ik probeer te accepteren dat het gedaan is.
Dat ik verder moet met mijn leven.
Dat ik ooit iemand zal vinden dat beter is.
Dat ik ooit opnieuw even gelukkig zal worden en ooit opnieuw ware liefde zal vinden.
Ik probeer het allemaal achter mij te laten.

Maar het lukt mij niet.
3 overgelukkige jaren gehad en nu volgt een lange periode van rouw.

Ik blijf het gevoel hebben dat het wel iets had kunnen worden.
Was ik alleen maar iets meer ervaren geweest.
Eerste relatie en pas na de breuk dat je veel leert.
Of het iets zou geworden zijn met de ervaring en kennis die ik nu heb, zal ik nooit weten.
Maar het had alleszins veel meer kans tot slagen gehad.

Ik probeer nu al drie maanden de slechte kantjes in te zien van mijn ex. Maar ik kom telkens uit bij details, details die gemakkelijk te overwinnen waren/zijn.

Ik wou dat ik van alles nog eens de laatste keer kon overdoen.
De laatste knuffel met haar, de laatste kus, de laatste nacht.
Niets als vrienden, maar als geliefden.
Gewoon om de momenten te koesteren. Had ik dan maar geweten dat het de laatste keer zou zijn. Maar dat wist ik niet, ik ging er vanuit dat er nog zoveel zou volgen.

Achter de examens het contact verbreken (hoor ze nu zoiezo wienig door examens). Ik hoop dat het mij lukt om ze nog eens mee te krijgen ergens naartoe. Naar de zee, of ergens anders naartoe. Nog éénmaal genieten van haar gezelschap, beseffend dat het de laatste keer is. Het moment koesteren om dan afscheid te nemen. Ik zou ze ook kunnen mailen, of bellen. Of naar haar toe gaan, het haar zeggen en terug weggaan.
Maar dan is het wederom zoals hier boven beschreven.
Namelijk dat ik de laatste keer dat ik bij haar was (als vrienden iets gaan eten en gaan drinken) niet wist dat het écht de laatste keer zou zijn.
En dat wil ik niet.
Ik wil nog eens haar gezelschap, beseffend dat het voor de laatste keer is. Om dan afscheid te kunnen nemen op de manier zoals ik het wou.

Mss wel dom van mij ? Ik weet het allemaal niet meer ...