Er zijn momenteel 0 gebruikers en 6 gasten online.
1jarig jubileum
En toen was het deze week zover... alles is nu echt een jaar voorbij. Ik ben nu een jaar terug in Nederland. Afgelopen dinsdag vierde ik mijn 1 jarige jubileum... het was een sippe dag en ik moet zeggen dat ik opgelucht ben dat nu alles in ieder geval alle seizoenen een keertje heeft gehad... alle ellende en alle leuke dingen met A. kwamen afgelopen jaar voorbij. En nu ben ik toe aan een nieuwe zonnige toekomst!
Ja, dat klinkt best mooi, dat zou ik ook graag willen en ik doe er ook alles aan om dat te bewerkstelligen... maaaarrrrrr... ja je voelde um al aankomen... de grote 'MAAR'...
Hoe moet ik dat doen?
Ik zit zo in twijfel over zoveel... het zijn de normale dingen van het leven, maar ook nog veel dingen die met A. te maken hebben... en hoe ik mijn toekomst nu moet gaan zien... zo anders dan dat ik een dik jaar geleden had gedacht.
* Ik heb op dit moment een baan tot 1 oktober. De zaken gaan slecht... het zit er niet in dat ik kan blijven. Enfin tot die tijd is er hopenlijk nog niets aan de hand... maar dan... wat voor een baan wil ik dan? Wil ik mijn studie weer oppakken? Is dat financieel haalbaar? Daar heb ik weer een baan voor nodig in die richting... kan ik dat vinden?
* Ik las een artikel in Intermediair over BAM-vrouwen (bewust alleenstande moeders), moet ik ook daar (ik ben 36) niet eens over nadenken? Niet dat ik nou bewust alleentaand ben of wil zijn, maar als er geen man is, dan ook geen kinderen voor mij... kortom... ik moet aan de slag met wat ik wil, ik moet acties ondernemen? Solliciteren, etc... anders kom ik er niet natuurlijk. Tot nu toe heb ik me er doorheen geslagen als een vechter... maar nu... heo moet het verder??? Dat is iets waar ik me nu op zal moeten storten.
* Aan A. denk ik nog vaak. Tot nu toe denk ik nog steeds dat hij mijn grote liefde was (is?)... ik heb hem inmiddels wel losgelaten en heb al maanden niets gehoord of laten horen. Ook niet via-via. Ik vraag me af hoe het met hem gaat... en ook weer niet... de waarheid kan pijn doen, ik weet niet of ik die aan kan. Ik heb zelf nog niemand anders ontmoet, ook geen losse acties als een keertje zoenen ofzo... ben er eigenlijk wel klaar voor (althans in mijn hoofd, ik weet niet in praktijk)
* Ik ga over een maand een weekend naar de stad waar we samen woonden en waar hij nog woont. Op bezoek bij vrienden en ik miste de stad heel erg. Ik weet niet of het goed is, de kans dat ik hem tegenkom is er... en het is ook misschien wel confronterend om daar te zijn en te weten dat ik er niet meer woon, terwijl dat wel zo had kunnen zijn. Dat we nu samen een leventje daar hadden opgebouwd en gezellig vanalles ondernamen enzo... maarja, dat is dus niet... (AUW)
* Ik vind het zo jammer en moeilijk dat hij helemaal niet meer in mijn leven is. Zo ver weg, we waren zo dichtbij elkaar... ooit... voor hij die verstandsvebijstering kreeg door verliefd te worden op een ander. Bah, bah, bah... ik ben er nog steeds boos over.
Maargoed, zoals ik al zei... ik moet doooooooor. Ik wil doooooooor en ik zal dooooooorgaan! Ik hoop dat ik snel een overtreffende A. tegen kom en dat 'alles alsnog regt sal kommen' in de liefde met mij!
Veel liefs en ook veel sterkte en geluk voor jullie allemaal!
