ik snap je zo goed!! gelukkig heb ik het vreemdgaan dan wel nooit moeten verwerken, maar ik heb ook wel eens een deja vu gevoel, heb verschillende exen zien weggaan om de meest stomme redenen. Ondertussen zit ik met een behoorlijke dosis verlatingsangst, beschadigd vertrouwen en net als jij vraag ik me af: waar vind je op je 30e nog een leuke man die er echt voor gaat? Ik had de afgelopen week een zeer confronterende ervaring: 12 jaar geleden deed ik mee aan een internationaal muziekkamp. Nu had er iemand van dat kamp het initiatief genomen om via facebook elkaar toe te voegen. Echt iedereen is gewoon getrouwd of heeft een langdurige relatie, ik zie kinderfoto's, trouwerijen. Dan bekijk ik mijn eigen leven, ik ben weer heel erg verdrietig na de zoveelste relatie. En ook ik zit weer te denken, hmmm met wie dan op vakantie? Het enige wat ik ermee wil zeggen is: je bent niet alleen, en er zijn echt ook nog dames die met hetzelfde zitten, en die het niet in hun hoofd zouden halen om vreemd te gaan.

Over vergeven: ik zou het heel knap vinden als je het kan, het lijkt mij een bijna onmogelijke opgave, ik ben zelf ontzettend tegen vreemdgaan en zie dat tot nu toe behoorlijk zwart wit: het is een absolute nee. Maar jij kent haar echt het beste, en ik heb het zelf ook nooit meegemaakt dus misschien zou ik als het zover is ook wel iets heel anders doen. Ik zou, als je echt van haar houdt en je ziet dat ze er echt spijt van heeft, niet meteen kiezen om de relatie te verbreken. Je vertrouwen is zowiezo al geschaad en het zal ook bij een nieuwe vriendin een tijd duren misschien voor je haar weer vertrouwt, als je huidige partner echt voor jou gaat en alles eraan doet om over haar eigen issues heen te komen, dan is dat ook een teken dat ze wel echt voor jou wil gaan denk ik. Maar ze zal heel veel begrip moeten hebben dat jij heel erg gekwetst bent. Wist zij overigens dat jij het al twee keer had meegemaakt? Zo ja, dan vind ik het bijna nog erger, want ze weet hoeveel pijn jij al had... Geef het ruimte, loop niet 24/7 te piekeren want dan word je helemaal gek en kan je ook niet helder beslissen, maar praat er vooral ook met anderen over, geef het tijd en kijk dan wat je gevoel doet. Beslis niet te overhaast.

31 is niet stokoud en je komt heus wel weer iemand tegen maar daar gaat het niet echt om natuurlijk. Denk dat je voor jezelf moet nagaan in hoeverre je vertrouwen hebt in de oprechte spijt van je ex. Het echte vertrouwen in haar ben je natuurlijk voorlopig en misschien wel hele lange tijd kwijt lijkt me dus het wordt een afweging tussen je principes en hoe graag je verder wilt met haar. Voor beide is wat te zeggen. Je hebt het over verzachtende omstandigheden, diep die eerst eens goed uit met haar zodat je een beetje weet wat je redelijkerwijs kunt verwachten. Mensen zijn niet zwart-wit, het zou zo makkelijk zijn als dat wél zo was.
Vroeger was ik veel radicaler dan dit hoor, zie nu wat meer nuances en ik weet inmiddels dat het wel mogelijk is om weer een redelijk normale relatie met iemand te hebben. Het kan alles ook wat realistischer maken, meer met beide benen op de grond zeg maar. Niet dat het beter is in mijn ogen, een klein stukje is kapot en tot nu toe heb ikzelf het kunnen afdekken, maar gerepareerd is het nog steeds niet. Voor mij dus blijvende schade die niet nodig geweest was en een blijvend gevoel van 'jammer' (en hij is er niet eens mee in bed gedoken ).
Volgens mij is het gewoon moelijk om vreemdgaan in welke vorm dan ook te kunnen begrijpen als je zelf niet zo in elkaar steekt, voor mij is er in wezen geen enkel excuus mogelijk. Als je een ander wilt sluit je eerst het vorige af is mijn heilige overtuiging maar ja... niet iedereen denkt zo, niet iedereen heeft die morele 'rem' meegekregen. Het maakt ze niet meteen tot een slecht of onwenselijk persoon.
Weet niet wat mijn raad precies is eigenlijk, kwestie van afwegen en dat is heel persoonlijk. In ieder geval heel veel sterkte met alles.

Ief