Een lang stuk maar ik denk dat sommigen hier wel iets aan kunnen hebben. Neem er gewoon even de tijd voor en lees het op je gemak even door. Een reactie geven mag altijd natuurlijk.

Waarom doet het toch zo’n vreselijke pijn om iemand kwijt te raken? Iemand verliezen omdat hij of zij opstapt, is misschien wel erger dan iemand verliezen door een sterfgeval. Dan is immers die persoon er niet meer en in geval van een scheiding wel maar tevens net zo onbereikbaar.
Vaak is het zo dat een van de twee het niet meer ziet zitten en er voor kiest om de relatie te verbreken en de ander met het verdriet zit. Vaak ook komt het onverwachts voor de persoon die wordt gedumpt omdat de signalen, dat het niet meer loopt, niet zijn opgevangen of omdat er iemand anders in het spel is. Hoe dan ook, het verdriet en de pijn is vreselijk. Je gaat er aan kapot, je kunt dagen, weken of maanden lang nergens anders meer aan denken dan aan je ex. Waarom ging ze weg, waarom ging hij vreemd, was ik niet goed genoeg, welke fouten heb ik gemaakt, ben ik niet aantrekkelijk genoeg, niet intelligent genoeg, is mijn baan niet goed genoeg? etc. Zo kunnen we nog wel tientallen vragen bedenken die in ons opkomen. Toch, als we rationeel denken, weten we vaak wel waar of wanneer het niet meer lekker ging. Dat de aandacht voor elkaar verslapte, dat een van de twee vaak firtte, wat vaker met vriendin of vriend ging stappen, later thuis kwam etc. Vaak lees je hier ook: ‘hij heeft me dit of dat geflikt of ze ging vreemd of ze loog vreselijk of, dan was ze weer lief maar later weer afstandelijk enz. Vaak ook zit het in het begin al fout en we weten het zelf vaak ook al maar geven er niet aan toe. Hoe vaak vallen we niet voor een uiterlijk en nemen we het karakter dan maar op de koop toe, al is dat dan wat minder. Of passen we niet echt bij elkaar maar de seks is wel lekker en ze heeft zo’n lekker figuur. Of hij is lui, heeft geen baan doet niets in het huishouden maar hij is zo lief voor me al moet ik voor de inkomsten zorgen.
Vaak is de oorzaak wel terug te vinden als we alles nog eens goed overdenken. In sommige gevallen is er ook van één van de kanten nooit echte liefde geweest zoals mij dat gebeurde. Wel van mijn kant maar niet van die van haar. Tenminste, niet genoeg om een toekomst op te bouwen. Soms is de persoon dus onbereikbaar eigenlijk maar blijven we toch maar doorgaan ondanks dat we weten dat we nooit datgene zullen krijgen wat we willen. Het maakt ons kapot, vreet alle energie van ons op maar we blijven maar doorgaan tot de onvermijdelijke breuk komt die dan ook nog eens vaak gepaard gaat met ruzie wat een vreselijke kater en emotionele puinhoop geeft. En wat gebeurt ons dan? Juist we vallen in een vreselijk diep gat, een gat wat we al lang voor onszelf hadden gegraven in dit geval. Waarom zijn we zo dom en waarom kunnen we in zo’n geval niet zeggen tegen ons zelf: ‘Ik wist het van te voren maar heb het geprobeerd, jammer maar het is niet anders.’ Nee, ondanks dat we weten dat die liefde geen goede liefde was, gaan we toch door een hel, hebben we ldvd en stort onze wereld in, ondanks dat we ons soms een aantal jaren op deze situatie hebben kunnen voorbereiden.