- KleineZeemeermin's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van KleineZeemeermin
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
De knuppel en het hoenderhok
Hi Zeemeermin,
Ik snap dat je kop in t zand steken uit zelfbescherming soms helemaal ok is. Maar ik vroeg me af, hopende dat ik geen zout in je wonden strooi, of je na zo lang toch niet de behoefte hebt om te weten of hij niet ook nog aan jou denkt? Of die liefde van hem voor een ander inmiddels niet over is, misschien. Of heb je hem wat dat betreft helemaal opgegeven en zoveel mogelijk al uit je hart geband? Zoals je al schrijft, je bent er nog steeds boos over. Zou je t nog een 2e kans kunnen geven, mocht de mogelijkheid zich voor doen, of zou je dat uit principe bijvoorbeeld al niet doen?
Snap dat je niet weer op pijn en teleurstelling zit te wachten, maar als hij je grote liefde is. Misschien is hij ook nog niet over jou heen?
Hoop niet dat ik je teveel laat piekeren, overigens.
grtz, Hugo
Ik heb er over nagedacht
Haj Hugo,
Jaaa, die knuppel in het hoenderhok, haha. Daar moest ik even over nadenken. Daar zei je wel allemaal dingen waar ik stiekem wel eens aan denk, maar die ik wegduw... kop in het zand steken inderdaad. EN bang voor de werkelijkheid. Maar ik heb er wel over nagedacht afgelopen week.
Het feit is dat hij toen het over ging wel een paar keer heeft gezegd dat het noooooit meer goed zou komen. Dat heb ik maar serieus genomen, want ja... wie ben ik om zijn woorden in twijfel te trekken.
Oke, ik beken... natuurlijk deed ik dat stiekem wel. Hij was tenslotte verward, vol stress, in een nieuw land, een nieuwe verantwoordelijke baan, dronk te vaak en te veel... had een vriendin (ondergetekende) die het in het nieuwe land best zwaar had (eerste 3 maanden nog geen baan, miste mijn vrienden, miste hem, want hij was alleen maar met werk bezig) en op hem leunde, hem ook nog eens vroeg om na te denken over kinderen met mij, we hadden nog geen groot sociaal netwerk, waren op elkaar aangewezen en woonden in een veeel te klein appartementje voor het eerst samen. Behoorlijk veel op ons bordje... Kunnen er twee dingen gebeuren: of je groeit heel erg naar elkaar toe OF je groeit helemaal uit elkaar. Wij zijn vanaf dag 1 daar elkaar kwijt geraakt. En hij werd verliefd op een ander... voor mij voelt het alsof hij is gevlucht voor de verantwoordelijkheid en serieuze dingen van het leven.
Enfin, hij was mijn grote liefde... ik kennelijk niet de zijne. Hij had meteen die ander. Die kwam daarvandaan en daar kon hij tenminste op leunen en steunen. Kan me niet voorstellen dat zij de vrouw van zijn leven is... maarja... ik kon me wel meer niet voorstellen en als de omstandigheden extreem zijn kan er veel in iemand veranderen. Ik weet niet of hij nog met haar is, ze zijn wel na 2 maanden gaan samenwonen en ik denk dat hij daar nog woont...
Met dat in mijn achterhoofd, denk ik niet dat ik de illusie moet hebben dat als ik met hem afspreek er ineens iets is veranderd en hij me terug wil. Dat zou ook nog eens heel erg moeilijk worden, want hoe moet dat dan? Ga ik nog een keer verhuizen naar het buitenland? Gaat hij zijn baan opgeven en komt hij terug? Kan ik het al verkroppen wat hij heeft geflikt? Ik denk dat ik het hem zou vergeven (gezien alle omstandigehden toen het uitging)... maar of het gezond is dan, weet ik niet.
Ik weet nog niet dus of ik hem ga contacten om iets af te spreken, of dat ik alleen maar meld dat ik er ben dat weekend of dat ik gewoon ga en als we elkaar tegenkomen is dat meant to be...
Moeilijke keuze... ik heb nog een kleine 3 weken...
Maar je hebt wel een punt gemaakt. Misschien moet ik maar gewoon met hem afspreken en dan zien we wel wat voor een gevoelens dat oproept (of niet)
Thanks voor je meedenken, dat deed me erg goed. Ik had het nog niet van alle kanten bekeken, maar jouw vragen deden me wel nadenken.
