Paar dagen afwezig geweest, letterlijk en figuurlijk...
Ik denk dat ik een beetje mijn klop aan het krijgen ben... Niet abnormaal natuurlijk, maar een gevoel waar je natuurlijk niet op zit te wachten... Erdoor moet je, dat weet ik! en van nu af aan wordt het stilletjes weer beter,met vallen én opstaan!
Vandaag was de eerste dag van mijn nieuwe begin, de laatste dag van mijn oude bestaan...
Voor het eerst naar een rechtbank geweest... de snelscheidprocedure... tjonge wat was het daar druk! Heeft de mens werkelijk niks beters te doen dan te scheiden? Is een huwelijk echt niks meer dan schoenen die je af en toe maar eens moet vervangen als ze wat versleten zijn, té veel ingelopen of als de kleur je niet meer aanstaat? Waar is 'tot de dood ons scheidt... in goede én slechte dagen' het geloof in dit gebleven? Misschien is dat net het grote probleem; mensen geloven niet meer, in niks! Nou ik kan jullie allemaal zeggen; zelf na vandaag "ik geloof nog"! niet in god, maar in mezelf! en dat is véél meer waard. Want wat als god nu eens symbool staat voor ieder van ons? Wat als ieder van ons een stukje god in zich meedraagt?
Eerlijk; vandaag viel me best mee... klinkt raar maar ik voel me vrij... Niet letterlijk maar figuurlijk... Alzof ik alles nu wat beter los kan laten. Waarschijnlijk sta ik morgen op en zal ik beseffen dat alles nu defenitief gedaan is... ook al moeten we binnen drie maanden nog eens een papiertje ondertekenen, nu voelde het alzof het gerecht een dikke punt achter mijn verhaal plaatste... en misschien had ik dat net nodig... We zullen zien!
Ik voel me wél ongelofelijk schuldig naar mijn lieve zoontje toe. Ook al weet ik dat ikzelf hier geen schuld heb, naar hem toe vind ik het toch nét iets moeilijker... Want wat ik vandaag getekend heb bepaald dit kleine jongentje zijn toekomst tot zijn 18 jaar! en hij is pas 8 maanden...
Kan je rekenen hoe absurt zoiets is? Ik heb zomaar eventjes zijn toekomst vast gelegd, verdeling van mijn zoon... wanneer bij papa en bij mama... verdelen vakanties... hij hééft helemaal nog géén vakanties want hij is nog géén jaar dus nog verre van school gaant...! Het zijn dingen die ik noch met mijn gevoel, noch met mijn verstand kan vatten...
Ik heb zijn vader gezien, heb hem amper aangekeken... ik voelde niks, helemaal niks! geen haat én geen verdriet... heel bizar maar voorlopig vind ik het goed zo.
De laatste 2 dagen waren erg zwaar. Vnml door de verschillende telefoons met HEM...
Hij vond het blijkbaar nodig om, nadat dat hij enkele dagen geleden zijn hart toch wat had opengesteld, me weer te overladen met kritiek, schuldgevoelens, verwijten,... Het was eigenlijk zo opvallend dat dat bij hem zijn manier was om zichzelf er terug even van te overtuigen dat hij goed bezig is en zéker moet doorgaan met dit alles... Een flinke ruzie helpt hem hierbij goed op weg... (dat legde hij me enkele dagen geleden zelf uit). Ik ben ze dan ook niet uit de weg gegaan...
Deels spijtig, maar ik laat niet meer met me sollen! Hij speelt zo psychologische (dicht op het randje van ziek af) spelletjes met mij... hij zou het nog voor elkaar krijgen dat IK me verontschuldig voor alles (dat heb ik zelf meer dan ééns gedaan in het verleden!). Genoeg is genoeg! En ik besef lieve mensen, hoe moeilijk ook; het is genoeg! Meer dan genoeg! Ik wil leven, genieten, lachen én schrijen! Ik wil voelen, ontdekken, leren en bijleren! Aan iedereen: vergeet niet dat het leven doorgaat, we moeten maar eens gaan beseffen dat we niet tot de conclusie willen komen: 'we hebben alles gemist en nu is het gedaan'...
LEEF EN LEEF! duidelijker kan ik het niet stellen!
En vooral voor mezelf; LEER TERUG TE LEVEN! (en iedereen die zich hier in herkent)

Grijp het leven vast, alvorens het jou grijpt!

Sterkte en tot morgen!
Ik ben terug, sterker dan ooit...
(al weten we allemaal dat sterk een relatief begrip is natuurlijk)...

x
Jane