EDIT : Bedankt voor jullie reakties. Toch wil ik haar niet echt confronteren, maar wel in een duidelijk gesprek uiten dat ik deze handeling stijlloos vind. Ik zal ook vermelden dat ik een STERK vermoeden heb dat ze al met een ander bezig is. Ik weet wel dat ik het ook kan laten rusten, maar daar krijg ik toch later spijt van. Zeker als ik haar deze vraag al eerder heb gesteld en haar vertrouwd heb, dat dit niet zo was. Liegen? Alleen om geen confrontatie aan te gaan.

Ik ben spullen aan het pakken, omdat ik waarschijnlijk 1 januari ergens kan zitten. Ergens gun ik haar dat ook niet, om dan alleen in het huis te blijven. Zeker dat ik nu weet waardoor dit alles komt. Ik weet ook wel 2 kijven, 2 schuld. Zelf kan ik er niet in blijven, huur is te hoog in je eentje.

Ik zie wel hoe het donderdag uitpakt. Zal wel eigenwijs zijn, maar dan maar ruzie. Ook al wil ik dat niet, maar ik kan me ook niet zwak blijven opstellen. Was al veel te meegaand en praten deden we al moeilijk. Des te meer de reden om te laten zien dat ik ook een andere kant heb. Niet om het meer goed te maken, want dat zal wel toch nooit gebeuren. Maar wel om te laten zien dat ik niet over laat walsen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Dag allen,

Ik herken veel dingen op de blog's van anderen, maar wil toch ook mijn verhaal delen.

7 jaar geleden ben ik een avontuur ingegaan met een vrouw. Nu 7 jaar later is er door haar een punt achter gezet. Waarom?

In die 7 jaar heeft ze er een paar keer een punt achter willen zetten, doordat zij zegt dat ze o.a. geen zin heeft om voor dingen te vechten. Daarbij zegt ze dat we beide schuld hebben gehad in de relatie, maar dat ik daar niets mee gedaan heb. Althans, die dingen die ze destijds heeft aangegeven. Zal jullie besparen wat dat allemaal is, anders wordt dit verhaal wel erg lang. Kortom, de koek is bij haar op.

Praten heeft blijkbaar geen zin meer, want wat ik ook bespreek niets is meer goed. Ik loop nu ook bij een psycholoog en die zegt dat ik meer had moeten praten met haar en niet zo meegaand had moeten zijn. Ik liet dingen vaak in het dingen en was nooit duidelijk in een ja of een nee. Soms ook weer wel weer, kortom ik gaf het te weinig aan.

Volgens de psycholoog heeft ze ook een stukje waardering gemist in de afgelopen 7 jaar. Waardering denk ik dan... Ik heb je altijd gewaardeerd, alleen niet altijd gezegd.

Eind oktober (dit jaar) is ze naar een reünie geweest van dansen waar ze met iemand gezoend heeft. Ze heeft me dit verteld en zei dat dit nooit zou zijn gebeurd als de relatie goed zat. We hebben daar wel over gepraat. En oke, gebeurd is gebeurd. Zolang je maar geen contact met hem opneemt. Kwestie van vertrouwen, toch? Ook al is het vertrouwen dan al weg, door die aktie van alcohol en zin hebben in een ander. Maar goed, nogmaals daar verander ik nu toch niets meer aan.

Een maand later maakt ze het uit, met de reden die hierboven staan. Ik begrijp het niet, kwam vrij onverwachts. Dacht dat alles weer oke was. Zelfs de omgeving (familie) zag het niet aankomen, maar daar heeft ze vast niet verteld dat ze een maand daarvoor gezoend heeft met een ander.

Ik ga wat anders zoeken, want de situatie thuis is niet leuk meer. Ik heb al 5 dagen bij mijn ouders geslapen, maar dat is ook niet ideaal. Spullen hebben we verdeeld, ook is het niet met alles eens. Zij meld alleen maar dat zij overal het geld in heeft gestoken en dat zij dus het meeste heeft betaald. Aangezien we geen samenlevingscontract hebben, maar enkel samenwonen, moeten we alles zo goed mogelijk verdelen. Soms denk ik wel eens, hou alles maar. Maar dat gun ik haar nu niet meer. Waarom?

Ze ziet die man nog steeds. Ze gaat gewoon nu al met een ander. Erger nog, ik heb in de afgelopen drie weken vier keer gevraagd of hij de reden is geweest of ze hem nog spreekt of ziet. Steeds zegt nee hoor. Nadat ze het uitgemaakt, zei ze er gelijk achter aan dat we beide weer open moeten staan voor andere mensen. Eens, maar niet al na drie weken. Ik ben het huis nog niet eens uit en mevrouw denkt al aan andere mannen. Triest, maar keihard.

Er zijn aanleidingen waardoor mijn vermoeden zo juist is over die man, dat ik inmiddels van verdriet en pijn een knop heb overgezet naar woede. Voorbeelden : wachtwoord op pc (wat heb je te verbergen?), ineens smsen (nooit gedaan), zeggen dat je naar je zus gaat en dan je haar goed doen en een luchtje opdoen, mij zoveel mogelijk ontlopen en niet meer de confrontatie aan willen gaan, niet meer willen praten over wat dan ook. Helaas zit ze ook weer op die verdomde msn, is vrolijk en doe. Ik weet gewoon dat hij het is, maar heb geen keiharde bewijzen. Sinds gister wel, zal niet zeggen hoe. Hij is het dus wel. Triest, dat je nu al een andere weg inslaat en niet het respect kan opbrengen om te wachten tot ik weg ben. Wat moet ik? Waarschijnlijk kan ik heel snel tijdelijk voor 5 maanden in een ander huis wonen, om rustig verder te zoeken. Ik moet alleen al mijn spullen ergens opslaan, maar die oplossing komt ook wel. Ik kan die woede nu nog inhouden, maar die woede komt er een deze dagen toch wel uit.

Ik wil haar een deze dagen met dit voorval confronteren, omdat ik hier later alleen spijt van kan krijgen. Echter weet ik dat dit gigantisch uit de hand kan gaan lopen, maar als ik dit niet doe mij wel voor kop kan slaan als ik dit niet doe.

Wat nu?