Aanvaarding ...

afbeelding van GeslagenHond

Ik wil hier toch nuanceren dat ze zelf ook probeert om onze zoon zoveel mogelijk te sparen, maar die avond was het niet te houden.

Mijn probleem is dat ik nog steeds niet aanvaard heb dat we gaan scheiden. Ondanks de verwijten en zelfs doodswensen, kan ik me maar niet voorstellen om zonder haar verder te moeten. Als ik "rationaal" kan denken, dan besef ik dat het gedaan is, dat doorheen de jaren ik haar ben kwijtgespeeld, ... maar regelmatig begint gevoel mee te spelen ...

Als je 22 jaar samen bent, sinds de komst van google talk daarmee zelfs tijdens de werkuren contact hield (af en toe eens een berichtje) en je van alles en nog wat samen hebt gedaan (eigenlijk nog veel te weinig samen gedaan, vaak misschien ook geen echt gelukkige dingen, vaak dat zij misschien inderdaad meer fysisch deed dan ik), dan wordt je een deel van mekaar. Althans, zij is een deel van mij geworden. Het idee haar te verliezen (of te hebben verloren) lijkt dan ook zo erg als mijn armen of benen te verliezen.

Ze verwijt me dat ik altijd onverschillig ben geweest en geen initiatief nam en eigenlijk moet ik haar daar gelijk geven. Als ik terug kijk, heb ik veel te weinig gedaan om onze relatie levend te houden. Sinds de komst van onze zoon, gingen we nooit uit (tenzij met de zoon) en deden we bitter weinig dingen die zij wel eens graag zou kunnen doen. We gingen allebei werken en 's avonds zat ik met de boekhouding (zelfstandige) of gewoon met de computer (hobby) bezig. In het beste geval keken we samen naar iets op TV, elk op onze eigen plaats in de zetel. Stom stom stom. Ik had haar in m'n armen moeten houden in de zetel terwijl we een romantische film bekeken ... Nu wil ze natuurlijk niet eens meer met me in de zetel, mag ik haar zelfs niet aanraken en ze wil me vooral niet horen zeggen dat ik nog altijd van haar hou. *IK* heb het verbrot. Ze heeft misschien een beetje geholpen doordat ze me niet met m'n neus geduwd heeft op wat er ontbrak vooralleer het te laat was, maar ik weet dat ik veel aan mezelf heb te wijten ...

En dat maakt de pijn nog erger. Beseffen dat je zelf grotendeels verantwoordelijk bent voor je verlies. Zoals je benen verliezen omdat je die kleine wonde maar niet hebt verzorgd en er nu koudvuur in zit ... Stom stom stom.

En zo ben ik terug bij het feit dat ik nog altijd niet kan aanvaarden dat we gaan scheiden. Vanbinnen blijf ik hopen op nog een kans om al die dingen die ik niet heb gedaan toch nog te kunnen doen en haar zo terug te winnen en haar gelukkig te maken. Maar dan moet ze me eerst terug toelaten om die dingen samen te doen, wat momenteel niet het geval is ...

afbeelding van Daan73

klinkt bekend

Je verhaal klinkt heel bekend.. Iedereen is dan wel anders, maar de reden van het uit elkaar gaan is soms precies hetzelfde.. Toch als ik het zo lees, is het net als bij mij niet alleen onze schuld. Mijn ex nam ook geen iniatief, kroop ook achter de pc of zocht iets anders te doen dan bij mij te op de bank te zitten, of lag om half 9 in bed...
Maar ik heb wel in de gaten dat als ze het besluit genomen hebben, ze er voorlopig toch niet op terugkomen. Ik zou graag zeggen; het komt wel goed.. Maar dat kan (volgens mij) alleen als je echt uit elkaar bent en ook de andere partij ook in gaat zien wat zij/hij kwijt is.. Probeer haar niet nu of volgende week te overtuigen.. Is moeilijk, want mij lukte het ook niet. Vooral niet toen zij inzag dat ik hele rake dingen zei en me gelijk gaf. Toch bleef ze bij haar besluit, dus hoe moeilijk ook, neem de tijd!

afbeelding van Crea-tive

Schuldgevoelens en charmeoffensief

Ben het eens met de opmerking van Daan.

De eerste weken na een breuk heeft het geen zin om haar te overtuigen. Voordat ze haar beslissing genomen heeft, heeft ze er al een hele tijd over zitten nadenken. Ze zal in de eerste fase niet op haar besluit terugkomen, ook al maak je beloftes, voer je een charme offensief uit etc ... . Nu moet je stil blijven en proberen er het beste van te maken voor jezelf. Gedraag je waardig en met respect, laat het niet uitmonden tot een vechtscheiding.

Over je schuldgevoelens. Wat gebeurd is gebeurd. En zij heeft vast ook fouten gemaakt. Je kan er niets aan veranderen. Verder wil ik er niet verder op in gaan omdat ik niet alle details ken van je relatie. Maar wat ik je wel kan vertellen is dat je je schuldgevoelens opzij moet zetten om verder te kunnen gaan.

