Aanvallen van indalend besef

afbeelding van Unremedied

Het komt met aanvallen en het is heftig. Er zijn momenten dat ik het probeer op te roepen om te weten of het er nog is of dat ik er misschien eindelijk van verlost ben en dan lukt dat me niet eens. Op andere momenten slaat het plotseling en onverwacht in als een bom. Een heftige, bijzonder onaangename, niet-fysieke pijn die van dien aard is dat mijn keel ervan dichtknijpt en ik het gevoel heb dat ik moet overgeven. Een electrische storm breekt los in mijn hoofd, die deze zeer onaangename pijn veroorzaakt en onsubtiel en bliksemsnel het gevoel bezorgt dat er iets onrepareerbaar mis is - in de mate dat het voelt alsof het gehele leven geen zin meer heeft en we er net zo goed meteen een punt aan zouden kunnen draaien. Het uitzitten kunnen we nog, gelukkig worden zal er echter niet meer inzitten. Dat gevoel.

Ik schrijf dat op en vervloek mijzelf vanwege het melodramatische gehalte ervan, maar kan het tegelijkertijd niet anders verwoorden. Het is niet bedoeld als metafoor - het is echt een poging om te omschrijven hoe dat voelt. Dat gevoel dat ik nu maar het indalende besef zal noemen van wat er aan de hand is - enerzijds de bijna metafysisch aanvoelende band tussen M. en mij die ik al enige jaren niet meer op deze manier zou moeten voelen en anderzijds de pijn die het besef met zich brengt dat deze band niet (meer) bestaat of gewoon stuk is (want dat moet toch zo zijn? Als hij had bestaan, had zij hem toch ook gevoeld en was het niet zo gelopen als het nu is?), maar dat het louter een eenzijdige projectie betreft van wat ik soms neig te betitelen als een zieke geest. Hoe kan het anders dat dit het resultaat is van vijf jaar verwerking van een relatie die zelf net zo lang geduurd heeft?

Het contrast dat het gevoel van die bijna metafysische band met de daadwerkelijke stand van zaken heeft, kon niet groter zijn en het is vooral dat besef dat de electrische storm zoals ik die hierboven omschreef lijkt te veroorzaken. Het gevoel dat je heel erg met iemand verbonden bent, iemand heel erg bijzonder voor je is - de bijzonderste op de wereld misschien wel - maar dat diegene op haar eigen beurt allang heeft geconcludeerd dat dat helemaal niet zo is, dat jij niet de juiste was, dat iemand anders de juiste is, dat iemand anders degene is met wie ze haar leven wil delen - iemand met wie ze om die reden inmiddels getrouwd is en die wellicht op korte termijn de vader van haar kinderen wordt, terwijl jij geen onderdeel meer uitmaakt van dat leven - jij geen rol meer speelt.

Dat van die kinderen, dat is ook een gegeven waar ik me op eenzelfde manier gek mee kan maken, op eenzelfde manier mee blootstel aan de aanvallen zoals hierboven omschreven. Vanuit mijn geesteswereld lijkt dat niet te klóppen en hoewel dat nu natuurlijk al zo is, lijkt het dan alsof het vanaf dat moment helemaal "beyond repair" is. Het was toch de bedoeling dat zij en ik kinderen zouden krijgen? Wat doet die vent nou op de plek die eigenlijk mijn plek behoort te zijn? Waarom gaat zij nu haar hele hebben en houden hier in Nederland achterlaten om bij hem te zijn? Waarom voelt ze niet wat ik voel, ziet ze niet wat ik zie, ervaart ze niet wat ik ervaar?

De electrische storm in mijn hoofd veroorzaakt een opeenvolging van dat soort gedachten, die op hun beurt weer impulsen van gevoel veroorzaken, die toegevoegd worden aan het nare basisgevoel dat zich dan al van mij meester heeft gemaakt. Gepaard met een flinke dosis adrenaline lijkt het, waardoor de concentratie en alertheid erop alleen nog maar verder toeneemt en voor zover ik al in een staat van rust verkeerde, die op dat moment volledig verbroken is.

