Gisterenavond, lekker op de bank met een wijntje en filmpje..na 1,5maand zet ik de stap om "gezellig" te zijn.
5min dacht ik niet aan jou...voor het eerst in lange tijd. En dan plots, gaat de telefoon..jaja daar was je.

Het is gelijk exen een soort "radar" hebben ofso..

Nouja de telefoon gaat, ik dacht "nee niet opnemen" en ja hoor ik bleef sterk en nam niet op. Ik stuurde je gewoon een sms met de vraag wat er was. Waarom jij reageerde dat ik moest opnemen. Ondertussen had je ook al wat ingesproken op mn voicemail. Ik dacht nou ja ik laat het maar en dan belde je alweer.

Ik was net iets te nieuwsgierig geworden dus nam ik op. Je vroeg waarom ik zo kort was en of we op een normale manier kunnen communiceren... ik viel haast omver!!! JE was best vriendelijk, lief, normaal en uiteindelijk toen je merkte dat ik maar kort en afstandelijk was, begon je "zielig" en droevig te doen...

Ik voelde me meteen schuldig, ze weet precies hoe ze op mn gevoel moet spelen..maar ze schijnt nog steeds niet te snappen dat ik me vernederd en verraden voel. Dat ik nog zo veel verdriet en gemis heb.
Wat wil ze? Lekker met haar crush verder gaan zonder schuldgevoelens en mij houden als maatje?! Ik dacht het niet, ze heeft ons opgegeven omdat ze voor n ander ging... ik kan dit niet zomaar weglachen en alles vergeten en vergeven.

Ze zou het rustig aandoen..maar nee hoor..zoals steeds als ze verliefd is gaat het snel bij haar. Ze gaan zelfs al samen op vakantie(kreeg ik via via te horen).. lekker pijnlijk voor mij.

Verschrikkelijk, 5 min was ze eens uit mn gedachten en dan was ze daar. Gek om haar stem nog eens te horen, voelde vertrouwd,maar nadien kwamen de tranen boven... het besef dat ze nog steeds mn alles is.