Ook al kun je je nu niet voorstellen dat de pijn minder wordt, het is echt zo. Probeer daar vertrouwen in te hebben om jezelf moed in te spreken. De eerste weken zijn echt het ergst, geef gewoon toe aan je gevoelens dan verwerk je ze eerder. Zoek troost bij alle andere mesen die van je houden ook al lijkt dat nog zo zinloos en surrogaat. Probeer gewoon te overleven, de tijd zal het verdriet echt verzachten. Probeer ook niet te veel in termen van nooit te denken, daar wordt je alleen maar moedeloos van. Je kunt toch niet voorspellen hoe je toekomst eruit zal zien, leef bij de dag. Ik leef met je mee, knuffel van Pluk.