Mijn rationele conclusie is dat deze aanvallen het gevolg zullen zijn van een gecompliceerd rouwproces. Een rouwproces waarin bepaalde dingen niet helemaal zo gegaan zijn als zou moeten, waardoor het er misschien een beetje bijhoort. Gelukkig ben ik ook wel vaak in staat om mezelf erbij te trekken, terug te trekken in de realiteit en te rationeel te nuanceren wat er gaan de is - de ontdekking bijvoorbeeld dat de aanvallen samen lijken te hangen met een herbeleving van hoe het ooit tussen haar en mij was, waardoor de huidige realiteit plotseling geprojecteerd wordt op een realiteit uit het verleden, die (alleen) in mijn geest nog bestaat. Helaas maakt zelfs deze wetenschap het nog niet makkelijker of aangenamer. Ik ken geen onaangenamer gevoel dan dit.

Een andere nuancering is dat ik er gelukkig niet meer heel váák last van heb en dat het dan gelukkig doorgaans ook niet héél lang duurt. Het is niet zozeer de frequentie of de duur die me dwarszit (eerder is het nog de frequentie die me geruststelt), het is echt de intensiteit, de heftigheid. Een gevoel dat zo onaangenaam is, zo ongrijpbaar is, het lichaam en de geest in korte tijd zo heftig op de kop kan zetten... Een gevoel dat ik nauwelijks tot niet onder woorden kan brengen en dat ik bovendien eigenlijk ook haast niet onder woorden wil brengen, omdat ik me er ergens voor schaam, me zwak voel, een dramaat voel, het gevoel heb dat de enige conclusie die getrokken kan worden is dat ik niet helemaal spoor, omdat je dit na vijf jaar toch echt niet meer zo hoort te voelen...

Deze aanvallen heb ik dus af en toe en ik heb er volgens mij zelden wat over geschreven, deels omdat ik dat dus eigenlijk niet wilde, deels omdat ik bijna nooit in de buurt van een computer ben als ik er last van heb (en na afloop is de neiging om erover te schrijven niet meer zo aanwezig) en deels omdat het zo moeilijk te verwoorden is. Het zou mooi zijn als het gesprek dat ik over een paar weken met M. heb op de één of andere manier eraan bij kan dragen dat deze electrische storm niet meer optreedt, of in ieder geval niet in deze mate, of in ieder geval langzaamaan steeds minder voorkomt - dat de bijna metafysisch aanvoelende band eindelijk de plek in mijn geest en persoonlijke geschiedenis kan krijgen die hij verdient, waardoor dit natuurgeweld kan worden ingedamd. Maar eerlijk is eerlijk, zulke grootse verwachtingen heb ik er niet van. Maar je weet het natuurlijk nooit.

afbeelding van spijt

@Unremedied

Hee jij..ga je schamen dat je je er voor schaamt...

Op deze aardbol zijn er mensen die zolang het verlangen hebben naar die liefde die was..Het is je karakter,de nostalgie,de weemoed,de angst..De angst om dat heftige gevoel nooit meer te vinden.Die intense gevoelens voor altijd kwijt te zijn.De angst om definitief te zijn verlaten door de persoon waar je dacht mee oud te worden..

De heftigheid van het ervaren van dit alles is ook onderheven aan je karakter,je wezen..

Je weet dat ik angst heb voor jou langdurende verwerking.Vijf jaar...pffff

Voor jou nu de kans...
De kans om nog één keer echt te praten komt dichterbij.Dat zal je nu nog meer terug brengen naar de herinneringen,het letterlijk ver weg van haar is de harde werkelijkheid die eigenlijk nooit echt daar was...
Ik hoop voor jou dat dat het begin is van het einde..

