Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Acceptatie
Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zo goed ervaren wat dat woord betekent als de laatste jaren. Het begon zo'n 4 of 5 jaar geleden (weet het niet precies) toen ik ontdekte dat ik voor mijn gezondheid medicijnen zou moeten blijven slikken. Niet iets om van wakker te liggen. Maar ik moest wel accepteren dat mijn lichaam kennelijk niet alles zelf aankan.
Deze les in accpeteren zette zich voort zo'n 2,5 jaar geleden toen een relatie eindigde. Ik moest accepteren dat die relatie over was, maar vooral nog dingen uit mijn verleden. Dat verleden was niet eens zo heel erg heftig, maar de emoties die jaren geleden naar boven kwamen wel. Ik moest leren accepteren dat ik veel onverwerkt verdriet had, accepteren dat ook mijn ouders fouten hadden gemaakt en vooral accepteren dat ik die sterke vrouw ben mét haar zwakheden (thanx you know who 
). Ik was mezelf een tijdje kwijt en twijfelde in die tijd aan van alles van mezelf. Gelukkig vond ik mezelf weer terug.
Daarna werd ik weer sterk, althans een stuk sterker. En ontmoette ik een nieuwe liefde, mijn huidige ex. Een man die eerst alles voor me over had, maar na verloop van tijd toch meer problemen bleek te hebben dan ik vermoedde. Die problemen accepteerde ik, en ik vocht voor de relatie. Ondanks het feit dat mijn intuïtie mij probeerde te waarschuwen voor deze man.
Vooral vanaf november vorig jaar gebeurde er veel privé gezien. Steeds meer moest ik accepteren dat mijn ouders ouder worden en afhankelijker worden van hun dochters, waaronder ik.
Daarna de relatiebreuk. Hij had het zo moeilijk en wilde mij niet verder meetrekken. Hoewel hij het niet echt met mij kon uitmaken, kwamen we toch tot een breuk. En die accepteerde ik, want liefde betekent ook loslaten.
Een tijdje later kwam ik achter zijn bedrog en ontdekte ik wie hij echt is. Ook dat moest ik daarna weer leren accepteren.
En nu accepteren dat hij verder leeft met zijn nieuwe (oude) vriendin.
Ik ben vooral bezig geweest met het accepteren van mijn eigen "fouten", dat ik niet eerder heb ingezien wie hij is, dat ik hem maar trouw bleef en niet keihard wegrende. Gelukkig had ik jaren geleden wel veel geleerd en wist ik me nu beter staande te houden.
Het meest cruciale vind ik wel om te accepteren dat er emoties horen bij het loslaten. Ik ben al tijden geleden gestopt met houden van en hem te missen. Maar dat betekent niet dat ik me niet soms heel verdrietig kan voelen, of boos.
Wat acceptatie nu precies inhoudt? Ik weet het niet. Het betekent niet dat je alles maar "laat gebeuren". Nee, want ik geloof heel sterk in de vrije keuze en de kracht en wil om zelf je beslissingen te nemen. Het betekent denk ik dat je je niet langer verzet tegen datgene wat onvermijdelijk is.
Wat ik trouwens hier op de site ook nog eens een hele mooie opmerking vond was de volgende "nu je ergste nachtmerrie is uitgekomen, heb je niks meer te vrezen". Of iets in die trant. Ik weet niet meer wie dit plaatste, maar alsnog bedankt
Ik accepteer dat die nachtmerrie is uitgekomen. En zucht, ook dan volgen er weer even tranen.
Maar ik houd vast aan mijn eigen soort van mantra: mijn toekomst is mooi!
Ook een kwestie van accepteren
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
je lijkt wel een beetje op
je lijkt wel een beetje op mij volgens mij, of andersom. ik heb ook altijd moeite met verdriet accepteren als er te veel is om boos over te zijn. Zoals bij jouw ex. en de mijne. Ik gun het zo iemand dan nauwelijks dat ik een traan laat.
ik volg nu een mindfulnesstraining om te leren in het nu te leven. en dus ook te accepteren wat er is in plaats van als ik nu iets doe al met mijn gedachten bij morgen te zijn, of me hevig te verzetten tegen onaangename emoties in en van mij.
vroeger dacht ik altijd dat het toverwoord loslaten was. en ik maar als een pitbull me vastbijten in het loslaten, want mennnnn, loslaten op commando is als niet denken aan witte schapen als iemand je opdraagt niet aan witte schapen te denken.
