Hallo, hier mijn verhaal , mijn persoonlijk drama maar ook dat van mijn 2 nog jonge kindern. Afgelopen januari heeft hij mij verteld onze relatie na 23 jaar te willen beeindigen. Hij voelt zich niet meer gelukkig in de relatie en wil even afstand nemen. Inmiddels zijn we ruim 3maanden verder en woont hij sinds 3 weken tijdelijk in een vakantiewoning een half uur bij ons vandaan. Het liep de laatste paar jaar ook niet echt helemaal lekker meer tussen ons maar dat had zo zijn redenen. We hebben 2 kinderen die alletwee een stoornis hebben, de een is autistisch en de ander heeft adhd. Met name de jongst die autistisch is hebben we veel problemen gehad . Tot zijn derde jaar was hij echt onhandelbaar en omdat ik het meest met de kinderen bezig was heeft dat zo zijn weerslag op mij gehad. In de periode dat hij in observatie en dagbehandeling ging werd het steeds makkelijker om met hem om te gaan en keerde de rust weer wat meer terug. Ik ben toen (mede op zijn verzoek meer gaan werken en had het samen met de zorg voor de kinderen en ook nog de opleiding die bij mijn baan hoorde het hardstikke druk. Het huishouden en alles wat daar nog bij komt kwam allemaal op mij neer. Mijn man ging ondertussen gewoon door met zijn oude leventje en ging elke week naar yoga, sporten en heel regelmatig concerten en festivals zoals oeral en lowlands. Dat vond ik niet erg want ik gunde hem dat , ik wil niemand iets verbieden, hij is een vrij persoon. Maar daar integen , waar was ik? hij kon dit allemaal doen omdat ik voor de kinderen zorgde. En ik weet wel dat ik ook had kunnen zeggen dat ik ook wel eens uit wilde maar was daar geregeld ook te moe voor. Hij verweet mij dan dat ik niet eerder kon rusten voor dat de boel gedaan was en dat ik nooit iets wilde . In die periode ben ik hem steeds vaker gaan afwijzen, als hij genegenheid wilde of meer dan deed ik het maar zonder echte zin of warmte. Ik weet nu dat dat was omdat ik me gewoon niet fijn voelde en ook onzeker en ook omdat ik het gevoel had er altijd alleen voor de staan. Bijvoorbeeld een doordeweekse dag ging dan zo; om 6.15 opstaan
, wassen ,aankleden e.d, de kinderen opstarten, brood klaarmaken, vaatwasser uitruimen, beesten eten geven enz. jongste kind ging dan met de taxi naar speciaal onderwijs en de oudste fietste mee met mij naar school en ik naar mijn werk. Manlief deed hier helemaal niets in mee en stond b.v. pas om 7.15 of 7.30 op en dan op zijn gemak lekker de dag beginnen terwijl het voor mij dan rennen was! Na mijn werk haalde ik mijn kinderen om18.15 op bij mijn moeder (op de fiets want ik heb geen rijbewijs) en dan kon ik bij thuiskomst gelijk gaan koken. Oke, als hij wel eens iets eerder thuis was dan begon hij al wel met koken maar de rest was weer voor mij, het huishouden ging gewoon door. Ook de oudergesprekken met school en instelling deed ik allemaal alsmede het regelen van een PGB en ook het inhuren en verzorgen van de hulp en administratie daarvan. Ja en op een goed moment zijn we langs elkaar gaan leven... als broer en zus mischien. Op een goed moment ben ik gaan beseffen dat ik zo niet meer verder wilde leven en mede door spanningen op mijn werk heb ik eind november besloten ontslag te nemen. Mijn ex stond achter mij en dacht toen dat ik alleen ontslag nam vanwege de spaningen op mijn werk. Wat ik toen niet wist was dat hij al langer met zijn plannen rondliep terwijl ik juist weer wilde gaan werken aan onze relatie. Begin januari vertelde hij mij niet langer een liefdesrelatie met mij te willen, de basis was te dun. Wel wil hij goede vrienden blijven en ook samen regelmatig leuke dingen doen met de kinderen maar ook wel naar een concert met vrienden erbij . Ook bv 1x in de week bij elkaar eten zou dan kunnen wat hem betreft. zoals hij nu zegt; we zijn al 23 jaar samen geweest en praktisch familie. Het klinkt allemaal prachtig en voor de kinderen is dit natuurlijk het mooist maar... ik hou nog van hem en wil natuurlijk meer dan alleen maar platonisch. Dan wordt het toch wel heel moeilijk en zeker als er in de toekomst een ander op zijn pad komt. Hij heeft in de periode dat hij nog thuis woonde wel meerder keren aangegeven ook te twijfelen over zijn gevoel naar mij , gezegd dat hij deze stap moet nemen om er achter te komen. Ook het woord lat-relatie heeft hij een paar x genoemd. Maar ik moest er maar niet op hopen zei hij, hij wil mij geen valse hoop geven maar helemaal 100 % weet hij het dus ook niet anders praat je niet zo. Op dit moment klinkt hij al wel wat zekerder over zijn beslissing en lijkt het als of hij het op zich zelf wel naar de zin heeft. Door de telefoon zegt hij de kinderen wel te missen... (mij dus niet zo?). Doet wel pijn hoor! Toch vorige week toen hij de kinderen kwam ophalen maakte hij wel 2 complimenten. Ik was niet te dik ofzo maar er kon wel iets van af en door de stess ben ik inmiddels 11 kilo kwijt en ben ik super slank. Ik had me leuk aangekleed en ik zag hem kijken. Hij vroeg of ik al weer afgevallen was en toen ik zei; vindt je me te mager antwoorde hij;"nee, je bent juist heel slank!"en "wat heb je een leuke ketting om!". Normaal zegt hij dit soort dingen niet op de manier zo als hij dat nu deed, de manier waarop hij mij bekeek was anders... maar goed hoe dan ook , hij is voor nu weg en ik mis hem heel erg. Ik moet wel zeggen dat ik niet weet of ik hem nog wel terug hier in mijn huis zou willen. Dit gebeurt me niet weer, dit huis en alles erin blijft van mij, ik blijf nu onafhankelijk maar een lat-relatie zou ik ook niet verkeerd vinden. Op die manier hoef je je ook niet te ergeren aan elkaar, hij kan zijn eigen (egoistische) leventje leidden en ik het mijne. Alleen dan moet hij wel weer vlinders in zijn buik gaan krijgen. Graag raad , advies of wat dan ook, is deze breuk nog weer te lijmen? Moet ik dit nog wel willen en wat vinden jullie? zal ik hem loslaten en niet meer dingen met hem ondernemen of juist wel zodat hij in de toekomst de positieve dingen aan mij weer gaat zien? groetjes van christi.