Liefs

afbeelding van Unremedied

Mja... Ik heb al zo vaak

Mja... Ik heb al zo vaak gedacht of gehoopt dat iets het begin was van het einde. Dat maakt ook dat ik nu een beetje sceptisch ben over het effect van zo'n gesprek. Ik heb het gevoel dat wat ik éigenlijk nodig zou hebben, eerder 'genormaliseerd contact' zou zijn - datgene wat ik in het verleden al eens op poten heb geprobeerd te zetten en wat aanvankelijk ook leek te lukken, maar uiteindelijk toch weer strandde. Dat zit er helaas niet meer in - niet alleen gaat ze verhuizen naar een ver land, maar ook gaat ze daar (naar ik aanneem) een gezin stichten. Het wordt denk ik naar de aard der zaak daarom lastig om 'normaal contact' te hebben. Ik geloof dat, met de hele voorgeschiedenis tot nu toe, ik niet in staat ben contact met haar te hebben om toeschouwer te zijn van haar ontluikende gezinnetje. Daarvoor had dat proces al veel eerder in werking gezet moeten worden. Denk ik. Weten doe je dit soort dingen natuurlijk nooit.

Daarom hoop ik dat het gesprek in ieder geval een heilzame werking zal hebben en misschien wel bijdraagt aan het laatste stukje plaatsing. Of misschien wordt het wel niet beter dan dit. Zoals gezegd: het is niet dat er niet mee te leven is; het zijn slechts aanvallen (dus bepaald geen dagelijkse kost gelukkig) en ze duren meestal niet superlang. Ik heb ook niet het gevoel dat dit in de weg staat aan me openstellen voor nieuwe liefde (die moet dan alleen wel 's op m'n pad komen Tong).

Ow enne... Wees niet te bang dat jij (of wie dan ook) er ook vijf jaar aan vastzit... Dat is precies waarom ik mezelf soms afvraag of ik wel helemaal spoor - bijna niemand die ik ken of meegemaakt heb, heeft er zo lang mee omgeklooid. Het hangt af van de persoon die je bent, zoals je zelf al schrijft, en de feiten die zijn voorgevallen.

afbeelding van spijt

@Unremedied

Psssttt....

Je spoort hoor Knipoog

afbeelding van Alexia

Mooi

Ik heb je vorige blogs met tranen in de ogen gelezen en ook deze blog ontroert me diep. Je beschrijft écht hoe het voelt; de pijn, angst, de hoop en nog zoveel meer. Misschien is het geen troost voor jou om te zeggen dat het zeer mooi geschreven is want het verandert niets aan je gevoel. Maar ik hoop echt met heel mijn hart dat je er op termijn sterker zal uitkomen. De duur van een verwerkinsproces is voor iedereen verschillend. Bij mij is de breuk nog heel vers en zeer pijnlijk (pas een week geleden) en ik weet ook niet hoelang het gaat duren vooraleer ik terug 'normaal' zal functioneren. Ik hoop dat het ooit overgaat. Het klinkt misschien raar; maar bedankt voor de treffende woorden in je blogs, ze geven me moed en hoop.
Liefs
Alexia

afbeelding van Unremedied

Dank je voor je berichtje! En

Dank je voor je berichtje! En het is niet helemaal waar dat het niets aan mijn gevoel verandert - op z'n minst zorgt het voor een fijn gevoel omdat het altijd fijn is om een complimentje te krijgen Glimlach. Het definitief wegnemen is inderdaad helaas een ander verhaal, maar dat zou ook iets te mooi zijn als een bericht op een website daarvoor zou kunnen zorgen.

Inderdaad is het bij jou nog heel vers zeg, als het nog maar een week geleden is! De roerige tijd direct na een breuk... Dat geeft ook een soort storm, al was dat in mijn ervaring weer een heel ander soort storm... Nouja, ik ben nu meer dan vijf jaar verder, maar als je een beetje het archief induikt, zul je ook berichten van mij tegenkomen uit de begintijd, toen het nog maar net uit was en ik deze site ontdekte... Ik kan je wat dat betreft wel geruststellen: er komt zeker een moment dat je weer 'normaal' gaat functioneren, ongeacht hoe wereldveranderend het nu allemaal ook aanvoelt. Hoe lang het duurt voordat je verbroken relatie helemaal geen rol meer in je geest speelt, is echter niet te zeggen.

