Goedemorgen allen,

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik iets van me heb laten horen. Druk op werk en nog steeds geen compu thuis?¢‚Ǩ¬¶.maar vandaag heb ik er gewoon weer even behoefte aan om mijn hart te luchten.

Ik heb afgelopen vrijdag die bruiloft gehad en hem ook gezien daar (tijdens de huwelijksvoltrekking en receptie). Tijdens het ja-woord kreeg ik het echt even te zwaar, niet alleen voor mijn vriendin, maar vooral om het besef dat ik daar dus nooit met hem meer zal staan, terwijl ik dat zo graag wil(de). Tijdens de receptie heb ik even kort met hem gesproken. Hij merkte wat op over mijn outfit, dat het mooi stond, maar dat wist ik al?¢‚Ǩ¬¶ . Voor de rest heb ik me tijdens de receptie niet met hem bemoeid. Mijn ouders waren er ook, zij kennen mijn vriendin erg goed, vandaar. Het was de eerste keer dat ze hem zouden zien sinds het uit is (nu bijna 3 maanden). Hij heeft heel lang met mijn moeder gepraat en was helemaal in tranen. Ik heb het maar genegeerd. Ik heb mijn moeder sindsdien niet gesproken, althans niet daarover, ik wil ergens gewoon niet weten wat er is besproken. Tijdens het feest was hij er gelukkig niet, dus ik heb me daar uitstekend vermaakt. Het was een vreemde en soms moeilijke dag, maar ik heb er vele momenten wel van kunnen genieten en daar ben ik ook blij om. Ik zag namelijk erg op tegen die dag, dat ik hem weer zou zien.

Tijdens de bruiloft hebben mijn ex en ik afgesproken om binnenkort, als het 3 maanden uit is, eens af te spreken en het er nog eens over te hebben. Niet om te zorgen dat het weer aan gaat, ik ga namelijk niet wanhopig aan zijn lippen hangen, maar meer om hem nog eens onder woorden te laten brengen waarom hij het uitgemaakt heeft. Tuurlijk zal ik dan dingen horen die ik liever niet wil horen, maar ik heb nooit echt een duidelijke reden gekregen waarom het uit is, behalve dan dat het een "gevoel" is en dat vind ik onbevredigend. We hebben in beginsel aanstaande zaterdag afgesproken. Ik ben heel erg benieuwd. Ik laat het alleen door gaan als ik me sterk voel die dag, ik heb namelijk helemaal geen zin om een potje te gaan janken die dag, ik wil er als volwassenen over praten en daarna weer mijn eigen weg gaan zonder contact. Ik red het namelijk wel zonder hem, met pijn & moeite en vallen & opstaan, maar hij zal zaterdag zien dat het goed met me gaat, ondanks de enorme pijn die hij me heeft gedaan. Mijn verdriet zal ik dan niet met hem delen?¢‚Ǩ¬¶.dat doe ik tegenwoordig met goede vrienden (hoe graag ik het ook anders had gewild, maar het is nou eenmaal niet anders).

Voor de rest gaat het wel deze maand. Ik onderneem weer nieuwe uitdagingen en dat is leuk en spannend. Ik merk dat mijn zelfvertrouwen weer wat terugkomt. Ik vind het grappig om te merken dat ik "vroeger" altijd dacht dat ik een "zelfstandige en onafhankelijke vrouw" was met een prima baan die goed voor zichzelf kan zorgen. Nou, daar ben ik ernstig van terug gekomen nu het uit is. Ik word juist nu pas een zelfstandige en onafhankelijke vrouw, juist nu ik zelf dingen moet gaan ondernemen en regelen. Als je samenwoont zit je in een bepaald patroon en dat creëert ook een zekere mate afhankelijkheid en toen het net uit was merkte ik dat heel erg (naast de pijn en het verdriet van een gebroken relatie). Afhankelijkheid hoeft overigens helemaal niet erg te zijn, zeker als beiden partijen zich er prettig bij voelen. Maar ik merk dat ik het ook wel prettig vind dat ik mezelf best staande kan houden, ook zonder een schouder van hem. Begrijp me niet verkeerd: ik mis mijn ex heel erg en ik vind het enorm jammer en verdrietig dat het nu uit is, maar puur het besef dat "ik het ook zelf kan" geeft mij zelfvertrouwen. Ik heb nu pas het gevoel dat ik "zelfstandig en onafhankelijk" aan het worden ben en dat ik de wereld weer langzaam aan kan.

Ik wens iedereen op dit forum heel veel sterkte. We moeten allemaal diep gaan, dat is zeker, maar dat we langzamerhand weer opklimmen, ieder op zijn eigen tempo, is net zo zeker.

Groetjes, Liezzie