Vandaag is het precies 5 maanden geleden dat hij me liet vallen voor een ander. Een donderslag bij heldere hemel. Mijn hart in duizend stukken...

Vandaag zijn de brokken nog steeds niet helemaal gelijmd. Er zijn nog steeds die dagen, zoals vandaag dat ik het niet kan helpen terug te denken aan hoe het was & hoe het anders had kunnen zijn.

Niet dat ik hem terug wil, helemaal niet. Ik ben dolverliefd op iemand die alles voor me betekent, maar die ex... Natuurlijk kan je 3 jaren niet uitwissen, maar soms wens ik het wel. Soms ligt hij nog dwars. Ik denk niet meer zoveel aan hem, maar het zijn de kleine dingen, die de herinneringen naar boven drijven.

Het is niet altijd zo geweest. De eerste 4 maanden na de breuk was hij gewoon een zak. Punt. Kwamen er weer gevoelens boven, dan kon ik mijzelf er altijd opnieuw van overtuigen dat hij de moeite niet waard was. Maar toen kwam er die dag dat hij me duidelijk maakte dat hij spijt had, dat hij van me houdt, op me wacht & gelooft dat ik de ware ben.

Dat heeft alles veranderd... Beter & erger gemaakt, allemaal tegelijk. Fijn dat hij inziet dat we het toch goed hadden, fijn om te horen dat hij fout was. Maar tegelijk zo erg om te beseffen dat al die pijn, al dat verdriet niet had moeten zijn, als hij gewoon even had nagedacht.

Ik wil hem niet terug, ik treur niet meer om wat niet meer is & wat had kunnen zijn. Maar ik heb nog steeds die momenten waarin ik hem gewoon eens hard met zijn kop tegen de muur wil smakken & roepen: 'Kijk wat je gedaan hebt, & dat allemaal voor niets...'

Ik doe het niet, het is goed zo, ik heb het kunnen verwerken, maar met vergeven & vergeten ligt het precies wat moeilijker...