Begin dit jaar leerde ik een jongen kennen, eerst hadden we contact via facebook, mail en telefoon, maar al gauw zochten we elkaar op. We wonen erg ver uit elkaar, maar dat eerste weekend dat we elkaar zagen waren we er van overtuigd dat het niet bij 1x kon blijven. We hadden het echt superleuk. Het streven was elkaar eens per maand te zien.
Echter... Na 4x vertelde hij mij dat hij twijfels had. Zo'n grote afstand, hij trok het niet en kon zich niet helemaal geven.
De tijd samen was steeds 'perfect', ik was perfect, hij had zich nog geen moment verveeld (zijn eigen woorden), dus ik snapte het niet. Hij zei letterlijk: ik wil je voor altijd of anders niet. Maar na 4 maanden gaan we nog niet verhuizen hè. Ik heb heb toen duidelijk gemaakt hoe ik erover dacht en gelukkig pakte hij het heel goed op, de lucht was geklaard, hij was weer helemaal blij met mij.
Een paar weken later zocht ik hem weer op. Echt weer topdagen gehad!!
Was ik goed en wel een week thuis... Zag hij het helemaal niet meer zitten: Het ligt niet aan mij, maar aan hem, hij is gewoon altijd 'snel' uitgekeken, ik kan wel beter krijgen, ik vind het super als we samen zijn, maar als je weer weg bent, dan mis ik je niet

Ik was (en ben) er kapot van! Boos! Verdrietig! En vooral, heeeel veel vragen. Hij was ook nog zo laf om het per sms te doen, en had de eerste week de ballen niet om me te bellen, hij had geen zin in een welles-nietes gesprek.
Het kwam als complete verrassing voor mij, want na dat de twijfels bij hem weg waren en het weekend super was, zag ik geen vuiltje aan de lucht.
Na een week belde ik hem op, ik moest hem horen. Zodra ik hem hoorde brak ik, ging keihard huilen. Ik kreeg van hem nog geen duidelijkheden, geen antwoorden, hij wist het allemaal ook niet zo goed. Hij bleef maar zeggen dat hij zich niet helemaal kon geven en dat hij zodra we allebei weer thuis zijn, blijft twijfelen en mij niet mist. Over een paar weken is hij hier en dan komt hij nog een dagje langs om het 'netjes af te handelen' en hopelijk heeft hij dan meer antwoorden.

Ondertussen hadden we wat minder contact. Ik trok dat nog niet. Hij wil graag vrienden blijven en ik ook wel, maar dat heeft tijd nodig.

Laatst nog eens wat heen en weer gesmst, ik denk dat hij bindingsangst heeft. Hij zegt dat hij dat idd wel heeft. Ik ging me inlezen op internet en herken echt veel dingen! Nu denk ik dat het beter was geweest als hij dat vanaf het begin had gezegd, zodat we rustig aan konden doen. We hebben namelijk maaaaanden lang non-stop contact gehad!! Als hem dat benauwd, dan had hij dat aan moeten geven.
Hij had zich nog niet echt verdiept in bindingsangst, dus ik vertelde er van de week wat over en hij pakte het gelukkig goed op. Maar echt oplossingen voor hem, kon ik niet vinden op internet.
Na vorige week hebben we weer heel veel contact. En steeds begint hij met berichtjes sturen. Ik reageer dan natuurlijk wel, maar zelf begin ik nooit. Vorige week belde ik hem wel zelf, we hebben toen weer een uur aan de telefoon gezeten!!
Nadat ik zo veel over bindingsangst had gelezen, had ik me erbij neer gelegd, zonder dat hij me antwoorden gaf heb ik toch antwoorden gekregen. De hoop blijft natuurlijk wel. Ik weet niet of het ooit nog goed komt, maar de enige remedie is veel geduld. Ik heb hem ook gezegd dat als hij er niks aan doet, hij geen enkele relatie op kan bouwen, het zal altijd zo gaan.
Nu kan hij me geen halve dag met rust laten! Ik krijg constant berichtjes (gewoon koetjes en kalfjes) en van het weekend en gisteravond waren ze weer wat 'pikanter'.
Ik reageer gewoon normaal, soms zelfs wat 'ongeinterresseerd'maar het gaat nu wel weer aan me vreten!! Wat moet ik hier nou mee??? Ben er flink van in de war, ga weer meer hopen. Ik zal zoooooo blij zijn als ik hem over een tijdje zie en een fatsoenlijk gesprek met hem kan voeren, waar ik zijn gezicht bij zie. Want nu heb ik gewoon echt het gevoel dat we nog niet klaar zijn.