maar het toverwoord (inderdaad ook het mijne) is accepteren wat er is. met vriendelijke nieuwsgierigheid, zonder negatief oordeel. of mijn toekomst mooi gaat zijn weet ik niet, ik leef nu en het nu is belangrijker dan de toekomst (flauw he (
verder herkenning alom.
tot snel ex p
l/m
heel flauw! ;)
Ik snap wat je bedoelt. Maar met die zin bedoel ik trouwens niet dat ik met mijn toekomst bezig ben en dat het nu waardeloos is. Nee, ik bedoel eerder dat ik nu leef en nu aan mezelf werk, en dat dat vanzelf zijn vruchten zal afwerpen. Dus niet zoiets van "nu is het zo erg, en straks wordt het beter".
Acceptatie betekent dat je meer rust hebt.
Interessant die training mindfulness. Moet je maar eens meer over vertellen.
Tot gauw l/m
Mr Bean @panic happinez
Hoi panic, vind het knap dat je in acceptatie fase zit, ondanks alle ellende van je ex, weet niet wat erger is, een ex die echt rot tegen je doet of een ex die zoals bij mij gewoon weinig aandacht meer schenkt aan het gezin, maar voor de rest niet (meer) rot tegen me doet. Ik heb de situatie steeds meer kunnen accepteren omdat ik op een gegeven moment mijzelf naar boven voelde drijven, een innerlijke kracht, vol liefde. Kwam toevallig in het blad Happinez het onderwerp "Liefdevol leven" tegen, en nog meer artikelen over liefde, erg interessant. Dat we in wezen allemaal liefdevolle wezens zijn, maar die oerstroom van liefde wordt geblokkeerd door angst, twijfel en haat, negatieve dingen dus. We moeten niet proberen geforceerd liefdevol te leven, maar door die angst los te laten wordt je leven vanzelf liefdevoller, komt die stroom naar boven. Daarom had ik zoveel moeite met de boosheid, zodra ik mijn boosheid los kon laten (komt wel met golven terug hoor) kon ik weer verder.
Ben blij dat je in de acceptatie fase zit, veel sterkte verder!
Gr.
Mr Bean
Happinez
Ik heb daar een abonnement op. Staan soms erg goede dingen in. Ik geloof ook wel dat mijn ex niet echt diep van binnen een slecht mens is. Hij is eigenlijk heel onzeker en heeft geen zelfvertrouwen. Ik heb daar ook wel eens gesprekken met hem over gevoerd. Hoewel ik bij bijna alles van wat hij heeft gezegd, vraagtekens kan zetten, geloof ik dat ook wel.
Ik denk dat een ex zoals ik heb "makkelijker" is. Sowieso natuurlijk een minder heftige situatie. Gelukkig heb ik mijn boosheid ook al een tijd geleden losgelaten. Soms komt het weer even boven, zo ook het verdriet.
Acceptatie was er ook al wel, alleen ik merk dat er steeds meer fases zijn die geaccepteerd moeten worden.
Jij ook veel sterkte Bean!
@panic, one-liners en boeken
Hoi,
Ik herken mood die je nu hebt heel goed. Go with the flow and pick your battles
Die opmerking over die angst komt uit het boek 'Alles heeft een reden' van Mira Kirschenbaum. Datgene waar je bang voor bent is allang gebeurt. Soms heb je iets rampzaligs nodig om je angst los te laten, bijvoorbeeld; door een auto-ongeluk kun je bang worden om auto te gaan rijden, maar je kunt ook gaan zien hoe kostbaar het leven is en hoe belangrijk om zonder angst te leven.
Ik vond het verder een beetje te amerikaans, maar wie ben ik?
Beter Nu van Rob Brandsma vind ik wel een aanrader, gaat over mindfullnes en sluit meer aan op mijn persoontje qua denken, sport, hobby.
Groetjes,
Anita
dus jij was het!
Jij was de schuldige van die one-liner
.
Dank voor de tips, ik zal er eens naar kijken.
Hoop dat het met jou inmiddels weer wat gaat. Ik snap heel goed dat je er tegenop ziet dat je kinderen straks met je ex op vakantie gaan. Al heb ik zelf geen kinderen, dus helemaal inleven kan ik me ook weer niet.
