2 breaks en 3 breuken verder

afbeelding van minnie

Hallo,
Het is nu sinds 2,5 maand uit met mijn vriend. Hij zegt me niet graag genoeg te zien om met mij een toekomst op te bouwen. Hiervoor hebben we al 2 breaks gehad en is het al 2 keer 'uit' geweest. Jammer genoeg zie ik hem te graag en kon ik elke keer geen 'nee' zeggen als hij terug in mijn leven wou stappen.
Als ik bij het begin begin, dan hebben we elkaar 2 jaar geleden leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Het eerste jaar was een zalig jaar. We waren dolverliefd en alles klopte gewoon. In dat jaar praatte hij heel veel over samenwonen en hij zag een toekomst met mij volledig zitten. Maar plots is dat veranderd. Plots begon hij te twijfelen aan ons en ik raakte in paniek. Ik wou altijd maar dichter komen, terwijl hij telkens verder weg liep. Ik begon aan alles te twijfelen, maar vooral aan mezelf. Ik was ervan overtuigd dat hij op zoek was naar een ander beter meisje. Door constant met die gedachte bezig te zijn, raakte ik enorm jaloers en daar kon hij absoluut niet mee om. Hij kreeg een afkeer van mij en mijn jaloezie. Op de duur liet hij me niet meer toe in bepaalde aspecten van zijn leven, waardoor ik me dan weer ging afvragen wat hij te verbergen had. We zaten constant in een spiraal van: hij twijfelde, waardoor ik onzeker werd en telkens hogere verwachtingen koesterde en hierdoor nam hij nog meer afstand omdat hij mijn verwachtingen niet kon inlossen. De grootste problemen deden zich ook telkens voor op reis, het was vooral dan dat er een rare sfeer tussen ons ontstond. Eerst wou hij een break...die heeft 3 dagen geduurd. Hij belde mij en zei dat hij me miste. Twee weken later wou hij een tweede break, die duurde dan 2 weken. Ik schreef hem in die weken een brief. Plots kreeg hij schrik dat hij me voorgoed zou verliezen en hij wou me terug. We begonnen elke keer opnieuw, maar er werd jammer genoeg nooit gepraat over de kern van de zaak. Hij vermeed het omdat hij geen zin had in confrontatie en ik vermeed het omdat ik schrik had dat hij me opnieuw zou laten staan. Zo bleven we dan maar aanmodderen...De ene dag was alles super en kon hij me niet genoeg vertellen hoe graag hij me zag en de volgende dag wist hij het allemaal niet meer. En ik was heel voorzichtig, onzeker. Ik werd gek van zijn getwijfel en zijn extreme hoogtes en laagtes. Na anderhalve maand terug samen te zijn, heeft hij de relatie opnieuw verbroken, na weer een jaloerse uitspatting van mij. Ik heb 2 maanden geen enkel contact met hem gehad. Ik wou niet achter hem aan lopen. Het waren twee heel zware maanden, want ik was niet alleen mijn vriend kwijt, maar ook een groot stuk van mijn zelfvertrouwen. Ik had wel vernomen dat hij 100% zeker was van zijn beslissing. Ik was er kapot van. Ik kon maar niet begrijpen hoe we na zo'n mooie start, in zo'n doodlopend straatje waren belandt. En het stoorde mij enorm dat hij er niet wou voor vechten en dat hij onze relatie telkens zo abrupt stopzette. We zijn een jaar lang stapelverliefd geweest op elkaar...dat betekent toch iets? Ik had dat alleszins nog nooit meegemaakt. En dan vermindert die eerste hevige verliefdheid en dan weet hij het allemaal niet meer. Na 2 maanden stilte, nam hij plots weer contact met me op. We spraken af en het was elke keer supergezellig. Hij belde mij meer en meer (ik nam geen initiatief om af te spreken, dat leek met het beste), en wou mij telkens meer en meer zien. Tot hij op een avond duidelijk maakte dat hij opnieuw voor ons wou gaan. Ik wou niks liever, maar wou wel wat zekerheid. Hij zei dat hij zeker was en dat hij niks liever wou. We begonnen dus opnieuw. Gelukkig had ik in die 2 maanden stilte mijn zelfvertrouwen terug opgekrikt en voelde ik me weer goed. Ik had me voorgenomen om me niet meer te laten wegzakken in onzekerheid en ik wou ook dat alles met hem kon bespreken, zoals vroeger, toen hij nog niet wegliep van elk moeilijker onderwerp. Alles ging supergoed tussen ons. Ik had eindelijk het gevoel dat we de negatieve spiraal hadden doorbroken. Hij voelde zich ook goed en praatte weer over samenwonen, en zelfs kinderen in de toekomst. Af en toe hadden we eens een kleine discussie, maar niks om ons zorgen over te maken. En dan ging hij op reis, een weekje zonder mij. Hij vertrok op wolkjes, want we hadden de avond ervoor een mega-gezellige avond beleefd onder ons tweetjes. In die week dat hij weg was, hebben we 2 keer gebeld. We amuseerden ons allebei, hij daar en ik hier. Op de dag dat hij terugkwam, had ik toevallig een verschrikkelijk rotdag, één van die dagen waarin niks wil lukken. Hij kwam aan bij mij thuis en ik zag in zijn ogen dat er iets niet klopte. Dat was voor mij de druppel van de dag. Ik heb hem niet met open armen ontvangen en ik deed nogal kil tov hem, omdat ik voelde dat er iets scheelde. Uiteindelijk ben ik kwaad geworden en heb ik hem gevraagd wat er scheelde. Hij wou eerst niet toegeven dat er iets was, maar na aandringen van mij zei hij dat hij plots weer niet meer wist of we wel samen hoorden. Ik vroeg hem wat dit concreet betekende want ik was het beu om niet te weten waar ik aan toe was. Hij zei dat we beter uiteen konden gaan. Hij had mij niet gemist op reis en hij vond dat niet kloppen.
En nu zijn we weer 2,5 maand verder. We vermijden alle contact, maar hopen ooit vrienden te zijn. Op bepaalde momenten voel ik me enorm schuldig omdat ik hem door mijn jaloezie en door mijn soms 'kwade dagen' heb weggejaagd. Als ik me goed en zelfzeker voel, dan wil hij niks liever dan bij mij zijn, maar als ik eens een baaldag heb of mij een periode minder goed in mijn vel voel, dan gaat hij lopen.

