Ergens staat het me tegen om iets te schrijven. Ergens vind ik dat namelijk een teken van zwakte. Ik heb er niet zoveel fantasie voor nodig om te bedenken dat dat waarschijnlijk komt omdat ik me geprobeerd heb in haar te verplaatsen. Ik heb wel eens gedacht: misschien zou ze alles wat ik op deze site heb geschreven, een keertje moeten lezen. Misschien zou het dingen veranderen. Misschien zou blijken dat ze al die tijd een compleet verkeerd beeld van mij en de hele situatie gehad heeft, of dat het zou helpen als ze zou zien wat het gebeuren allemaal met me gedaan heeft, wat voor impact zij op mij gehad heeft.

Maar eerlijk gezegd denk ik dat ze me misschien vooral niet vindt sporen. Dat het toch niet normaal is dat ik na al die tijd nog steeds niet volkomen nonchalant naar haar toe kan zijn, zelfs al doet ze door het contact af te houden nog zo haar best. Dat ik een zwakkeling ben. Dat ik mezelf er maar eens bij moet grijpen en dat het eens afgelopen moet zijn met deze hele onzin. Dat zij ook verdergegaan is en dat het helemaal geen zin heeft om terug te blijven kijken.

Ik zou haar gerust kunnen stellen door te zeggen dat alles wat ik op deze site heb geschreven dan misschien wel allemaal zo moge zijn, maar dat ik natuurlijk niet dagelijks en niet ieder uur van de dag op de site aan het schrijven ben. Maar zelf zou ik het ook geen denderend excuus vinden. Het is nou eenmaal wel zo dat ze tot dusver iedere keer wel weer is teruggekomen. Teruggekomen in mijn geest. Met vlagen dus, lijkt het. Dan is er weer een periode dat ik alles behoorlijk goed van me af heb weten te schudden en ik het gevoel heb dat het me allemaal niet meer zo bezighoudt of dwarszit, maar dan komt er ook weer geheid een moment dat dat omslaat en ik weer in een periode zit dat het me toch weer gaat bezighouden allemaal. Al heb ik geloof ik in beide perioden nog wel dromen over haar (doorgaans nog steeds van hetzelfde kaliber: oud en vertrouwd, weer bij elkaar, dat soort dingen) en zullen ook in de 'goeie' perioden nog wel genoeg gedachten aan haar zijn, alleen zitten ze dan niet meer zo dwars.

Het helpt ook vast niet voor mijn situatie dat ik sowieso niet zo erg te spreken ben over mijn liefdesleven de laatste tijd en me zelfs, mede door mijn hele persoonlijke geschiedenis, wat eenzaam ben gaan voelen. Maar het belangrijkste element zal wel gewoon zijn en blijven dat zij mijn eerste vriendin was en ik gewoon heel lang met haar samen geweest ben. Dat ik weliswaar besloten heb het destijds uit te maken, maar dat ik nu, drie jaar en negen maanden later, nog niet kan zeggen dat mijn leven er sindsdien op vooruitgegaan is. Hetgeen natuurlijk toch het idee was, dat idealiter ons beider levens, na even door de zure appel heengebeten te hebben, erop vooruit zouden gaan, op wat voor manier dan ook.

Zelf had ik na een paar weken het besef dat mijn leven er hoe dan ook niet op vooruit zou gaan als het zonder haar zou zijn. Zij lijkt dat niet gehad te hebben. Ze is nu, als ik het goed heb, alweer een poos samen met haar nieuwe vriend en ik heb zelfs een roddel gehoord over trouwplannen. Of dat waar is of niet, weet ik niet. Gelukkig hoorde ik dat in een 'goeie periode' en raakte het me toen minder. Hoe dan ook zou het goed kunnen zijn dat mijn beslissing destijds voor haar wel positieve gevolgen gehad heeft en ze er uiteindelijk daadwerkelijk gelukkiger van is geworden.

Toch vraag ik me af of dat meisje, dat af en toe nog terugkomt in mijn dromen en in die dromen gek genoeg nog altijd een vertrouwd gevoel kan veroorzaken, er ook even bij heeft stilgestaan wat er vandaag precies negen jaar geleden gebeurde, of dat de dag voor haar inmiddels al compleet betekenisloos geworden is. De dag dat datgene wat nu alweer drie jaar en negen maanden geleden afliep, tussen haar en mij begon. Iets waar ik me nog steeds bewust van ben, maar wat niettemin inmiddels toch ook voor mij verder een loze dag geworden is. Een loze dag, met misschien toch nog net een vleugje meer melancholie dan normaal. Dat dan weer wel.