2 weken uit en vol zenuwen!!

afbeelding van Ithurts

het is vandaag 2 weken uit...we hebben elkaar al 1,5 week niet meer gesproken...ik hoor nix van hem....en durf hem amper te spreken en bel of sms ook niet..ik merk aan mezelf dat de herinneringen boven komen...wat voor een leuke dingen we deden enz..en dat doet zo'n pijn...ik mis mijn 'thuos' waar ik alles kan vertellen enz....ik ben de laatste 2 dagen een en al zenuwen..ik merk dat ik soms tril enz..voel me beetje misselijk enz..ik denk er steeds aan, wat als ik hem nou weer voorbij zie rijden of zie zitten...en sommige momenten weet ik ook (als ik bijvoorbeeld bij iemand in de auto zit) dat als ik hem zou zien dat ik instort...ik voel me zo kut...ben totaal niet ontspannen...snachts droom ik hevig over ons en als we elkaar weer zien..en sochtends ben ik gebroken...ik kan ff niet meer, wil niet meer en wordt niet goed van de pijn...verdomme wat kan het leven klote zijn, ik weet niet wat ik ermee aan moet...

afbeelding van Kami

Ik voel met je mee

Hoi,

Een breuk van 2 weken is nog steeds heel vers. Ook ik voelde me de eerste weken verschrikkelijk, niet alleen mentaal, maar zoals jij ook fysiek. Ik voelde me constant misselijk & nadat ik mezelf 's avonds in slaap had gehuild werd ik 's nachts trillend wakker...
Het was verschrikkelijk & ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan. Ik dacht dat ik me zo zou blijven voelen tot hij terug kwam...

Ondertussen is het ongeveer 7 weken uit & het gaat prima. Ja, ik mis hem, ja, ik mis wat we hadden, ja, ik zou nog contact met hem kunnen hebben & met hem praten zoals vroeger.
& dat heb ik ook geprobeerd. Maar het werkt niet, ik ging niet vooruit, ik verwerkte niets, ik bleef ergens tussen hoop & wanhoop hangen. Dus nu hebben we geen contact meer, op mijn initiatief.

Ik weet wat het is om iemand te willen horen & zien, ook al weet je dat je dat beter niet doet. Mijn drang om hem te sms'en was zo sterk dat ik op een bepaald moment mijn gsm aan mijn zusje heb gegeven. Ik dacht dat ik gek werd...

& toen besefte ik dat het zo niet verder kon. Dat hij uit mijn leven moest, ook al wou ik dat op dat moment helemaal nog niet. Het was dat of er zelf aan onderdoor gaan.

Ik weet niet hoe het voor jou is, je wil hem nog graag zien & dat is heel normaal, maar als je nog van hem houdt & hij het echt niet opnieuw ziet zitten zal je alleen maar ontgoocheld & opnieuw gekwetst worden.

Ik denk dat je dat wel weet, ook al doet die gedachte veel pijn, ook al doet alles pijn... Je gelooft me waarschijnlijk niet, maar de pijn vermindert, altijd maar meer, & op een dag zal je wakker worden & net als ik beseffen dat niemand dit waard is. Niemand.