Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
2 maand later
Het is nu 2 maand uit en ik heb haar sinds de theatervoorstelling (zie mijn vorige blogs voor het hele verhaal) niet meer gesproken. Op geen enkele manier contact, niet kijken op haar Hyves om 'iets' van haar leven op te pikken ofzo.
Want, ik wil afstand nemen, ik wil erover heen komen en dat kan niet als ik constant op haar Hyves kijk wat ze doet of als ik contact met haar blijf houden. Het liefste kom ik haar nooit meer tegen, maar dat gaat niet als je beide in hetzelfde dorp woont. En aan de andere kant wil ik haar juist wél heel graag tegenkomen.
In mijn hoofd weet ik dat er geen enkele hoop meer is dat het nog goedkomt...oke, je weet nooit wat er in de toekomst gebeurd, maar nu blijven hopen zou nergens op gebaseerd zijn. Ik zie ook zeker haar slechte kanten nu en weet dat het niet alleen maar allemaal mijn schuld is...en als ik nu aan haar denk, voel ik ook een bepaalde afstand van haar.
Maar in mijn hart wil ik nog steeds dat het goedkomt tussen haar en mij, de dingen zijn foutgelopen, omdat we onbewust te weinig met elkaars gevoelens rekening hebben gehouden. Maar als personen passen we perfect bij elkaar...
Ik wil niet wanhopig blijven vasthouden aan haar, ik wil verder, want ik zie op dit moment geen enkele hoop. Maar ik krijg weer van die rare kriebels in mijn hart, ik weet niet hoe het nu met haar gaat en wat ze allemaal doet...maar als ik mijn gevoel zou volgen, zou ik haar nu smsen. Mijn verstand zegt me dat dat geen nut heeft en dat ik haar moet vergeten. Maar mijn hart zegt me dat ik íets moet doen.
Maar ik weet niet naar wie ik moet luisteren; naar mijn verstand of naar mijn hart. Adviezen, aub?
- TJA's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
net hetzelfde
Ik heb net hetzelfde, mn hart en mn verstand zeggen totaal iets anders. Ik heb voortdurend de drang om hem te smsen of te bellen die ik met veel moeite kan onderdrukken.
Het is tussen ons ook twee maand uit, maar ik weet dat er geen hoop meer is want hij heeft al een nieuwe vriendin.
Uit jou blog kan ik niet opmaken of de hoop dat ze je terugneemt echt verdwenen is. Misschien moet je nog één keer met haar afspreken om zeker te weten dat het echt voorbij is.
Ik heb (zoals in mijn vorige
Ik heb (zoals in mijn vorige blogs ook geschreven staat) twee dagen nadat ze het uitgemaakt heeft met haar gepraat over alles en heb toen tussen neus en lippen door gezegd dat het misschien wel weer goedkomt. Daarop zei ze dat zij denkt van niet. Toen het 3 weken uit was heb ik nog weer met haar gepraat en gezegd hoe ik erover denk ik en dat ik het graag nog weer wil proberen met haar omdat onze problemen niet onoverkomelijk zijn. Maar ze zei weer dat ze dat niet wil. Dat het voor haar echt voorbij is, en ik geloof ik wel dat zij er zo over denkt, maar toch voelt het voor mij nog steeds zo alsof we bij elkaar horen. Ik heb nog steeds het gevoel dat we over een poosje weer samen zullen zijn, maar eigenlijk is er dus helemaal geen hoop meer. En ik wil ook helemaal geen hoop hebben, heb ook echt geprobeerd om het los te laten, maar het lukt niet.
Het enige wat zou kunnen is dat over een tijdje, als we elkaar weer eens zien de vonk toch weer overslaat of dat zij inziet dat ze toch wel heel veel van me houd. Maar die kans lijkt mij verschrikkelijk klein, maar toch geloof ik nog steeds in haar en mij samen. Ik weet niet waarom, aan de ene kant denk ik, zolang dit gevoel er bij mij is moet ik niet opgeven, maar aan de andere denk ik dat het hopeloos is en ik verder moet gaan.