Wat moet ik hier allemaal van denken? Ik denk soms dat hij gewoon bindingsangst heeft, maar misschien is dat een cliché-antwoord? Waar is het allemaal zo fout gelopen?

afbeelding van tinka

@ Minnie

Naar mijn mening, hij heeft voorwaardelijke liefde tegenover jou. Hier bedoel ik mee, dat hij voor je gaat als je op een bepaalde manier gedraagt, maar zo hoort het natuurlijk niet! Of je nou onzeker bent of niet, of je soms jaloers bent of niet, hij hoort 100% voor je te gaan en jou volledig te accepteren en niet minder! Zo was mijn ex ook, hele tijd twijfelend en daar schoot ik echt niks mee op en werd er zelf onzeker van.

Waar het precies fout gelopen is, kan ik je zo niet vertellen, maar ik denk dat je hem toch los zou moeten laten, hoe moeilijk het ook niet is, want je kan niks opbouwen met een twijfelend persoon, geloof me! De liefde wat ze kunnen bieden is geen echte liefde naar mijn mening, omdat ze continu twijfelen. Je kan beter nu liefdesverdriet hebben en later iemand tegekomen die wel volledig voor je gaat dan op deze manier blijven gaan, want uiteindelijk hou je bijna niks aan over, behalve pijn en gebroken hart!

