Ik heb al een tijdje niet meer wat geschreven hier. Dit omdat het aanvankelijk goed met me ging, althans dat dacht ik.
na ongeveer een kleine 4 maanden ging ik weer lichtpuntjes zien die langer bleven hangen. Het begon zelfs plotseling een week lang. De zon begon te schijnen en ik had weer mn eerste "interactie"(ik noem het zo maar even) met meisje tijdens het uitgaan op een kleine vakantie. Hierdoor zag ik blijkbaar weer de zonnestralen door de wolken heen prikken. Overweldigend door dat gevoel zat ik vol energie, dat meisje nooit meer gesproken maar dat geeft niet, ik had er weer zin in.
Dit gevoel hield een week aan en toen ebte het weer langzaam weg. Het stopte gelukkig wel op een zeker hoogte en ik zakte niet dieper weg. Ik werd me er van bewust dat wat iedereen in het begin tegen je zegt "er zijn genoeg andere". Ik kon dat gelukkig weer zien en de drang om weer een relatie aan te gaan werd steeds heviger tot dat ik me zelf er gek mee maakte.. Mijn referentiekader was afgesteld op vrouwen dit, vrouwen dat, relatie dit, zus en zo. Alle onderzoeken en nieuws items trokken me aandacht.

tot dat ik bij me zelf dacht om de boel te relativeren voor me zelf. Ik voelde dat ik me rust moest gaan pakken want dit ging averrechts werken. Ik was jaloers op mensen die veel uit gingen en feesten... Ik werk gewoon fulltime en heb dus alleen de weekenden. Helaas woon in niet in zo'n bruisende stad waar je snel nieuwe mensen ontmoet en super leuk uitgaan is het dus hier niet. Ook mij vrienden (meeste al met partner) gingen liever rustig aan doen, wat ik ook deed toen ik nog een relatie had, dan hoef je niet meer zo nodig. Nu ik vrijgezel ben heb ik het gevoel dat ik alles moet doen en wil meemaken en als ik dat niet doe voel ik dat ik wat mis.. Ik focus me teveel hierop denk ik zelf.

Onder tussen is er wel een nieuwe "interactie" geweest met een meisje op een feestje. Allemaal weer leuk en genoot weer van de aandacht. Hoewel ik toen er al van bewust was dat ik toch even geen relatie wilde zou het met haar ook niet kunnen. Ze woont te ver weg. Heb daar dus al ervaring mee en zag dat dus niet zitten. Zij overigens later ook niet.

Maar goed, na dit voelde ik me weer sterker en ik kon alles weer aan dacht ik. Maar ook dit gevoel vloeide langzaam weg..
Nu zeker al 6 maanden later voel ik me nog steeds niet happy, lijkt wel of alles tegen zit, baan niet leuk, door de weeks weinig te doen(te moe) dan sporten of ff met vrienden te zijn. De weekenden zijn nu meestal wel leuker, feestjes en uitgaan.
Maar door dit allemaal(gevoel, bezigheden) voel ik me chaotisch en zeer onrustig. Ik wil teveel denk ik, Netwerken, andere baan, mezelf vinden, eigen geluk creeren noem maar op.

onlangs heb ik mijn ex weer gesproken via msn, we hadden e.e.a besproken.. uiteraard gehad over toen, of het voor het gevoel afgerond en dergelijke.
Zij kon melden dat ze inmiddels na een tijd 'zoeken' weer geluk heeft gevonden met alles en haar zelf.. leuk voor haar. Waarom ben ik nog niet zo ver?
Ben ik te passief? het lijkt dat ik nu leef omdat ik nu toch maar leef...Oftewel het leven leeft momenteel mij, het lijkt wel of ik een gevangenisstraf aan het uitzitten ben..

ik kan wel concluderen dat ik sindskort, mede door het msngesprek, dat ik weer een terugval heb. Geen idee hoelang dit gaat duren.
Ik weet dat ik het meeste zelf in de hand heb en dat ik zelf hieruit moet komen.. Maar zoals ik al zei, ik wil te veel en weet niet waar ik moet beginnen.

Was dit allemaal maar nooit gebeurd of toch wel? Ik zou haar nu niet meer terug nemen..Maar dat omdat veel onherstelbaar beschadigd is.. en omdat het waarschijnlijk inderdaad niet perfect was.
Het kan toch niet zijn dat mijn geluk alleen in een relatie zit? Zoeken heeft geen zin en heb er de kracht er nu niet voor om iets nieuws met iemand op te bouwen.
"Spontaan ontmoeten" is het woord waar ik me nu aan vasthoud tot betere tijden.. Nu maar die helse eenzaamheid trotseren en kijken waar dit keer het schip strandt.

Tot zo ver mijn update en gedachten, bedankt voor het lezen.