Het was eind 2009 dat ik een relatie kreeg met het meisje waar ik tot nu toe het meest heb gehouden. Ik was toen 24 en zat in een fase waarin ik nog helemaal niet voor mezelf op durfde te komen. Ik heb een karakter van iemand die luistert, praat, doorvraagt en helpt. Combineer dit in de vorm van een relatie met iemand die borderline en een verknipte jeugd heeft gehad, en je hebt een relatie die niet in balans is. Dit zag ik toentertijd echter niet aankomen.

De relatie heeft altijd problemen gekend. Ik deed meer voor haar dan zij voor mij overhad: van wegbrengen naar een cursus die ze graag wilde doen tot een pakje sigaretten voor haar halen in de supermarkt en alles ertussenin. Als ik wat van haar vroeg, dan kreeg ik het meestal niet. Zo wilde ze niet dat ik met vrienden ging stappen en ik mocht niet naar bepaalde locaties, omdat "ik daar nog wel eens een ex van mij tegen zou kunnen komen". Ze wilde als het ware een muurtje om mij heen bouwen. Het feit dat ik haar wilde beschermen, haar wilde helpen en haar liefhebben, viel altijd in het niet bij haar wantrouwen in mij. Toch gaf ik niet op.

We hebben namelijk ook enorm leuke dingen gedaan samen, zoals op vakantie, vaak samen er op uit, uit eten gaan en we gingen altijd gezellig bij haar moeder op bezoek. Desondanks ging het toch niet lekker meer. Ik was werkloos, waar zij volop in ontwikkeling was. Ik steunde haar hierin, zij groeide, maar ik bleef achter en ze was daar ook erg onverschillig in. Daarnaast claimde ze me en voor alles wat ik (voor haar) deed, kreeg ik geen waardering.

Uiteindelijk was ik hier zo verward door geraakt, dat ik het, na 6 maanden samen gewoond te hebben, uit heb gemaakt. Klaar, zou je misschien zeggen, maar nee. Er volgde toen een vreselijke periode waarin ik haar tot 3 keer toe heb terug gevraagd, waarna het telkens weer stuk liep binnen een week. Ik was wanhopig.

Na de 3e keer wilde ze me niet meer terug - terecht. Ik wilde het goed maken met haar, maar dit was gewoon niet mogelijk. Volgens haar was er geen probleem, waar ik zelf geen waardering ervoer. Toen kwam ik in dat dal terecht waarin ik besefte dat ze me niet meer terug wilde...

Na een periode van huilen, haar social media checken, elke avond liters bier drinken, onrust en vooral afschuwelijke woekerende gedachten hebben, pijn lijden en vreselijke onmacht voelen, wat 4 maanden heeft geduurd, begon ik het eindelijk een BEETJE los te laten. Er waren daarna nog steeds terugvallen, de ene heftiger dan de andere... Maar het ging beter sindsdien. Heb zelfvertrouwen terug gewonnen, ben met eigen dingen bezig en heb hartstikke veel lol.

Maar toch, nu... Meer dan 2 jaar later... Denk ik nog aan haar. Ik weet dat ze niet bij me past, dat het op deze manier het beste is. Ik weet ook dat zij nog precies hetzelfde is als toen. Ik wil haar niet terug. Maar ik blijf gedachten van haar houden, bijna alsof ik haar tóch nog steeds mis na al die tijd. Dagelijks wel... Ik vraag me af of dit ooit zal verdwijnen, of dat ik altijd nog zo aan haar zal denken...