Beste lotgenoten, lezers en anderen,

1 jaar, acht maanden en 3 dagen...zo lang heeft het geduurd. 21 dagen...zo lang sleept het nu aan. Ik voel me leeg, ik voel me dom, ik voel me verlaten, bedrogen, belogen, verdomd hulpeloos. Ik leerde ze kennen als een verdrietig meisje, snakkend naar echte liefde. Zelf was ik angstig om opnieuw een relatie te beginnen. Na een ongelukkig einde aan mijn vorige relatie, stond ik niet bepaald te springen voor een nieuwe ontgoocheling. Ik hoorde ik hoe ze vertelde over haar moeilijke verleden met haar moeder, ik luisterde wannneer ze met ongenoegen haar hart opende over haar vorige relaties en hoe ze zocht naar een man die haar kon bekoren, een trouwe man met karakter en pit. Ik voelde mee wanneer ze met onbegrip vertelde hoe mannen haar hadden misbruikt voor haar schoonheid. Ik voelde me aangetrokken tot dit fragiele meisje. Eindelijk was ze daar, na 4 eenzame jaren, ze was er voor mij. Iemand met veel ervaring en verdriet die met volle zekerheid en overtuiging wist waaraan ze nood had. Oprechte liefde en gevoelens. Een gemeende bezorgdheid voor haar lot...een partner op wie ze kon vertrouwen. Haar leven voor ze mij leerde kennen was niet makkelijk geweest. Ze had enorm veel verdriet na een breuk met haar jeugliefde, vluchte in een escapistische bui weg naar het buitenland, en kwam terug met schulden en een hond. Een verkeerde jongen maakte gretig misbruik van haar gevoeligheid.