Ik weet het gewoon niet meer. En dat is echt een klotengevoel.
opgeheven hoofd
Ik heb wel ongeveer hetzelfde gevoel gehad als jou...
Tussen mij en mijn ex is het nu 3 maanden uit.....en heb heel lang hoop gehad, maar ben nu op een punt gekomen dat ik het kan accepteren. Hij is heel duidelijk naar mij toe!
Het komt niet meer goed, het is over en uit.
Dat was wel heel hard, maar ik weet nu wel waar ik aan toe ben.
Ik voelde een afstand tussen ons, toen ik hem 2 weken geleden zag... en die afstand voelde naar en vervelend, maar het was voor mij wel een teken dat het voor hem voorbij was.
Ik wil nu niet denken aan de toekomst, of later......dat het misschien weer goed komt en dat we misschien weer bij elkaar komen..
Dat heeft geen zin....je eigen leven opbouwen, dat heeft zin!
Het klinkt misschien allemaal heel hard.....en dit is natuurlijk niet wat je wilt horen....
Maar hoop houden is naar mijn idee verkeerd....
Mijn vriend maakte het plotseling uit.....hij was mijn maatje....kon alles met hem delen, en ik snapte het niet!
Nu nog steeds niet....maar ik weer wel dat het niet meer wat kan worden tussen ons.
En dat geeft mij een gevoel van zekerheid, ik weet waar ik aan toe ben, en nu moet ik door...alleen...
Mijn moeder ( ben weer bij mijn ouders gaan wonen en heb een sterke band met mijn moeder) die zegt altijd.....hij is jou tranen niet waard..... en zo is het ook!
Het heeft mij geholpen om me helemaal op andere dingen te richten.
In mijn geval een andere baan, huisjes kijken, motorrijbewijs halen, dat soort dingen!
Ik hoop dat je hier sterk en met een opgeheven hoofd uitkomt.
En je hoeft niet elke dag sterk te zijn, soms moet het er even uit.....en laat het dan gewoon gaan...
kicky22
Kijk dat is wat ik stiekem
Kijk dat is wat ik stiekem nog wel doe, denken dat het ooit wel weer goed komt. Ik weet dat ik gewoon moet accepteren dat het over is, maar aan de andere kant wil ik dat niet, want ik wil haar.
Maar goed, ik ben het met je eens hoor, hopen houden is ook verkeerd.
Bedankt voor je reactie in ieder geval!
,
,
2 maand later ??? nou het duurt wel langer
he TJA
ik heken dit gevoel van jouw heel goed ik heb het al 14 maanden,ik heb 7 maanden bewust geen contact met haar gehad alleen als er wat met de kids was,toen na 7 maanden hebben we voor het eerst weer met elkaar gepraat op neutraal terein,maar dat voelde in het begin wel goed maar naar een paar dagen zat ik weer in een dip
toen is ze nog 1 keer bij mij op visiste geweest omdat mijn huis klaar was,ging ook prima,, maar ik kwam erwel achter dat zij al een totaal ander leven was begonnen waar ik niet meer in paste en ze is ook helemaal al gewent aan haar vrije leven,dat DEED zeer veel pijn bij mij omdat we altijd gedacht hadden dat we samen oud zouden worden,dus na dat bezoek voelde ik me weer verrot en sinds die tijd ben ik ook gestopt met contact of wat dan ook
en als haar zie negeer ik haar ,ik voel mij er beter bij,maar toch moet ik elke dag nog wel aan haar denken ( STOM HE ) okee man sterkte en eens gaat het zonnetje wel weer eens schijnen voor ons !!!!!!
gr Sanke
Daar ben ik ook van
Daar ben ik ook van overtuigd! Bedankt voor je reactie en jij ook veel sterkte