Het is alweer 9 weken en 4 dagen geleden dat ik voor het eerst op ldvd.nl inlogde en een blog plaatste. Wat een tijd alweer zeg, pff.. veel beleefd en veel geleerd. Ik heb veel aan deze site en de lieve mensen erop gehad; ik kan met zekerheid zeggen dat ik zonder jullie niet zover had geweest als dat ik nu ben. Daarvoor wil ik jullie bedanken! Ik noem geen namen, maar wil iedereen in zijn geheel bedanken. Ik merk dat ik los aan het weken ben van de site.. ik ben mijn leven verder aan het leven. Emoties waarover ik lees, verdriet waarover ik lees, hopeloosheid.. onmacht.. het zijn gevoelens van herkenning.. waarvan ik ze ook heb mogen beleven, maar ik heb me er doorheen geslagen. Het heeft geresulteerd in een overwinning voor mijzelf; mijn lief heb ik niet meer teruggevonden, samen gaan we niet meer zijn... maar ik zie de toekomst voor mijzelf weer wat vrolijker. Nu ben ik alleen, maar ik weet mijn waarde en ben ervan overtuigd dat ik ooit wel weer iemand zal vinden waarmee ik een nieuwe kans zal krijgen op geluk en waaraan ik liefde mag geven en ontvangen. Ik heb geleerd van mijn fout, van mijn verdriet en zal die nieuwe liefde met hart en ziel koesteren. Lieve mensen, liefdesverdriet.. hoe lang het ook moge duren.. uiteindelijk laat het je los.. en wat dan rest? Een gevoel van besef, een gevoel van houden van maar dan anders.. een gevoel van een nieuw leven voor de boeg. Voor alle mensen hier die nog zoveel stappen en fasen terug zijn; tijd heelt inderdaad alle wonden! Ik wens jullie vanuit mijn hart alle sterkte, goede hoop, liefde en geluk toe. Zoals ik het nu beleef; mijn tranen zijn op, het gevoel is duidelijk.. ik zal waarschijnlijk niet zoveel meer schrijven.. maar zo nu en dan wel lezen hoe het de mensen hier vergaat.

Morgen... morgen zal ik je dan eindelijk zien, lieve M.

en meer verklap ik niet op deze site, alleen dat ik zenuwachtig ben!

Liefs, (en tot morgen als je dit leest, M.!)
Geraldine.

Woonden we maar met zijn allen een tijdje bij elkaar in een groot flatgebouw.
Het klinkt idioot, maar toch.
Op deze site vind ik zoveel kracht.
Het is zo fijn hoe iedereen zo met elkaar begaan is als ik die verhalen doorlees.
Ik wil jullie allen alle sterkte toewensen, als is het ieder met net een ander verhaal, maar toch voelen we allemaal dezelfde verdriet en pijn.
XXX

We hebben vier jaar om elkaar heen gedraaid en daarna toch maar proberen om een 'echte' relatie met elkaar aan te gegaan... maar na 6 maanden was het voorbij... En tja daar zit je dan. De eerste twee weken gingen heel goed. Lieve vrienden en vriendinnen om me heen en leuke dingen doen. Maar nu is het zo moeilijk en dringt het echt tot me door. Het is over.... En wat doe je eraan???

Ik snap echt niks van hem hoor... Het hele weekend doet ie superlief zegt ie dat ie van me houd en dat hij zal proberen liever te zijn... de hele tijd zegt ie dat ie me miste enz enz.. Op school gaf tie me knuffels en kusjes (alleen als niemand het zag..!!!!!!!!!!!!!!) Dus ik dacht nou dan geef ik hem ook een knuffel.. (voor al zn vrienden) toen ik naar huis moest... word ie helemaal boos dat ik hem claim... dus ik zei ja waarom mag jij mij wel omhelzen als t je uitkomt en als ik dat bij jou doe wordt je meteen boos toen werd ie woest en liep tie weg... Heb het gevoel dat hij zich schaamt voor mij! Wat is jullie mening hierover heb ik nou iets verkeerd gedaan? Of hij? Please reacties..

Ik weet het niet meer mensen ....Ik weet nu dat het niet alleen Kelly is waardoor ik zo van slag ben, maar dat het vooral de onzekerheid over mezelf is. Zoals ik heb voorgenomen ben ik vandaag weer naar school gegaan. Ik moet dan eerst anderhalf uur met de trein naar Nijmegen. In deze anderhalf uur ben ik al wel 100x doodgegaan. Ik zit zo met mezelf in de knoop. Ik weet het niet meer. Ik durf niet eens meer de stad in .....in schaam me voor mezelf ....bij mij is de ldvd ..eigenlijk maar een bijkomstigheid .......Ik ben niet zo sterk als jullie ...als Ram6 of iemand anders... ..Jullie kunnen me denk ik ook niet helpen....

Ondertussen weer thuis. Thuis aankomen ging ok in een redelijk leeg huis. Gisteren op pad geweest maar vandaag weer aan het janken. Ik weet ook waarom.
Toen ik vorige week op mijn vakantie adres zat had ik op een bepaalde dag een klote gevoel en een aantal dagen later nog een keer en zo erg dat ik bijna moets braken. Was op die momenten verschrikkelijk verdrietig. Zomaar, ineens. Kreeg pas nog een mailtje van mijn ex hoe de vakantie was en heb toen terug gemaild dat er volgens mij iets was gebeurt deze dagen. Krijg ik vanmorgen een mailtje terug (van het ip adres van DIE ANDER) dat ze 4 dagen weg zijn geweest. Hoe kom ik in vredesnaam aan dat gevoel. Gatverdamme, ik wou dat ik het niet had gehad. En het word ook nog bevestigd dat het klopte. Word je toch wel raar van. Ik hoop dat nooit meer mee te maken. Nu dus heel veel brullen weer. Ze is dus regelrecht naar een gespreid bedje gelopen nadat ze bij mij weg ging. Kan niet te veel details vertellen hier want dat zou er het een en ander achterhaald kunnen worden en ik wil de eer aan mijzelf houden en discreet blijven. Maar ik ben er wel WEER ontzetten door gekwest. Hoevaak kan zij mij nog kwetsen? Zij schreef ook nog dat als ik deze "haat" nodig heb om afscheid te nemen dat het zo zij. Zij heeft met liefde afscheid genomen. MAAR WEL IN DE ARMEN VAN EEN ANDER!!!!!!!! Makkelijk lullen? De waarheid komt steeds meer naar boven en elke keer blijken mijn vermoedens en gevoelens correct te zijn. Maar ja, wat heb ik er aan en wat moet ik er mee. Ik kan er helemaal niets mee en ik heb er ook nix aan. Het zal wel bij het afscheids proces horen. Waarom komen de weglopers er zo makkelijk van af. Het is gewoon niet eerlijk. Het zou verboden moeten worden voor de weglopers om binnen een jaar na een breuk iemand anders te hebben. Het voelt zo erg aan alsof zij vreemd gaat. BAH. Ik mis een arm een knuffel. Ik wil lekker zoenen op een paar heerlijke zachte lippen maar die liggen op een ander mond. Ik zal nooit begrijpen wat zij in hem ziet. Wij hadden een behoorlijk leeftijd verschil maar dit is nog groter, 22 jaar! Ik snap er helemaal niets van. Hoe kan ik mij zo hebben vergist in haar.