Aaargh :(

afbeelding van lauwe

Zo'n 14 jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst op chatten.nl.
Na wat gegein en jaren gechat op MSN gingen we elkaar voor het eerst zien. Ik een beginnend puber van 14, stapelverliefd op hem. En hij een badboy van bijna 18 die een heel ander leven had dan ik.

We woonden 3,5 uur bij elkaar vandaag maar toevalligerwijs woonde familie van mij letterlijk bij hem om de hoek.

Onze ontmoeting was heel speciaal en zullen wr beiden nooit vergeten. Maar omdat onze levens zo verschilden is het nooit iets geworden. We hielden af en aan contact via msn en pas 5 jaar later zagen we elkaar weer in Amsterdam.

Vanaf toen was het aan. Ik was 19 en hij 23. Echt verliefd was ik niet (meer, dat was ik in mijn pubertijd hele lange tijd wel) maar ik vond hem ontzettend speciaal. Onze date liep best gek, hij had geen geld dus belandden we bij hem thuis in Haarlem. Daar wat gepraat en vanaf daar ging ik naar huis in Haarlem.

Helaas heeft hij ADHD, een slechte jeugd gehad en erg verslavingsgevoelig. Al snel raakte hij aan de drank, blowen deed hij al dagelijks, en ging naar een kliniek om af te kicken. Even ging dit goed, maar al snel viel hij terug en kwam hier later ook zijn oude speedverslavig bij. Daar werd hij ontzettend onhandelbaar van en toen heb ik het ook uitgemaakt voor de eerste keer.

Ik was inmiddels 20, en een erg onzeker meisje. Dat ben ik overigens altijd al geweest.
Mijn ex (afschuwelijk om te zeggen) had nog nooit een lange 'normale' relatie gehad en nam het niet zo nauw met trouw zijn. Hij wist gewoon niet hoe een goede relatie in elkaar steekt.

Hij is nooit daadwerkelijk vreemdgegaan, maar heeft wel vaker bepaalde bevestiging gezocht bij andere vrouwen. Iets wat ik, met kijk op zijn verleden, kan snappen. Maar mij teveel pijn doet en onzeker maakt.

Van huis uit is zijn zelfvertrouwen de grond in gedrukt door z'n vader die hem emotioneel mishandelde.
Hij moest van zijn vader eerlijk zijn, maar als hij dan eerlijk was dan kreeg hij straf (heel erg veel huisarrest).

Zijn vader is overleden toen mijn vriend 21 was, daar is hij 'blij' mee. Hij is na een paar jaar bij zijn vader te gaan wonen naar zijn moeder en haar vriend gaan wonen. Zijn moeder had helaas niet het overwicht op hem en hij deed waar hij zelf zin in had. Meisjes, drank, drugs. Daar begonnen de verslavingen.

Hij heeft erg veel tegen mij gelogen, helaas. En dat stapelde zich op in mijn gevoel naar hem. Wantrouwen, gebrek aan vertrouwen en paniekerig. Ook als het niet goed ging op zijn werk kon hij toch nog naar de drank grijpen en zo ongelofelijk dronken en wanhopig worden dat ik hem sommige avonden niet kom bereiken.

We zijn nooit samen gaan wonen, in de 7,5 jaar samen zijn, omdat alles in mij zei dat dat niet verstandig was.

Ondanks alle problematiek kan ik hem niet van alles de schuld geven. Het is vooral misgelopen op zijn pleasegedrag, en zoektocht naar bevestiging dat hij wel leuk genoeg is (van andere vrouwen) en mijn toenemende onzekerheid.

Toen ik mijn verstandskiezen liet weghalen stond hij in de wachtkamer, met een enorme ballon.

We gingen vaak op zijn scooter ritjes maken. Die scooter mocht ik ook vaak voor mezelf lenen.

'S ochtends altijd een goeiemorgen smsje met lieve tekst en een kopje thee in de weekenden.

Altijd in elkaar verstrengeld liggen in bed en zo in slaap vallen.

Lachen om de domste dingen. Onze humor sluit naadloos op elkaar aan.

Samen gek doen op feestjes en festivals.

Als ik dreigde flauw te vallen (ik kan niet tegen drommen mensen op elkaar), hield hij me stevig vast en blies zachtjes in m'n nek of tegen m'n voorhoofd.

Eindeloze gesprekken met mn moeder over politiek en actuele onderwerpen.

Iedereen die ons zag zei 'jullie zijn zo leuk samen' maar zagen onze problemen niet. We zijn handtastelijk naar elkaar geweest, hadden steeds minder seks.
Onze problemen losten niet op, op de lange termijn iig, maar uitten zich in een hoop geschreeuw. De laatste paar maanden hadden we weer wekelijks ruzie en onvrede naar elkaar.