Hoe dan ook, fijn om te lezen dat je wat moed en hoop kon putten uit mijn blog (terwijl het nou toch niet echt een heel erg vrolijk verhaal is Knipoog).

afbeelding van HugoBos

@Unremedied

Ik sluit mij bij Spijt aan.Wees niet te hard voor jezelf omdat je voelt wat je voelt. Dat heeft niets met een zieke geest te maken, maar juist met iemand die zich compleet gaf aan een ander en zijn hart helemaal openstelde. Daar is niets mis mee, behalve dat de pijn nu navenant is helaas.
Zoals je weet erg herkenbaar voor mij. Ik heb dan wel geen live-gesprek gehad, maar uit de mails tussen mijn ex en mij heb ik nu de conclusie moeten trekken. Alleen blijft er dat verdomde gevoel, dat missen, het verlangen om dingen te delen met haar etc.
Bij jou lijkt t allemaal nog eens een stuk definitiever, door t trouwen, emigreren, etc. Ik vind t allemaal niet zo vreemd, maar wel heel rot voor jou. Hoe nu verder is weer de grote vraag. Al kan jij die uitstellen tot na het gesprek.
Wat dat je gaat opleveren dat valt niet te voorspellen. Misschien een grote terugslag, hernieuwd ldvd, maar misschien ook bevrijding op termijn en verkort ldvd.
Het is dapper en uiterst zinvol om het niet uit de weg te gaan.Beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan, dan niet.

Hang in there! En hou ons op de hoogte.

greetz

afbeelding van Unremedied

Na zoveel tijd, zoveel

Na zoveel tijd, zoveel denken, zoveel proberen, zoveel voelen, zoveel schrijven, noem maar op, wordt het op een gegeven moment wel wat lastiger om niet meer te hard te zijn voor mezelf. Maar ik weet dat dat ook niets oplost. Ik zou op een gegeven moment alleen weer los en vrij willen zijn, geen zwaarmoedigheden meer, geen aanvallen... Maar ja, dat gevoel zul je denk ik wel kennen. Dat ik mij helemaal heb opengesteld is inmiddels lang geleden en het openstellen op zich voelt als iets wat in de loop der jaren er niet eenvoudiger op geworden is. Ik zie het tegenwoordig als iets bijna onrealistisch, om nog eens een relatie te hebben die is wat het zou moeten zijn. Zonder gekloot, zonder teveel spoken uit het verleden, gewoon, zoals het hoort.

En doordat het al zo lang geleden is, is het meisje in kwestie feitelijk ook een vreemde voor me geworden... De M. die ze toen was, zal niet meer de M. zijn die ze nu is. Dat zijn echter dingen die ik ook niet weet; daar zorgt dat non-contact ook wel voor. En vandaar ook misschien dat soms de realiteit van hier en nu geprojecteerd wordt op de M. van toen, de M. die mijn vriendin was. Want ik ken geen andere M.

We zullen zien wat de ontmoeting gaat doen. Veel slechts kan het denk ik niet doen. Het beetje nieuws dat ik de laatste maanden heb gehad, gecombineerd met het telefoongesprek, de zieke vriend en het vooruitzicht van de afspraak, heeft het alweer genoeg geactiveerd in mijn geest. Je zou zeggen dat een ontmoeting daar niet veel verkeerds aan kan bijdragen - hopelijk juist alleen iets goeds. En inderdaad - beter spijt van iets dat je wel hebt gedaan, dan van iets wat je niet hebt gedaan. En ik vind van mezelf dat ik, door angsten, zorgen en door voor anderen te denken, misschien al teveel gelaten heb.

afbeelding van Petras5

Unremedied

Storm ...iets wat mijn stormen bedwingt ...
Petra xx