4 weken uit....

afbeelding van Lavinia33

Geachte mede-lijdenden,

geen idee of ik beter met een verhaal of een blog kan beginnen, maar aangezien ik eerst even mijn 'verhaal' kwijt wil...Knipoog

Wel...het is bij mij op de dag af 4 weken uit, en de pijn en wanhoop lijken verdorie alleen maar erger te worden! Er was geen ander in het spel ofzo, maar ik ben doodsbang om in de toekomst te horen te krijgen dat mijn lieveling (ja...ik ben nog steeds gek op hem) een ander heeft gevonden...dan weet ik denk ik écht niet wat ik moet doen! Zak nu al bijna weg in een duistere poel van ellende, hoezeer ik ook mijn best doe om eruit te komen...maar niets interesseert me echt, alleen HIJ en het feit dat ik naar hem toe wil. We hebben nog wel contact, en we zouden over 2 weken nog eens afspreken....daar leef ik nu dus helemaal naartoe, verschrikkelijk he!

Naja, hier dan het verhaal. Toen we elkaar ontmoetten, had ik nog niet zo lang uit met mijn vorige vriend. Ik had samengewoond (in een heel andere stad) en was nu blij dat ik eindelijk weer het rijk voor mij alleen had; ik was absoluut niet 'op zoek', ook niet naar lichamelijke dingen (mijn libido was rond het nulpunt en mijn motto was 'sex is highly overrated'). Maargoed...toen ik toch eens was uitgegaan met een vriendin, kwam ik hem tegen. Het was aantrekkingskracht op het eerste gezicht, so to speak. We kregen dus een relatie, en vooral het begin was super; er werd ook niets overhaast ofzo, we waren eigenlijk maatjes en geliefden in één. Na een tijdje vond ik het wegens omstandigheden (problemen zijnerzijds) wat minder worden, maar hij was echt heel lief en supergek op me, hetgeen hij ook duidelijk maakte. En ondanks wat problemen gingen we verder: soms ging het even 'uit', maar we waren nog zó verliefd op elkaar dat we niet lang zonder elkaar konden. En ik was en bleef zijn, schatje, zijn 'woman', zijn 'babe' etc.... Ik had echt het idee dat dit de man van mijn leven was, ondanks de mindere dingen.
Maar in augustus werd het opeens minder, ik merkte dingen aan hem....ik was zelf soms niet meer zo verliefd en soms dacht ik van 'ohnee, ik kan/wil zo niet door!', maar omdat ik wist dat hij zoveel om me gaf, probeerde ik weer verliefd te worden.
Dat lukte, maar op een gegeven moment is er dus iets gebeurd (iets dat verder niets met mij te maken had) waardoor zijn 'gevoel afgestompt' raakte. Ik merkte inderdaad dat zijn houding naar mij toe iets koeler en ongevoeliger werd....zo ging hij steeds eerder naar huis, spraken we minder af etc. Dat gedrag wakkerde bij mij echter juist weer de vlam aan (tja...dat hoor je vaker...), en ik wilde hem juist weer vaker zien.
Toen raakte het echter uit na een ruzie, en deze keer was het van zijn kant dat het uit bleef. We spraken wel nog af, en hij zei dat hij het niet meer wist met zijn gevoel. Maar bij de 3e afspraak hadden we het zo leuk samen (lekker ed natuur in gegaan), dat hij blijkbaar wél weer wilde. Maar het was toch niet meer zoals eerst: ik was nu erg onzeker geworden en bang om hem (weer) te verliezen....first it was me who 'ruled' the relationship, and now it was hím! Ik moest snel huilen als er iets was, werd dus emotioneler (ipv. de stoere, onafhankelijke dame die ik was toen hij me leerde kennen). Toen is het op een avond helemaal misgegaan: ik kon, na een kleine onenigheid, niet meer stoppen met huilen omdat ik zeker wist dat het nu écht over zou zijn. Hij verzekerde me echter dat dat niet zo was, en dat hij nog steeds heel veel van me hield en hoopte dat we altijd bij elkaar zouden blijven! Kreeg ook lieve sms'jes en alles....en hij noemde me nog zijn 'godin'.
Maar helaas....na wederom een akkefietje kregen we weer ruzie, en een paar dagen later kreeg ik het sms 'moeten we hier nog wel mee verder gaan? Ik denk dat ik niet meer kan'... Hij huilde wel toen hij zijn spullen kwam halen, en hij wilde perse contact houden, maar de toon van zijn sms-en wordt koeler, en als ik hem spreek is hij heel aardig, maar hij spreekt totaal niet meer van nog eens proberen of wat dan ook. Hij lijkt verder te gaan met zijn leven, terwijl ik blijf 'hangen' in het verdriet, alleen nog de mooie dingen (en zíjn goede kanten) blijf zien, vreselijk naar hem verlang, en nachtmerries heb over hem (hij met andere wijven, uiteraard...ondraaglijk gewoon!!).

Ik snap het niet....het ene moment is hij nog gek op je en ben je zijn liefje, schatje, godin en weet ik wat niet, en het andere moment is het verdomme over!! Ik kan er niet bij, nog steeds niet....en dan die verschrikkelijke angst dat hij een ander krijgt. Kon ik dat gevole maar wegkrijgen., of iig verminderen! dat hevige verlangen naar hoe het was.....

afbeelding van spijt

Verse wonden

Hoi,
Alles nog zo vers,het brengt herinneringen terug.Je hebt het zwaar en je begrijpt er geen ene van.Zo is er liefde,zo is het weg.Het is duidelijk dat het steeds een beetje fout ging toch?Dan slaat er angst toe of jullie wel bij elkaar horen..
1 neemt een beslissing en hakt de knoop door,en de ander blijft radeloos achter.
Doordat je je gevoel niet meer tegen degene waar je zo van houdt kunt uiten,onstaat er paniek en wanhoop.De pijn waarvan je denkt het niet meer te kunnen dragen....
Van gekkigheid niet meer weten wat je moet!!
Herkenbaar zal iedereen hier zeggen,jammer genoeg.
De meesten die al wat verder zijn weten dat het draagelijker wordt,maar dat het verrekte lang kan duren weten ze ook....
Eruit,de kou in.Koude handen,een koud gezicht.Loop en laat de tranen er maar zijn.Thuis gekomen,pyjama,een warme choco,desnoods een scheut cognac en de pc opstarten.Gooi het eruit en naar je bed,rust is nu ook belangrijk!!
Sterkte Spijt