Het zit kennelijk in de aard van sommigen om mensen ongemakkelijke vragen te stellen. Daar moet een talent achter zitten om de zeer plek te vinden. Of, door veel ervaring, waaronder een persoonlijke excursie door dit tranendal, het vermogen om te overzien. De puzzelstukken die voor vele schrijvers op dit forum ontbreken, te kunnen zien, herkennen en plaatsen.

Vagevuur
De emoties waarin velen hier jammerlijk verstrikt zijn, maken het vrijwel onmogelijk om de werkelijkheid te zien zoals hij is. En, velen willen die werkelijkheid niet eens zien. Die lijkt namelijk koud, leeg en eenzaam, zonder die (ex)partner waar al die emotionele energie op gericht is. Ik benijd hen niet. Dat vagevuur is voor mij geen onbekende plaats.

Anders dan velen hier, die worstelen met de keuze die voor hen gemaakt is, namelijk het ongewenst eind van een relatie, heb ik zelf een keuze gemaakt. Me daarmee losgerukt van dat waar mijn door emoties overspoelde hart, het meest naar verlangde op dat moment. Willens en wetens heb ik deur naar verrukking en meeslepende verliefdheid dichtgegooid. Die misleidende gloed, de hoop op de droom verwaaid in de wind.

Ik koos niet voor het ‘immer groene gras’, niet voor de mooiste vrouw ter wereld en niet voor het gezin met de kinderen die ik met mijn huidige vrouw niet kan krijgen. In mijn verhaal, dat elders op deze site staat, is de feitelijke keuze neergelegd in een enkele regel. Helder en koud. Ik had toen zelfs de hoogmoed om daar een voorwaarde aan te verbinden. Niet van belang nu.

Hoe kom je tot een keuze?
Kiezen impliceert dat je het ene wel en het ander niet kunt hebben. Om de (meest) juiste keuze te kunnen maken, moet je alles kunnen overzien en afwegen. Verliefdheid, verdriet maken dat echter vrijwel onmogelijk. Je bent blind voor bepaalde factoren in dat keuzeproces. Die fijne standaardoptie die je er altijd bijkrijgt. Het resulteert in een vervelende ‘singlemindedness’ . je emoties dwingen je in 1 richting te denken. Verliefdheid is daarbij onvergefelijk, egoistisch en hardvochtig.

Je zult weer moeten gaan denken en redeneren om een optelsom te maken. Voor mij was dat alle dingen samen die ik met mijn huidige partner heb meegemaakt + alle dingen die ik dacht nog te kunnen bouwen met die partner. Dat moest worden afgewogen tegen de hemelse fata-morgana die ik door mijn rosé bril zag.

Deed dit de balans meteen overslaan naar de ene of andere kant? Nee, want er was altijd dat stukje ‘extra glans’ aan de andere kant. Die paar gram droom die een ton wogen. Diezelfde paar gram die je tot het uiterste drijven, meesleuren en het spoor van vernieling trekken dat ik in dit forum aantref bij de vele schrijvers.

Wat wil je eigenlijk?
Om te kiezen moet je ook weten wat je wilt. Verliefdheid is een duidelijke raadgever. Zij komt met een optie. De enige optie. Hem/haar. En wat daarachter zit is redelijk primitief. Het mechanisme is erop uit om je samen te brengen met degene waarmee je je zou kunnen voortplanten. Als je hem/ haar ziet, dan worden er een aantal hoogst verslavend stofjes aangemaakt in je hersenen. Bij ontstentenis daarvan voel je je ellendig, liefdesverdriet.

Wil je deze chemische achtbaan, wetend in hoeverre het je uit balans slingert? Ja, we willen dat allemaal. Want we willen delen met die speciale ander, geborgen zijn, thuiskomen, zekerheid, geliefd zijn, bemind worden. Je wil bevestiging dat je belangrijk bent voor iemand. Wij willen allemaal die paar gram die een ton wegen en de wereld schitterend maken.

De keuze
Ik kwam tot de ontdekking dat ik de uitkomsten van geen van beide optelsommen kon zien. Met andere woorden. Ik moest een stap zetten op een pad, niet wetend waar het zou eindigen. En dat zullen meer mensen herkennen. Het is niet makkelijk gebleken. Je kunt die paar gram glans wel uit je vergelijking laten, maar ze blijven trekken. Verliefdheid is een meedogenloze vasthoudende schim. Een deel van mij hoopt deze duivelse maîtresse nooit meer tegen te komen.

Twijfel
Onder allen die hier gedachten en verhalen delen, zijn er een paar die geen genoegen nemen met de ‘prefab’ story en uitleg. En die de ene regel in mijn verhaal, waarin de ‘keuze’ ter sprake komt, zien als de barst in het verhaal, waarin het breekijzer past. Iemand vroeg mij of ik niet bang was dat ik zou gaan twijfelen in de toekomst. (de andere vraag laat ik even weg)

Hoe weet je achteraf zeker dat je de juiste keuze hebt gemaakt? En of je niet een veel dieper gevoel negeert dat je in de toekomst zal blijven achtervolgen. Dat litteken op je ziel dat je tot in lengte der dagen zal achtervolgen. Schurend, jeukend. Genezen, maar nooit helemaal.

Antwoord: Dat weet je niet. Je maakt de keuze. Helaas op basis van onvolledige informatie. Je zet de stap in vertrouwen dat het goed komt. Maar omdat je de afgebroken verliefdheid niet helemaal hebt doorleefd, zal de schim je nu en dan parten spelen. Op een onbewaakt ogenblik zal de herinnering aan de gloed je raken. Precies zoals het me op een zwak moment raakte na vele jaren en ook nu, weer een paar jaar verder. En dat kan ook pijn doen.

Je moet er dus mee leven.