Negen maanden later hebben we elkaar ontmoet. Een wantrouwig meisje leerde ik toen kennen, maanden later werd ik dan verliefd. Ik werd verliefd op haar stem, op haar lach, op haar speelse karakter. Ik zag zekerheid in haar omdat ze zoveel slechte ervaringen had beleefd. Ze bloeide open en we spraken veel. Over onze problemen, over onze dromen en ambities. Haar leven was nog steeds een puinhoop. Ze ging van job naar job. Had zelden genoeg middelen om voor zichzelf te zorgen. 6 maanden later zijn we samen gaan wonen. Ik heb mijn huis, mijn vrienden en mij job opgegeven om dicht bij haar te zijn. Om haar te steunen zowel moreel als financieel. Dit was haar wens en ik heb geluisterd naar mijn hart. Mijn verstand riep halt...neen veel te vroeg. En toch heb ik de stap gezet om ze gelukkig te maken. Ik vond niet meteen een andere job. Ze had angsten en spanningen en ik begreep het niet. Ze kwam niets tekort. Ik werkte me te pletter aan de renvotie van de woning, ik draaide mijn hele spaarpot erdoor zodat ze niets hoefde te ontbreken. We hadden plezier maar ze veranderde stilaan. Ze onttrok zich meer en meer aan de verantwoordelijkheden die haar werden toevertrouwd. Ze wou drie maal per jaar op vakantie, ze wou paarden, ze wou studeren, ze wou mij, ze wou vrienden, ze wou een kind. Het is alsof ze steeds meer en meer wou van haar leven en ik kon helaas niet voor alles zorgen. Uiteidelijk na 5 maanden vond ik een goede job met goede vooruitzichten. Kort nadien raakte ze zwanger tot ons groot geluk. Enkele weken later besloot ze eenzijdig het kind niet te willen houden. Ik wou het haar niet opleggen indien ze er zich niet helemaal klaar voor voelde. Een abortus volgde en zij stopte met werken en ging studeren. Al snel bleek het voor haar moeilijk om te verblijven in ons huis. Ze miste de stad, het bruisende leven, een gebrek aan sociaal contact. Ze verhuisde naar een studio in de grootstad waar ze haar studies makkelijker kon combineren met haar nieuwe job. Geen tijdsverlies door te pendelen van stad naar huis. Makkelijke toegang tot het stadsleven...en ik stemde toe omdat het haar geluk ging brengen. Ik hielp haar verhuizen, ik hielp haar financieel...we zagen elkaar wat minder maar de liefde bleek nog steeds reëel. En toch duurde het niet lang of ik voelde me verlaten. Ze plande een zomerreis voor haar alleen, ze zag haar nieuwe vrienden, ze keek naar filmpjes en ik, ik wachte op een teken wanneer ik welkom was voor een knuffel een babbel om het even. Ze ging graag uit eten dus dat deden we ook vaak, maar nadien hield ze het voor bekeken en mocht ik naar ons huis alleen zonder intimiteit, compliciteit noem het wat je wil maar de band was aan het verbrokkelen. Onder het mom van ik moet studeren of ontspannen voelde ik aan dat ze zich afsloot van mij. Ik begreep er geen moer van. Hoe kan iemand die zoveel heeft ontvangen, die gekregen heeft waarnaar ze zo hard naar snakte, die gesteund werd in haar wispelturigheid...in enkele maanden geen enige blijk van interesse meer geven aan de persoon die haar aanbad en haar steunde. Ik confronteerde haar dus recent met mijn gevoelens van machteloosheid en verdriet en wat ik na aandringen kreeg te horen...dat mijn God, dat had ik nooit verwacht: "Ik heb geen tijd voor een relatie, ik ben jaloers op jou omdat jij zo verliefd op me bent maar ik niet op jou, ik ben nooit echt verliefd geweest zag mijn ex 100 maal liever, je bent niet de man van mij leven...en dat het hoogtepunt; kom naast me zitten en we praten dit uit". Wat valt er uit te praten als je zoiets moet aanhoren. Ik besloot op dat moment mezelf een kans te gunnen en niet verder te gaan met mijn zoetje dat ik zo graag zag. En dan komt die extra mokerslag de dagen nadien. Ben ik misbruikt? ben ik belogen? Was dit voor haar een spel? Heeft ze ooit van mij gehouden? Is dit echt mogelijk? En zo slaat mijn hoofd als drie weken volledig op hol. Geen enkel contact helemaal niets. Ik heb mijn facebook 10 dagen later aangepast van verloofd, naar helemaal niets. Vier uren later leest de hare verloofd naar single. Heeft ze dan alweer gewacht op mijn beslissing? Heeft ze ook dat zelf niet kunnen nemen. Ik dank soms dat ze me moet missen want uiteindelijk heeft ze de aanpassing uitgevoerd kort na de mijne hetgeen wil zeggen dat ze regelmatig keek naar mijn pagina, misschien naar nieuws over mijn gevoelens. Ik weet het niet...ik kan het me alleen maar inbeelden. Het klinkt allemaal zo idioot en kinderachtig maar ik zoek naar antwoorden en ik krijg ze niet. Waarom heeft ze me zo vaak bedankt voor de persoon die ik ben, waarom heeft ze mij meermaals gezegd dat ik de man van haar leven was, dat er niet beter dan mij bestond. Zijn die woorden dan zo makkelijk uit te spreken? Ik heb mijn liefde voor haar zo vaak bewezen. Is een eenvoudige "ik hou van jou" dan lucht...een verplichte leuze? What the fuck, what the fuck, what the fuuuuuuuuuuuck!!!

Ik hoop dat ze me belt, dat ze maar kon toegeven dat ze me heeft verwaarloosd en dat ze me terug wil. Dat er ergens in haar hoofd een licht gaat branden. Ik weet niet wat er haar heeft bezield. Was ze de laatste tijden misschien overspannen? Kon ze haar gevoelens niet uiten? Wou ze me niet teleurstellen door wat ze werkelijk voelde of net niet voelde en heeft ze daardoor de relatie nog zo lang laten aanslepen? Ik wordt er knettergek van. Ik kan het uiteraard niet vergelijken maar de enige verwoording die mijn gevoel nu kan beschrijven is dat ik doodga. Ik herken mezelf niet meer, ik loop maar te dolen met mijn gedachten van verdriet en hoop. Het valt me verdorie zoveel zwaarder dan enkele jaren terug toen ik mijn jeugdliefde moest laten gaan. Waaraan heb ik dit godverdomme toch verdiend. Ik heb me compleet blootgegeven en geïnvesteerd en basta, ciao, over and out! Help mij, vertel me iets, wat dan ook dat soelaas kan brengen. Ik wil een pil dat me terugbrengt naar de dromerige tijden. Ik wil mijn konijntje terug!!!