Hou je sterk
Liefs Kleine Zeemeermin
P.S. ik droom nog wel eens dat hij terug komt... ik krijg hem ook niet uit mijn hart gebrand en wil dat ook niet. Hij is een bijzonder persoon en zo wil ik hem het liefst herinneren, als de lieve, lange, blauwoog, die mijn 'allessie' was en die ik ondanks dat ik super veel van hem hield, los heb moeten laten.
Lieve KleineZeemeermin
Lees mijn laatste blog en je zult ongetwijfelt begrijpen wat ik bedoel!
Lfs ptm
zeemeerplus ;)
Geen min omdat je in en stijgende lijn zit.
Ik lees dat je een leeftijdsgenoot van mij bent, dus mss herken ik daarom wel veel. Ik ben zelf 35, heb gelukkig wel een vaste baan (maar ja, niks is natuurlijk zeker) maar snap veel van je vragen. Die kindervraag bijvoorbeeld....Gelukkig weet ik wel dat dat ook weer niet statisch is. Na mijn vorige breuk zat ik daar ook heel erg mee "wil ik kinderen, en zo ja, heb ik die kans nog wel?". Met mijn recente ex was ik qua gevoel zover dat ik eigenlijk zelf geen kinderen meer hoefde. Mijn ex heeft een dochter, en dat vond ik eigenlijk wel prima zo. Nu die relatie over is, weet ik het ook niet meer.
Wat betreft je vraag of je naar die stad moet gaan....ik zou zeggen JA. Ik denk dat je er aan toe bent. Ik denk dat het misschien wel de laatste stap is die je moet zetten. Mijn vorige ex heb ik na een jaar weer bij mij te eten gehad. En dat was het ultieme sluitstuk. Ik was klaar met het verwerkingsproces......
Er zijn vele soorten liefdes in het leven. Mss was hij jouw grote liefde....alleen de praktijk heeft dan uitgewezen dat dat niet DE voorwaarde is voor een goede relatie. Wellicht kom je straks een ander soort van liefde tegen.
Juist om die kans te vergroten wil ik je aanmoedigen om naar die stad te gaan. Huil daarom, en laat nog meer los....
Hoop niet op een overtreffende trap van A. Want dat betekent dat je vergelijkt. Bouw jezelf zover op dat je gewoon een nieuwe, een andere toe kan laten.
Heel veel sterkte van een leeftijdsgenootje.
Je hebt gelijk
Hoi Panic, leeftijdgenootje (haha)
wat een fijne reactie, een beetje begrip en herkenning doen echt altijd goed. En je hebt helemaal gelijk... ik moet niet denken in een overtreffende trap en niet vergelijken... zowiezo zoals hij is er maar 1 natuurlijk. En er zal heus wel een ander op mijn pad komen en die is dan weer anders! Weet je wat typisch was. Toen ik A. ontmoette was ik op slag verliefd. Vergeleek hem nergens mee. Maar vanaf de dag dat we iets kregen tot ongeveer een maand of twee later kwamen alle exen voorbij in hem... dat was echt bizar... ineens lachte hij als ex 1, praatte hij als ex 2, waren zijn ogen als ex 3... totdat hij A. werd die ik zag als A. Maar ik deed het niet met opzet... ik had het bij eerdere vriendjes nooit gehad. Mede daarom had ik ook nog zo het gevoel dat hij van alle exen de leuke dingetjes had en daarom de ultieme love voor mij was...maar goed... wie weet heb ik alles wel geidealiseerd en hem op een voetstuk geplaatst. En werd hem dat te veel... dat kon hij niet meer waarmaken... geen idee. Maarre ik zal hem zachtjes van zijn voetstuk afhalen en ruimte maken voor een ander!
Ja, ik had zelf ook bedacht dat ik naar die stad moet om wie weet iets af te sluiten... het voelt wel dubbel allemaal. Vorig jaar ben ik ook na 3 maanden terug geweest... toen voelde ik me nog wel een echte inwoner. Ik had nog de juiste buitenlandse bankpasjes en mobiel telefoonnummer daar. Nu ga ik echt ook als toerist... ook raar. En ik twijfel nog of ik niets moet laten horen en wie weet komen we elkaar tegen, of dat ik juist wel iets moet afspreken... of gewoon alleen moet laten weten dat ik er dat weekend ben.