Groetjes, Panic
Ja het dipje is niet diep
Ja het dipje is niet diep geweest gelukkig, zal ook niet snel meer gebeuren denk ik. I've been there....
Moet weer even de juiste modus vinden om hiermee om te gaan.
Er blijft wel wat spanning. Normaal werkt hij in het buitenland, nu hij terug is voel ik me geremd in mn bewegingsvrijheid. Als ik boodschappen ga doen, hoop ik hem niet tegen te komen, maar in mn hoofd draait de film alweer wat er dan zou gebeuren. Haha, zo zit ik dus door mn angst om me niet vrij te kunnen bewegen, continu in......eh.....angst en fiets ik hele stukken om?
Groetjes,
Anita
acceptatie van een huilbui....
Vanmorgen moest ik voor een controle naar het ziekenhuis voor iets wat het afgelopen jaar aan de hand was. Toen ik dus met mijn ex was....Dus herinneringen aan die plek.
Ook aan het ziekenhuis omdat mijn moeder eind november ernstig in het ziekenhuis belandde. Een hele stressvolle maand met dagelijkse ziekenhuisbezoeken volgde. Ik moet zeggen dat mijn ex regelmatig meeging en betrokken was. Of leek dat maar zo? Was ook dat alles een leugen?
Ik moest me gewoon inhouden om in de wachtkamer en zelfs in de behandelkamer niet in huilen uit te barsten. Helemaal nadat de arts de goedbedoelde vraag stelde of de kinderwens nog speelde en dat dat nog gewoon kon. Pfff... ik moest echt mijn hoofd wegdraaien.
Verdrietig en ook even weer zo boos, boos op mijn ex.
@panic
Door je ex moet je nu al dromen en verlangens bijstellen naar nul of misschien, erg moeilijk om je daarin te schikken:(
Weet niet hoe oud je bent, maar ben je bang dat je kinderloos blijft? Ook ivm je ziekte enzo?
Dat twijfelen aan de oprechtheid van je ex ken ik heel goed. Ik denk nu dat hij zo oprecht was als in zijn vermogen lag, dat geeft een beetje troost.
Een dikke knuffel voor jou!
merci
Heel erg bedankt voor de knuffel. De kinderwens...daar zou ik nu echt geen antwoord op kunnen geven. Ik denk dat die voor mijn ex groter was dan nu. De "ziekte" die ik heb, dat heeft hier niets mee te maken, maar zou wel weer enige complicaties kunnen hebben bij een zwangerschap.
Ik denk dat het niet eens zozeer gaat om mijn kinderwens, maar wel dat kinderen krijgen in ons gezin al heel moeizaam gaat (oudste zus heeft 2 kids geadopteerd, andere zus zit in nu in IVF traject). In die zin dus een beladen onderwerp.
Maar huilbui gaat meer om herinneringen. Hoe ik daar de eerste keer met mijn ex zat (andere keren kon hij niet) en die ziekenhuisbezoeken aan mijn moeder.
Zo oprecht als in zijn vermogen lag.... ik denk dat dat wel zo is. Mijn ex gelooft zelf in zijn eigen leugens....
Owe, ik ben trouwens 35. Schitterende leeftijd!
weer een stapje verder
Vanmorgen best lekker gehuild. Eigenlijk ging het ook om het feit dat mijn ex dus deel uitmaakt van mijn verleden. En daarmee bedoel ik niet dat hij niet meer in het heden is of de toekomst (uiteraard is dit zo, maar is niet mijn punt). Wat ik daarmee bedoel is dat ik dus een verleden heb, waarin mijn ex een rol speelt. Dat is nog een punt wat soms moeilijk te accepteren is. Soms zou ik namelijk graag een hele grote gum pakken en mijn ex en alles waar hij voor staat uitgummen.....
Feit dat ik vanmorgen zo werd geconfronteerd met dat verleden en daar kennelijk doorheen moest, maakt dat ik weer een stapje verder ben.
moeilijke acceptator
Hoi Panic,
Mooi stuk wat je schreef over accepteren, denk dat we ongeveer rond dezelfde tijd onze "nachtmerrie" hebben meegemaakt.
Heb zelf ook een hoop moeten accepteren, dat mijn vriendin weg is gegaan, dat ze daarna ook de relatie verbrak na 4 jaar, dat ik daarna steeds verder afgleed, alleen nog maar verdriet had, geen enkele zin meer had om ook nog maar iets te doen, en uiteindelijk moest accepteren dat ik gewoon depressief was geworden.
