Online gebruikers
- Matthewdex
7 maanden en een paar dagen
Jemig.... Ik had echt nooit verwacht dat mij dit zou overkomen... Ben altijd het type geweest van 'stel je niet aan' en 'geen hand vol maar een land vol'... Totdat ik haar tegen kwam en mijn wereld stond op zijn kop! Ik werd daar zo onzeker van! Had ook geen zelfvertrouwen alleen maar zelfkritiek, waardoor het helaas ook maar 3 maanden heeft geduurd. Terwijl het gevoel zo goed was, ook van haar kant en ik zag het dus ook totaal niet aankomen.. Maar nu 7 maanden en een paar dagen later ben ik er nog steeds kapot van, terwijl het haar weinig meer lijkt te doen....
Vorige week heb ik haar nog opgezocht (25 april 2012) en het verhaal vanaf mijn kant nog eens uitgelegd, maar vanaf haar kant zit het er gewoon niet meer in. Waarom is me niet geheel duidelijk geworden, maar goed. Ze gaat haar droom waar maken en helaas pas ik daar niet in. Deze droom ligt in Peru waar ze over 1 week en 1 dag naartoe vliegt. Vanaf dan is haar toekomst daar ver weg in het buitenland en wordt de kans haar ooit nog weer te zien per minuut kleiner en ook al wil ik het liefst meteen naar haar toe, toch weet ik dat dit totaal geen zin meer heeft. Ik heb het gewoon zelf weer eens verpest.
Zag ze maar in dat ik gewoon aan het idee moest wennen, een vriendin zoals zij... Lief, aardig, knap, slim en ook nog eens vol met prachtige toekomstplannen én veel zelfinitiatief. Maar helaas lijkt me dat geluk niet gegund.
Ze heeft veel in haar mars en ik weet dat haar leven ongeveer zo zal lopen als gepland, maar tóch is er altijd nog het lot én die haast vervelende hoop! Hoop dat ze me niet zal vergeten en mocht ze toch weer terug komen, dat ze mij dan nog wil kennen.....
Is na meer dan 7 maanden zoveel hoop wel normaal? Ik weet het zo langzamerhand niet meer....
- home alone's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
home alone, net maar even
home alone, net maar even jouw verhaal gelezen, maar snap hoe je je voelt, als iemand ineens niet meer bij je wel zijn terwijl jij nog zo gek bent op iemand is dat ontzettend kut. En vooral als diegene dan nog eens ver weg gaat wonen...
Je vraagt of het normaal is om 7 maanden liefdesverdriet te hebben, maar denk niet dat daar een eenduidig antwoord op is, het duurt nou eenmaal zo lang je nodig hebt er over heen te komen.
Ik heb zelf ook wel eerder liefdesverdriet meegemaakt wat op dat moment voelde alsof er niks ergers kon zijn, maar goed dat was nog niks vergeleken met wat ik nu voel....
Uiteindelijk ben ik daar toen ook overheen gekomen, heeft me destijds echt wel hele tijd gekost, in de eerste 1.5-2 jaar nadat het uit was had ik totaal geen oog voor andere mannen, en uiteindelijk ga je toch verder.
Mag ik vragen hoe oud je bent? hoe ik je verhaal lees lijkt het dat dit je eerste relatie was?
LDVD, ook na 8 maanden
Hoi.....
Sorry van mijn late reactie....
Het was niet mijn eerste relatie, maar zo sterk zijn mijn gevoelens voor iemand nog nooit geweest, hoe lang of kort het ook duurde.. Ik heb vorig jaar zomer een kant van mezelf leren kennen waarvan ik niet wist deze te bezitten. Wel was zij degene met amper 'relatie-ervaring'. Misschien dat ze daardoor zoveel initiatief nam waar ik ontzettend onzeker van werd, echt heel erg maf allemaal, maar toch heb ik nu (al bijna 8 maanden verder) nog steeds hoop...
Ze is over een maandje weer terug in Nederland maar volgens eigen zeggen waarschijnlijk maar voor 1 weekje en dan gaat ze weer terug naar Peru..... Model en/of hostess worden in Peru of werken op een cruiseship op de Middellandse Zee, daar gaat ze komende maand een cursus voor volgen. Dus het is of, of, óf een hele kleine kans op of wat ik dus erg jammer vindt en misschien tegen beter weten in vanalles hoop enz. Ter verduidelijking slaat de laatste 'of' dus gewoon op weer terug komen naar Nederland, hier te blijven en dat wij weer bij elkaar komen.... Het begint haast een soort droom/wens achtig iets te worden, dat is het eigenlijk ook al sinds het over is, maar goed.... Ooit heb ik tegen haar gezegd in de 'roze wolk weken' zeg maar dat ze door haar goede invloed op mij een obsessie begon te worden, als een soort verslaving. Door haar dronk ik nauwelijks meer en ben gestopt met roken. Ik was dit al een tijdje van plan maar zij gaf me het nodige laatste zetje.
Btw is ze donderdag a.s. jarig en wordt 26 (ik ben 30). Ook wat dit betreft hebben al verschillende ideeen de ronde gedaan.... Kaartje via haar moeder, of toch een cadeautje, een mailtje, smsje of helemaal niks? Ik weet het niet meer en al helemaal niet omdat dat vreemde gevoel niet weg wil....
Ik denk, althans ik hoop, dat ze er nog wel weer op terug komt wanneer haar Peru of Middellandse Zee droom een beetje gaat tegen vallen. Helemaal omdat ze zo oprecht en volgens haarzelf zoveel gevoelens voor me had in het begin... Die gevoelens waren er van beide kanten en dat voelden we ook, het was dus niet alleen van horen zeggen, maar het zat meteen aardig goed. Of ze houdt me voor de gek of haarzelf maar laten we daar nou niet vanuit gaan....
Alweer een heel verhaal, dus stop ik er maar mee en nog bedankt voor uw reactie van een paar weekjes geleden!
Gr HA