Waarom hebben we verdriet als we, gedurende de relatie slecht zijn behandeld terwijl we zelf altijd voor onze ex hebben klaargestaan en hem of haar hebben overgoten met liefde maar gedurende de relatie alleen maar bedonderd zijn door deze ex, uiteindelijk uit elkaar gaan? We zouden toch juist blij moeten zijn? Is het verdriet omdat we gefaald hebben of omdat we gekrenkt zijn of misschien omdat we hem of haar nog steeds missen? Of zijn we diep vanbinnen allemaal een beetje masochist en vinden we die pijn gewoon lekker? In mijn geval ging het wel om het uiterlijk denk ik. Ze was jaren jonger en het feit dat ze een pathologische leugenaar was nam ik dan maar op de koop toe. Bij mij zou ze wel veranderen als ze zag wat ik allemaal voor haar deed en hoe ik haar hielp en lief voor haar was. Nou, vergeet het maar! Het was en bleef het prototype van een foute vrouw. Ik heb drie jaar de tijd gehad om te graven en aangezien ik van aanpakken houd, is het een groot gat geworden en ik heb geen trapje of een ander hulpmiddel om er uit te klimmen. Dit gaat dus even duren. Wat ben ik een vreselijke sukkel geweest. Drie jaar van mijn leven weggegooid aan een vrouw waarvan ik van de eerste week al wist dat ik ze nooit écht kon krijgen en dat terwijl ik al niet meer de jongste ben. Een jonge vrouw voor een oudere man is als een noot voor een rotte kies, gaat hier weer helemaal op. Maar ik moet blij zijn dat het over is. Ik ben er van verlost en ik ben weer vrij en kan weer opnieuw beginnen zodra ik de puinhoop heb opgeruimd. Ik hoef nu niet meer wantrouwig te zijn, haar msn te controleren of haar sms-jes. Of bang te zijn dat ze na een avondje stappen weer eens met een ander het nest inkruipt.
Oké, dat moet ik me dus allemaal realiseren en mezelf inprenten en dan moet het toch dragelijk zijn? Waarom verdriet hebben om iemand die me alleen maar gebruikte, vreemd ging, loog en parasiteerde? Ik lijk wel gek! En toch….
Zo is mijn situatie en velen zullen het herkennen waarschijnlijk al is de situatie misschien anders. Indien een relatie stuk loopt betekent dat, dat die relatie niet goed was. Dat er geen liefde genoeg was van beide partijen en dat het nooit een relatie zal worden die tot het einde der dagen zal duren. Mijn relatie was daar een mooi voorbeeld van. Je moet kunnen accepteren dat de feiten er zo bijliggen, geen contact meer zoeken door te sms-en of te msn-en. Of elkaars sms-jes stiekem te lezen of elkaar toch te zien of naar dezelfde supermarkt te gaan als je weet dat zij daar ook om die tijd is. Dat maakt dat het verwerkingsproces alleen maar langer duurt, dat geeft alleen maar meer pijn en je stelt jezelf alleen maar meer vragen. Degene die op stapt heeft waarschijnlijk al een lange tijd van te voren besloten om er een eind aan te maken alleen het moment was nog niet daar. Emotioneel zal die persoon er dus weinig of geen last van hebben en dat komt over of het die persoon niet interesseert maar dat is niet zo. De dumper is niet meer emotioneel aan je verbonden, dat is alles en jij bent dat nog wel. Liefdesverdriet hoort bij het leven en als je in je leven nog nooit liefdesverdriet hebt meegemaakt, weet je eigenlijk niet eens wat het leven is. De pijn gaat over, altijd! Voor de een duurt het langer dan voor de ander maar over gaat het. Dat zou iedereen die te maken heeft met ldvd in zijn of haar achterhoofd moeten houden omdat het m.i. de enige strohalm is. Er is geen remedie om ldvd te genezen, je kunt je er niet tegen verzetten, alleen tijd heelt en niets anders. Probeer daarom de positieve kant ervan te zien en dat is het feit dat je waarschijnlijk behoed bent voor een verder leven met heel veel ellende omdat het niet de juiste liefde was en dat er altijd een nieuw leven te wachten staat met leuke dingen ook al kun je je dat op het moment niet voorstellen.
De schuld lag echt niet bij jou, hooguit bij jullie allebei omdat jullie gewoon niet de juiste personen waren voor elkaar.

Groet, Used