In eerste instantie wou ik daar helemaal niet aan, toegeven dat het gewoon allemaal niet meer gaat, dat je het niet meer trekt, maar door onder andere mijn zus heb ik het wel geaccepteerd.
En nu denk ik eigenlijk, what the fuck, het is nu eenmaal zo, ik ben ingestort, ik moet pillen gebruiken, mag een poos niet werken, en probeer van deze periode te leren rust te nemen en aan mijzelf te werken.
Zoals jij schrijft ben ik geloof ik ook al zover dat ik niet meer van haar hou, het missen wordt ook steeds minder en heb soms zelfs momenten dat ik het wel naar m'n zin heb in m'n eentje.
Het verraderlijke is echter dat als je net een paar goede dagen hebt gehad dat het dan opeens weer zo hard kan terugkomen.
Maar zoals jij zegt is het belangrijk te accepteren dat er zoveel emoties komen bij het loslaten en dat je je er niet tegen verzet.
Toch blijft het voor mij best moeilijk, ben altijd iemand geweest die moeilijk tegen veranderingen kan, oftewel moeilijk dingen kan accepteren en daar lang tegen blijft vechten.
Hoop dat ik dat in deze moeilijke tijd wat kan gaan veranderen, jou blog gaf me in ieder geval al een duwtje in de goede richting, thanx.
Groetjes en sterkte,
Roel.
duwtjes in de goede richting
Hoi Roel,
Ja, het is moeilijk om toe te geven als het niet meer gaat. Ik vond dat in het verleden heel lastig. Mensen kenden me niet anders dan dat het altijd goed ging. Ik leefde denk ik ook minder bewust. Niet verkeerd ofzo, maar de tijd vloog als het ware wel voorbij. Door omstandigheden werd ik meer geconfronteerd met zaken die buiten mijn eigen macht lagen. En dan moet je je wel overgeven.
Ik hoop dat het inmiddels wel weer wat beter met jou gaat. Aan jezelf werken is heel goed! Ik hoop niet dat je teveel aan jezelf gaat twijfelen. Ik deed dat jaren geleden wel, hoewel ik niet depressief oid was. Maar ik twijfelde aan wie ik was, en of ik wel echt die persoon was die ik dacht te zijn. Het antwoord hierop werd uiteindelijk "ja". Hele zoektocht om op hetzelfde punt uit te komen
Fijn dat ik een duwtje kon geven. Zolang je je maar niet omver laat duwen.
Sterkte!
@ panic - acceptatie
Hoi Panic,
Het is inderdaad een mooie: "nu je ergste nachtmerrie is uitgekomen, heb je niks meer te vrezen". Maar ik vind vooral je definitie van accepteren sterk. Je niet meer verzetten tegen wat onvermijdelijk is.
Zelf ben ik een paar keer naar een maatschappelijk werker geweest. Zij heeft me veel uitgelegd over accepteren (ik ben hier heel slecht in). Ze zei bijvoorbeeld dat het ok is om te accepteren dat je 'de break' nog niet kunt accepteren. Of dat je kunt accepteren dat je tegen beter in hoop blijft houden. Gek genoeg bracht dit mij heel veel rust; ik dacht dat accepteren inhield: vrede hebben met wat er is gebeurd. Maar je kunt dus ook voor jezelf accepteren dat je er (nog) geen vrede mee hebt.
Ik lees vaak je blog en je reacties en vind dat je hier altijd sterk in overkomt. Dat wilde ik even kwijt!
Gr Verdrietig meiske
dank je meiske
Dank je wel dat je me sterk vindt overkomen. Al ben ik ook wel zwak hoor. Maar juist door het kennen van mijn zwaktes mss weer sterk.
Je maatschappelijk heeft gelijk over die acceptatie. Na deze breuk heb ik ook tegen mijn omgeving gezegd dat ze mij de tijd moesten gunnen. Sommige mensen willen eigenlijk dat je te snel weer verder gaat. Vooral als je ex zo'n kl**tzak blijkt te zijn als de mijne.
Een breuk is en blijft moeilijk. In veel gevallen ook omdat je tegen je natuur in moet gaan, namelijk je natuur dat je om hem/haar geeft en voor hem/haar wilt zorgen.
Sterkte meiske!