Ik had een verrassingsvakantie geregeld, naar Vietnam en Cambodja. Daar zijn we net van terug. Op die vakantie maakte hij het op dag 3 met me uit vanwege frustratie van zijn kant. Gebrek aan seks. Daarna zei hij een paar kwetstende dingen en wilde hij het eigenlijk niet uitmaken (uit boosheid heeft hij vaker geroepen dat het maar uit moet zijn tussen ons).

Daarna nog geprobeerd er wat van te maken en dat ging aardig. Af en toe nog gedoe en ruzie, mijn gevoel begon af te nemen en zin in seks had ik zeker niet meer. 2 dagen voor het eind zei iemand in de groep mij dat mijn vriend een sexueel getinte opmerking naar een meid uit de groep had gemaakt.

Daar heb ik met haar over gepraat en het klopte, ook zou hij hebben gevist of een relatie tussen hen zou kunnen slagen.

Ik zakte door de grond. Alles in mij riep dat het nu echt klaar moest zijn.

De laatste dag van de vakantie heb ik hem ermee geconfronteerd. Hij zei dat hij bevestiging zocht en sexueel erg gefrustreerd is omdat wij het al zo lang niet meer gedaan hebben.

Toen heb ik gezegd dat we niet langer samen kunnen zijn. Door zijn problemen en mijn onzekerheid, doordat we er gewoonweg niet meer uit komen nu. We hebben vanaf toen tot aan thuiskomst bijna allenmaar gehuild en elkaar vastgehouden. Vreselijk.

Deze week haal ik mijn spullen bij hem op en komt hij zijn spulletjes halen. Op dit moment ben ik bij m'n ouders en lukt het niet om uit bed te komen. Het is nu 2 dagen uit. Ik mis hem ongelofelijk erg en houd ontzettend veel van die jongen.

We hopen in de toekomst weer samen te kunnen zijn, als het kan. Hij zal zijn problemen grondig aan moeten pakken en ik zal weer gelukkig en tevreden met mezelf moeten worden. Ik hoop zo erg dat we over een hele tijd weer vredig samen kunnen zijn op een andere manier dan de afgelopen jaren Verdrietig

afbeelding van hortensia

@Lauwe

Dag Lauwe,

Het is enorm zwaar en complex om met iemand een relatie te hebben die verslaafd is aan drugs . Soms denk ik wel eens dat zolang ze gebruiken het bijna onmogelijke is om er een stabiele relatie van te kunnen maken. Jou prioriteiten liggen vaak ergens anders of verder dan die van hem....hij kan daar niet in meekomen. Ik hoop dat je begrijpt hoe ik dat bedoel? Die onzekerheid soms ook drugsgerelateerd is ook datgene wat hij op jou projecteert en het is dan ook niet zo gek dat jij daar weer onzeker van wordt.Eigenlijk zijn ze (mensen die gebruiken) heel veel vooral met zichzelf bezig en hoewel het net is alsof er niks van je wordt verwacht , wordt je meestal wel leeggezogen in alle problematiek van alles wat dat meebrengt. Toch moet je stevig in je schoenen blijven staan en consequent aangeven wat jij wel en niet wilt . De vraag is of je dit moet willen, je bent geen hulpverlener maar de (ex) partner van . Zolang hij niet volledig in een relatie wil staan en het gebruik wil stoppen is het echt veel beter dat jij voor jezelf kiest. Als hij echt van de drugs af wil dan kan ik je een goede tip geven : Castle Craiq in Schotland , het is een afkickcentrum waar hij enige maanden zal verblijven maar clean weer terug komt . Het is maar net wat hij wil , of zo door kloten met alle angsten en de bevestigingen die hij zoekt , of hij kiest voor een kans om zijn leven weer op de rit te kunnen krijgen.

Sterkte ....

afbeelding van mrpither

Re:

Statistisch gezien ben je kansloos helaas.
We hebben ze hier regelmatig voorbij zien komen met allemaal dezelfde uitkomst. De verslaving staat altijd op de eerste plek en jij staat altijd in dienst daarvan.
Jij denkt dat je hem helpt door hem te steunen, maar feitelijk onderhoud je zijn verslaving.
In je verhaal zie je ook dat je al zijn excuses als verzachtende omstandigheden aanhaalt, waarmee hij zich weer aan de verslaving kan toegeven. Al die aardige dingetjes die hij doet staan allemaal in dienst om jou afhankelijk te maken.
Op het moment dat jij druk gaat uit oefenen om van zijn verslaving af te komen moet je er rekening mee houden dat je overal de schuld van krijgt.