherapeut.
Ze heeft in haar leven erg veel meegemaakt en dat kwam er anderhalf jaar geleden allemaal uit.
Het laatste half jaar heeft ze een knop omgezet, en wil ze graag een nieuw leven beginnen.
Ze wil zo gezegd geluk vinden.
Nu is ze geestelijk niet helemaal stabiel en geloof ik haar ook niet echt.
Ze zegt dat ze geen gevoelens meer voor me hebt, maar dat straalt ze niet echt uit.
Nu 2 weken geleden heeft ze de knoop doorgehakt na een ruzie.
Ik krijg maar mondjesmaat contact met haar en dat is dan meestal verwijten dat ....
Helaas moet ik bij haar wonen tot het huis verkocht is.
Daarna kan ik in ieder geval verder na 17 jaar.
Hou je taai.
Groet,
Oeleke
@JT
@JT,
Zeg ik heb jou vorige blog nog even zitten lezen he..en ik zit ergens aan te denken, jullie delen nog steeds 1 huis samen he..wat nou als jij gewoon eens een paar avonden niet thuis bent en gewoon jou ding gaat doen, zal ze jou vast vragen wat en waar je was..
Ik kan niet zeggen dat het dan goed gaat komen maar er is zijn wel vraagtekens van haar kant richting jou kant..of ga eens stappen en of juist wel lekker koken..sloof je uit al is het alleen maar voor jezelf..
Kijk als jullie nog in 1 huis wonen dan zitten jullie natuurlijk op elkaars lip..gewoon even iets voor jezelf gaan doen kan geen kwaad, je denkt nu toch al dat het definitief is..
Ga jou ding eens doen..kom op joh er is meer dan alleen maar verdrietig zijn..kies voor jezelf maar dan ook echt voor jezelf!!
Laat haar zien dat je ook zonder haar kan..ga leven!!!!
Knuffel
Kiki
@Kiki
Hehe, je hebt gelijk lees mijn volgende blog. Verdriet is er nog wel, maar ik doe mijn dingen weer. Ik heb geluk momenteel dat ik qua werk haar eigenlijk zo goed als geheel kan ontwijken, allebei zeer wisselende werktijden dus dat betekend al vele avonden lekker alleen! En vandaag de hele dag! Ze werkt tot ongeveer 23:30 vanavond, ik heb morgen vrij dus deze jongen gaat meneer schuimkraag tegen een uurtje of elf eens de hand schudden!
Of het goed komt...Moet eerlijk bekennen dat ik sinds vandaag misschien stiekem zelf wel eens begin te denken: laat maar. Kan een momentopname zijn, daar ben ik me vooral vandaag erg van bewust, maar begin haar langzaam wat meer los te laten merk ik.
Heb mijn zegje naar haar toe gedaan, zelfs een oprecht excuus gemaakt. Maar sorry zeggen hoeft geen 100 keer. Eenmaal is voldoende! Ze blijft waarschijnlijk nog wel rondlopen in mijn hoofd, maar kom ook tot besef dat ik haar kan loslaten. Zonder verwijten, niet naar haar, vooral ook niet naar mezelf.