Inmiddels is het ongeveer 10 maanden geleden dat zij een punt achter onze relatie van 6,5 jaar heeft gezet.
Toch ben ik nog steeds met haar bezig. Herkennen mensen dit?

Ik probeer soms terug te kijken naar de laatste maanden van onze relatie. Maar ik merk dat ik dat moeilijk vind. Deze maanden waren een soort achtbaan voor me waarin ik totaal mezelf niet was. Ik kreeg op meerdere vlakken te maken met extreme stress. Ik noem het extreem, omdat ik bijna constant met een zenuwachtig en soms zelf angstig gevoel rondliep. Deze stress had voornamelijk met mijn afstudeerstage te maken. Daarnaast beleefde ik stress in mijn thuissituatie en stress in onze relatie. Dit laatste omdat ze aan had gegeven te twijfelen over onze relatie. Ik was aan het jongleren met mijn leven. Probeerde alles in de lucht te houden, waardoor het eigenlijk op alle vlakken minder ging. Ik blokkeerde op veel vlakken. In plaats van dat ik aan mezelf ging werken, werden bepaalde punten alleen maar erger (onzekerheid, jaloersheid, negativiteit, claimen, mezelf isoleren van de buitenwereld en haar daarin meetrekken). Ik merk dat ik me heel erg schuldig voel over deze periode, maar ik voel ook een machteloosheid. Ik had gewild dat ik sterker in mijn schoenen stond en dat zij op mij kon steunen. In plaats daarvan trok ik haar alleen maar verder mee in mijn eigen diepe dal. Achteraf denk ik wel eens dat ik in die periode depressief ben geweest.

Daarnaast spelen er ook nog steeds vragen in mijn hoofd. Vragen waarop ik waarschijnlijk nooit (eerlijk) antwoord zal krijgen. Ik heb het pas nog wel geprobeerd om een berichtje te sturen, waarin ik haar volledig door mijn gedachten heb geleid. Geen beschuldigingen of iets. Gewoon puur hoe bepaalde gedachtes in mijn hoofd zitten en of zij kon bevestigen of deze gedachtes klopten. Ze reageerde kort dat mijn gedachtes niet klopten en heeft me daarna geblokkeerd. Ze gaf daarbij ook aan dat ze eindelijk weer gelukkig is en dat een lange tijd niet geweest is. Maar op de vraag of dat aan mij gelegen heeft, krijg ik geen antwoord. Zwijgen is toegeven? Pijnlijk. Je wilt niet de reden zijn dat iemand ongelukkig is.

De koelheid die ze nu heeft voelt zo raar. Vanaf dat we 14 waren, hadden wij een zeer sterke band. We zijn eerst ook ongeveer drie jaar hele goede vrienden geweest, voordat we een relatie kregen. We konden elkaar alles vertellen en we hebben zo veel met elkaar gedeeld. Ik kan onze band echt speciaal noemen. Nog steeds voel ik die band naar haar toe. Ze zit eigenlijk altijd nog wel in mijn achterhoofd. Ze heeft als persoon echt een grote indruk op me achtergelaten.
Ik voel nu alleen een enorme koelheid vanuit haar kant. En dat had ik eerlijk gezegd nooit verwacht. Zelfs niet als we uit elkaar zouden gaan, dacht ik dat we het altijd nog leuk zouden vinden om elkaar te spreken. Al was het maar één keer per jaar. Maar de interesse van haar kant is volledig verdwenen. En dan speelt de vraag op: wat is er gebeurd? We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan. We hadden zelfs nog redelijk goed contact vlak nadat het uit was. Al was het wel heel moeilijk, waardoor we besloten hadden om het contact te stoppen. Ze zei toen nog: 'ik hoop dat je ooit nog probeert contact te zoeken, maar ga nu eerst voor jezelf zorgen.' Wat is er dan in de tussentijd gebeurd? Ik kreeg ook via via te horen dat ze ineens best wel nare berichten over exen aan het liken was op facebook. Het is een vraag waar ik waarschijnlijk nooit antwoord op zal krijgen.

Ik leef verder mijn leven hoor! Ik ben nu volledig weg van alle stress en kan nu eindelijk helder terugkijken op alles. Wat ik dus nog wel als erg heftig/moeilijk ervaar. Betekent dit dat ik het nog niet goed verwerkt heb allemaal? Ik mis haar soms gewoon en vind het jammer dat het zo heeft moeten lopen.