Moeilijk... en het is al over +/- 3 weken...
Bedankt in ieder geval voor je visie hier op. Goed van je dat je na een jaar hebt afgesproken en dat je verwerkingsproces toen klaar bleek. Is dat van de laatste ex? Ik kan me wel voorstellen dat als er iemand nieuws in het spel is, het verwerkingsproces ook ineens sneller kan gaan.
Jij ook heel veel sterkte
Liefs Kleine Zeemeermin
@kleine zeemeermin
Hey,
Jij bent groot,kleine zeemeermin!
Fijn om weer eens iets van je te horen!
Jij moet dóóóóóór!
Wees niet bang voor een confrontatie!
Jij bent sterk!
lfs ptm
We komen er wel allemaal!
Hej ptm,
Thanks voor deze positieve woorden. Dat deed me erg goed. Goed om te lezen dat iemand me sterk vind! Dat ben ik denk ik ook wel... en dat heeft me tot nu toe het jaar doorgesleept. Eigenlijk kan ik na alles, het nu wel zien als: de toekomst ligt voor me open... helemaal blanco... nieuw... fris.... en ik heb er zin in!
Leuk ook om weer wat van jou te horen. Ik hoop dat het ook goed met je gaat. Ik ben nog heel soms op deze site... maar niet meer zo vaak. Dus het gaat zeker de goede kant op.
We komen er wel allemaal!
Liefs
sterke Kleine Zeemeermin
Ben ik zelf hier weer eens, een moment van weemoed en het even niet meer weten, zie ik jouw mooie blog.
Hoe moeilijk het ook allemaal is of lijkt, wat klink je sterk! Je bent echt zoveel verder, wauw!
Het niet weten wat de toekomst zal brengen is erg herkenbaar.
In mijn geval is het zo dat ik wel steeds werk heb, maar eigenlijk nog helemaal niet goed uitgerust ben. Ik móest wel, want er kwamen nog allemaal financiële haken en ogen uit de breuk. Nu ben ik alweer bezig in mijn tweede baan (die crisis ook
) en een opleiding rijker, maar eigenlijk volledig uitgeput en ook nog eens werkzaam in een erg verantwoordelijke baan waar ik voor mijn gevoel niet zomaar mee kan stoppen.
Ik vind het echt heel goed zoals je alles onder de loep neemt, eigenlijk steek je je kop helemaal niet in het zand
En ook al ben ik nog "maar" 28, ook ik zit in twijfel over het moederschap, haha. Ik weet gewoon dat ik er mentaal nu klaar voor ben, wil het graag maar er is niemand
Ik heb ook nog niks serieus gehad met iemand, waren soms wel wat gelegenheden maar het voelt nog steeds een beetje raar, ben in elk geval nog niet weer aan een serieuze relatie toe.
Dat BAM - moederschap daar heb ik ook al eens naar gekeken, of naar (in de toekomst) pleegouder worden.
Ik werk nu weer in het (middelbaar) onderwijs met kinderen met een pittige thuissituatie en het trekt me toch eigenlijk wel heel erg.
Maar PTM heeft ook wel gelijk hoor, mijn oudere collega's zeggen ook dat ik te snel wanhopig ben, haha, dat het nog maar een jaar geleden is.
Ook ik had mijn jubileum laatst, ik mis x niet echt meer, maar hij zoekt nu steeds zelf contact en ik blijf die te loyale trut en krijg het niet over mijn hart hem gedag te zeggen, al weet ik dat het me zelf nu bijna niets meer doet, ik voel gewoon dat het niet goed voor me is als ik hem zie en dat hij alléén contact zoekt als er iets aan de hand is waarbij ik kan helpen. Daar ben ik eigenlijk na alles wat er gebeurd is wel klaar mee.
Zelfs schoonmoederlief zocht contact en heb ik gezien, een zeer enge ervaring omdat ik daar op bepaalde foto's gewoon nog aan de muur hang! Dat doe ik dus ook niet weer haha! Ik wil hiermee maar zeggen dat het misschien wel beter is dat je hem helemaal niet meer ziet, hoe moeilijk ook.