Je kan laten TONEN (niet zeggen) dat je, gedurende het verwerkingsproces, aan het veranderen bent. Heeft meer waarde dan beloftes. Misschien zal ze het opmerken aan je gedrag, de wijze hoe je kleed etc ... je wordt terug aantrekkelijk.

Scheiden zal sowieso gebeuren, zie het echter niet als een eindpunt. Er zijn verhalen waar koppels voor een tweede keer huwen. Maar heb ook niet teveel hoop, probeer het nu slim aan te pakken en te focussen op jezelf. Je partner kan je voorlopig niet meer overtuigen, maar je kan jezelf wel overtuigen. Als je opgezadeld zit met schuldgevoelens, zoals ik, probeer het dan te veranderen voor jezelf.

In een volgende relatie (with whoever), zal je het beter aanpakken, leer uit je fouten.

afbeelding van Francien45

Tsja, ik heb het met je te

Tsja, ik heb het met je te doen. Het vervelende van vrouwen is ( ik ben er zelf ook één), dat wij al heel lang nadenken over iets wat wij niet leuk vinden. Het woord scheiden uitspreken heeft zijn wortels misschien 2 jaar daarvoor al gelegd. Dus er is al 2 jaar over nagedacht, vaak met vriendinnen over gesproken, de voors en tegens tegen elkaar afgewogen enz.

Mijn ervaring met mannen is (overigens geen verwijt maar meer iets wat je in de toekomt kan meenemen) dat ze een vrouw niet serieus nemen als je verteld wat ze vervelend vinden. Vaak gaat dit tussen de bedrijven door en de man ervaart dit als gezeur of neemt geen initiatieven. Het begint vaak met de bijv. de vuilnisbak die naar buiten moet en tig keer gevraagd/gezegd moet worden. Het klinkt onschuldig maar als dit soort dingen te vaak gebeuren word het toch wel heel lastig. Ze zeggen dat vrouwen alles onthouden. Dat is ook zo maar gevaarlijker in een relatie is dat vrouwen stapelen. Dus 1+1+1+1 en ga zo maar door. Dan komen de gedachten"hoe zou het zijn als ik een eigen huis heb" enz. En dan barst, vaak na een paar jaar, de bom. Voor de man een grote verassing. Hij wist wel dat het soms niet lekker liep maar zo slecht vond hij het niet. Maar voor de vrouw, meestal gevoelsmensen, ligt die anders. Een vrouw die geen liefde, aandacht enz. krijgt is als een bloem die langzaam aan het verwelken is.

Aan mijn verhaal heb je op dit moment niets want ik kan je niet zeggen dat je haar terug zal krijgen. Het is inderdaad wel zo dat ze nu zeker weet dat ze je niet meer wilt en........dat ze ook niet weet hoe is echt is om zonder je te leven want ook een vrouw weet pas wat ze mist als HIJ er niet meer is. Dus mijn advies zou zijn. Probeer haar besluit niet te veranderen en werk aan jezelf. En dan bedoel ik echt aan jezelf. Probeer van jouw leven te maken wat mogelijk is en kijk naar een toekomst waarin je het alleen moet doen. Zeg haar ook niet dat je het oke vind enz. Maar kom er gewoon niet meer op terug. Dat wil niet zeggen dat je niet meer met haar moet praten, maar probeer haar niet meer over te halen om te blijven. Als zij wil praten over de verdeling van spullen oid, dan praat je daar over en kijk je ook wat het beste voor jou is. Ga eens naar de kapper, koop wat nieuwe kleren maw zorg dat je er goed uit ziet. Ga sporten en zorg dat je een invulling krijg in je nieuwe of toekomstige nieuwe bestaan. Je zal je ook beter voelen als je er goed uitziet en zij ziet dat ook. Zij merkt ook dat je geen moeite meer doet om het te lijmen en dat je langzaam je eigen weg gaat. Zij zal schrikken (ook al merk jij het niet) als je er binnen 1 week anders/beter uit ziet en bijv. een naar een meubelboulevard gaat om je te laten inspireren. Je zal toch je nieuwe huis moeten inrichten. En aangezien jij daar nu alleen beslissingen in moet nemen .....

Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Een voordeel van vrouwen is ook wel weer dat vandaag om 11 uur te vroeg is maar morgen om 11 uur precies op tijd. Ik bedoel hiermee dat wij vrouwen ook vaak geen duidelijk kaders hebben zoals mannen omdat wij gevoelsmensen zijn. Dus met 11 uur bedoel ik. Dat als een man om 11 uur komt kan je hem bijv. de huid vol schelden omdat hij veel te vroeg is, terwijl de dag daarna 11 uur precies op tijd kan zijn of te laat. Ik weet niet of je van lezen houdt maar je zou het boek mannen komen van mars en vrouwen van venus is moeten lezen. Daar staat heel helder de gedachtengang van de vrouw in omschreven. Ik heb het zelf gelezen en ik moet zeggen dat hij in grote lijnen (soms wat overdreven) gelijk heeft.

Succes en we horen wel hoe het afloopt. Sterkte in elk geval.