Ik zou je adviseren om met hem te praten eventueel en duidelijk maken dat je hier niks aan hebt en vervolgens alle contacten afbreken en voor jezelf te kiezen, maar das alleen mijn mening. Sterkte ermee!

afbeelding van Lis

Minnie

Ik sluit me helemaal aan bij wat Tinka schreef en had jouw verhaal net zo goed zelf kunnen schrijven.. Ik vind dat Tinka er ook precies het goede labeltje aan hangt: voorwaardelijke liefde. Ik herken zo sterk je verlangen om er iets van te maken, want jij houdt ten slotte van hem. Ook herken ik dat twijfelen aan jezelf, ik ben zelfs naar een psycholoog gegaan om hier aan te werken. Of het nu bindingsangst is of niet (ik denk namelijk ook dat mijn ex dit heeft) jij gaat waarschijnlijk alleen maar onzekerder worden van hem. Ik dacht ook elke keer als we er weer aan begonnen dat ik nu niet meer zo diep zou vallen als het uit zou gaan, helaas... Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, maar ik heb nu na de derde keer besloten dat ik hem los moet laten. Ik vind het enorm zwaar maar wil ook zoals Tinka schrijft eindigen met iemand die helemaal voor mij wil gaan, ook als ik even niet zo leuk ben. Heel veel sterkte Minnie!! Lis

afbeelding van Eye Ris

Wat herkenbaar!

Ik kom bijna nooit meer op deze site, dit is weer de eerste keer na een paar maanden denk ik zo...En ik kwam dit verhaal tegen en het is z?ɬ? herkenbaar. Het is wel fijn om te weten dat er meer van die jongens rondlopen...ook al gun ik het niemand.

Ook ik ben weer 3 keer teruggekomen bij mn ex...Hij miste mij en wilde mij terug, wilde mij zien, hield van me en dan na een tijdje wist hij het allemaal niet meer...Hij maakte het uit. De laatste keer was in december. Hij vond dat we geen contact meer mochten hebben, was beter voor ons beiden. Ik wist dat hij gelijk had, maar vond het zo moeilijk! Toch heb ik me eraan gehouden en al na een maand voelde ik me weer goed, terwijl ik toch door hem minstens een half jaar diep in de put heb gezeten...

Hem loslaten, dat is zo belangrijk. Geen contact opnemen ook, je moet je niet meer met zijn leven enz bemoeien! Het is heel moeilijk, i know, maar het m?ɬ?et!
Ik kwam hem met Koninginnedag tegen. Tuurlijk denk ik nog wel eens aan hem, maar weinig en niet met een verdrietige bijkomstigheid, heel soms wel. Dan beschuldig ik mezelf ervan dat het mijn schuld is, omdat ik eigenlijk de oorzaak was van waarom het de 1e keer uitging (jaloers en om veel dingen boos worden). En dan denk ik dat we nog bij elkaar passen...maar ik heb het geloof ik toch geaccepteerd.

Elke keer als ik hem tegenkom, gaat het weer precies hetzelfde. Met koninginnedag: hij was superlief, hij zei dat ik er nog zo lief en leuk uitzag en ging me knuffelen enz (allemaal zijn iniatief). Hij vroeg of we wat zullen drinken...5 maanden geen contact gehad en dan weer dit..Hij moest zelfs een beetje huilen, omdat hij het zo moeilijk vond en hij vroeg zich af waarom hij het uitgemaakt! 2 uur lang deed hij zo...het moment kwam dat hij weer naar zn vrienden moest en ik naar mn vriendinnen. Het laatste uur deed ie weer raarder: het kon nooit meer werken tussen ons, we waren niet gek op elkaar, we pasten niet bij elkaar (omdat we ons allebei teveel druk maken om kleine dingen zei hij...) blablabla. Ik snap totaal niks van hem...Ik had misschien een heel klein beetje hoop weer gehad dat het goed kwam, want eerlijk is eerlijk: hij is nog wel belangrijk voor me. Maar zoals nu blijkt was het niet veel omdat ik er niet weer door in de put ben gaan zitten.

hij wilde weer geen contact, en hij heeft gelijk: het is het beste, wij zouden nooit vrienden kunnen worden. De aantrekkingskracht, het verleden waarin we zoveel van elkaar hielden...

Het is beter zo maar soms nog wel moeilijk...maar je komt er wel meis! Zo'n jongen is je niet waard! elke keer weer hoop geven en dan blijkt het niet zo te gaan, en dan word jij weer diep gekwetst. Hij moet volledig voor je gaan!

heel veel sterkte!!