Hallo,

Ik zal kort mijn verhaal vertellen. Hopelijk lucht het wat op voor mij. Ik ben heel lang (ongeveer een jaar) verliefd geweest op een collega (vrijgezel). Ik heb dit nooit geuit omdat ik iemand ben die blijft rondlopen met zoiets en vind het doodeng zoiets te vertellen. Ik heb me altijd geblokkeerd gevoel bij haar. Ben nooit echt aardig geweest tegen haar of heb ook maar iets laten merken. Door de verliefdheid was een normaal gesprek met haar zelfs niet meer mogelijk voor mij.

Puur uit hopeloosheid heb ik op een gegeven moment haar gevraagd wat te gaan drinken. Ze had hier geen zin in, dit merkte ik omdat ze mijn vraag (tot 2x toe) ontweek. Ze had duidelijk niet het lef om eerlijk te zijn. Voor mij was het wel duidelijk dat ze niet wilde maar ik miste echt dat ik mij niet kon uiten. Ik had echt de behoefte om te vertellen dat ik haar wel leuk vond maar die ruimte gaf ze mij niet. Dat komt ook omdat ik het gewoon te ver had laten oplopen bij mijzelf.

Het half jaar hierna is voor mij een hel geweest. Ik was nog steeds verliefd en heb geprobeerd mijzelf te zijn en op een spontanere manier mij te uiten (gewoon aardig zijn, interesse tonen, enz.). Ik dacht van als ik wat meer mijzelf ben dan kan ik misschien overbrengen dat ik haar gewoon graag mag (dit wilde ik graag). Helaas ben ik hier niet in geslaagd omdat ik nooit mijzelf heb kunnen zijn (door de verliefdheid). Dit is behoorlijk stom geweest van mij en ik besef dat ik gewoon mijn verlies had moeten accepteren na haar afwijzing. Ondertussen werd ik nog meer verliefd en zij beleef ook gewoon zakelijk. Terwijl ik zou graag zou willen weten wat er door haar heen ging die keer dat ik haar uit vroeg.

Nu werk ik inmiddels elders (zo`n maand) maar de verliefdheid is er gewoon nog elke dag. Ik heb er zo`n verdriet van en het beheerst gewoon mij hele leven. Ik weet dat ik mijn leven moet oppakkken, sociale contacten vergroten, afleiding moet zoeken maar het lukt maar niet het van mij af te zetten. Ik zit er aan te denken haar te emailen en gewoon te vragen hoe het met haar gaat. Mocht er een gewoon normaal contact uitkomen dan kan dat mij misschien een beter gevoel geven en kan ik het afsluiten (zonder het te hebben over mijn gevoelens). We hebben best wel veel samengewerkt en het is ook zo extreem om totaal het contcact te mijden. Aan de andere kant ben ik bang als ik dat doe dat ik verliefd blijf en toch graag met haar het erover wil hebben (ik mis dat zo, het gebrek aan eerlijke communicatie met haar over wat ik voel en wat er in haar omgaat). Terwijl ik weet dat zij iemand is die niet graag over dat soort dingen praat (zie reactie toen ik haar uit vroeg). Als ik gewoon eerlijk naar mijzelf kijk weet ik dat ik haar willen mailen omdat ik gewoon verliefd ben en niet puur uit interesse.

Als ik heel rationeel er naar kijk denk ik dat ik veel te lang heb gewacht met haar uit te vragen en dat ik zo stom ben geweest om hierna te proberen te laten merken dat ik haar leuk vind (terwijl zij dat toch moet hebben begrepen als iemand je uitvraagt die verder vrij introvert is). Het kan zomaar zijn dat deze issue helemaal niet speelt voor haar en dat ik weinig beteken voor haar, terwijl er bij mij van alles in mijn hoofd omgaat.

Ik weet het gewoon niet meer, hoe lang duurt dit verdriet nog? Ik wil verder met mijn leven. Dit speelt al zo lang nu wanneer houdt het nou eens op? Ik weet wel dat er 100.000 andere leuke vrouwen zijn en dat ik er niet meer aan moet denken en verder moet gaan. Ik vraag mij af wanneer ik mijn grens van pijn en verdriet bereik en wat er dan gebeurt? Een paar vrienden weten wel dat ik het er moeilijk mee heb maar hoe het echt voelt weet niemand.

Hopelijk heeft iemand een heldere opmerking of advies. Bedankt voor het lezen en iedereen sterkte met z`n eigen story.

Groet