Ik wens je alle goeds!
Liefs,
Eef
lieve woorden
Lieve Eefje,
Dankje voor je lieve woorden. De traagheid van mijn reactie zegt in ieder geval dat ik niet meer dagelijks op de site kom. Ik vind het superleuk om weer van je te horen, maar eigenlijk zou het natuurlijk nog beter zijn als je op een gegeven moment niets meer hoort. Dan gaat het namelijk waarschijnlijk weer helemaal goed met iemand. Beetje dubbel natuurlijk, maar ik gun het eigenlijk iedereen dat ze hier niet meer 'hoeven' te komen. Maar gezien ik al heel lang niets mee van je had gelezen, denk ik dat het (en zo te lezen) best wel goed met je gaat. Zo'n terugvalletje misschien en dan heb je behoefte aan gelijkgestemden en ja... daar zijn we dan weer op deze site.
Lijkt me moeilijk hoor dat hij je telkens contact en zijn moeder zelfs... Iehhh, dat met die foto's aan de muur. Dat is wel gek. Gewoon zelf je grenzen aangeven hoor. Als jij geen behoefte meer hebt aan contact lijkt me dat je dit gewoon duidelijk aan kunt geven. Of wil je vrienden blijven/worden? Waarom blijf je toch afspreken? Lekker makkelijk om te zeggen, natuurlijk. Als je zelf in de situatie zit is het moeilijk. Ik heb geen goed advies, maar wie wete loopt het vanzelf wel goed.
Ik heb over de kinderwens geproken, toevallig vandaag met twee teamgenoten van me gepraat over dat kindergedoe. Allebei kwamen ze pas een echte goeie liefde tegen rond hun 38e. eentje heeft op haar 42e een kind gekregen en de ander is heftig bezig met ivf enzo. Maar ik heb het gevoel dat het ook goed komt met haar en haar kinderwens. Ze is 41. Dus dan moet ik met mijn 36 ook nog neit zeuren. En met jou komt ook alles goed. Ik kwam mijn ex op mijn 32e tegen. Goed, dat liep fout, maar het had ook net zo goed wel goed kunnen lopen. Dus geef de hoop niet op.
Ik geloof er eigenlijk ook nog steeds in, ook al soms in een negatieve bui niet... maargoed, we zullen het zien. Vandaag heb ik positieve hoop in ieder geval.
Alles komt goed.
Heel veel succes en geluk met alles en wie weet was dit wel de laatste keer dat we elkaar tikken -- en dat is dan heel positief, want dan is 1 van ons, of wie weet allebei weer helemaal happy en wie weet ook in lovvvvvvv
-- Klinkt goed
Veel Liefs
Kleine zeemermin
@kleine zeemeermin
Wat een lief bericht! Je hebt ook wel gelijk, klein terugvalletje
Meer allenig dan dat ik het/hem mis hoor 
En vrienden blijven? Ik denk niet dat dat gaat lukken, het is meer een nog veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel (mijn eigen fout) dat me soms tegenhoudt het contact te verbreken. 
Ik ben ook een heeeele tijd hier niet geweest, maar moet wel zeggen dat het helpt bij zo'n moment dat je je even melancholisch voelt worden ofzo, haha.
Je hebt helemaal gelijk, we komen er wel! Ik wens jou ook het allerbeste en hoop ook dat we elkaar niet te vaak hier meer tegenkomen, al klinkt dat raar
Veel liefs,
Eef
Ik ga niet afspreken
En ik heb ook de knoop doorgehakt.
Volgende week als ik een weekendje naar mijn oude stad ga, dan ga ik niet met hem afspreken. Als ik hem toevallig tegenkom, dan zij het zo, maar ik ga het niet opzoeken. Ik ben volgensmij wel over hem heen, maar laat ik dan niet de pijnlijke situaties op gaan zoeken. Ik moet toch doooooooorrrr... zonder hem. Helaas, maar waar!
Maar bedankt allemaal nog voor jullie tips en visies hierover.
Veel liefs