Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
accepteren is een pijnlijke zaak
Waarom dwalen door al die dalen waar daar is, een wildernis! dit was een uitspraak van een vriendin van me die helaas al een hele poos geleden is overleden.
Heb deze uitspraak altijd onthouden en had nooit helemaal begrepen wat ze ermee bedoelde, tot aan dit moment.
Waarom bezig zijn met allerlei manieren om je vriendin niet los te hoeven laten, om niet te accepteren dat je alleen verder moet, om constant tegen een muur van verdriet en teleurstellingen aan te lopen, en waarom zoveel tijd en energie steken in iets of iemand terwijl je toch weet dat het nooit meer goed komt, dat je weet dat je eigenlijk helemaal niet meer bij elkaar hoort, die wildenis dus.
Heb het vandaag weer erg moeilijk gehad, heb mijn ex al bijna 2 weken niet meer gezien, en vandaag was het weer zover, had mijn hond opgehaald om lekker een eind te gaan lopen en zwemmen, had het zweet in mijn hand staan en had een brok in mijn keel toen ik moest aanbellen bij het huis waar we samen ze lang gelukkig hebben samen gewoond, en natuurlijk zag ze er weer fantastisch uit, klaar om te gaan zwemmen met een paar vrienden.Ik stond er verloren bij.
we hebben een beetje gepraat over koetjes en kalfjes terwijl ik alleen maar dacht, hou me vast, kus me, vertel me dat je me mist, maar dat deed ze natuurlijk niet, ze is een heel stuk verder als ik.
Toen ik uiteindelijk weer was vertrokken heb ik een hele tijd voor me uit lopen staren, was erg verdrietig en voelde me weer compleet machteloos.
heb daarna lang zitten praten met een vriendin, ze vertelde me dat het nu echt tijd werdt om het te accpeteren, dat ik mijn leven niet moest laten leiden door 1 iemand die geen enkele interesse meer had in een verzoening. Laat het toch gaan zij ze, je komt zo geen stap verder, je hebt alles in je om het zo goed te hebben, om weer gelukkig te worden, maar je moet loslaten, anders ga je er echt aan onderdoor.
En ik wil het zo graag loslaten, kan alles perfect verwoorden, waar het fout is gegaan en waarom het ook nooit meer iets kan worden, maar toch...
Kom geen stap verder gevoelsmatig, zit hier al weer maanden in een klein kut studiootje, en moet hier nog zeker twee en halve maand blijven zittem, trek me echt naar het moment toe dat ik dan mijn eigen plekje kan gaan maken, maar ben ook een beetje bang voor dat moment, de stortvloet aan emoties die dan zullen loskomen, het eventuele besef dat ik ook daar geen rust kan vinden, tis op dit moment weer 1 grote chaos in mijn hoofd, en ik kom er niet vanaf, doe er van alles aan, ga veel sporten, naar vrienden toe, werken enz enz
Alles om voor afleiding te zorgen, maar die vriendin
zei vervolgens, dat klopt, maar je stelt je verdriet uit, je zoekt afleiding ipv om te gaan met je gevoelens,maar hoe moet ik er dan mee omgaan, kan hier toch ook niet gaan zitten, dagen achter elkaar voor me uit gaan staren, daar schiet ik toch ook niets mee op. Dus mijn vraag is vrij simpel en ook weer niet, en ik wil hem graag stellen aan de mensen die weten waar ik het over heb, die voelen wat ik nu voel en er mee hebben leren leven en eruit zijn gekomen.
Wat kan ik doen om berusting te vinden over hetgene wat me is overkomen, hoe kan ik leren het een plaatsje te geven, het te accpeteren en er vrede mee te hebben, ik weet dat het kansloos is, maar ik kan die knop niet vinden, dus kan ik hem ook niet omdraaien, gek wordt ik ervan, ik wil zo graag verder, af van het verdriet en chaos in mijn hoofd, zou het liefst nu op mijn motor stapppen en door te rijden tot de pijn verdwenen is.
- Keyser sose's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Keyser sose
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Allereerst heb ik een
Allereerst heb ik een muzikale tip voor je: zoek het nummer Garland van de band The Wounded. Om even op de 'wildernis' terug te koppelen.
Los daarvan: probeer geen ijzer met handen te breken. Accepteren en loslaten is niet iets wat je kunt forceren, hoe graag je ook wil. Het gevoel van ldvd is zo vreselijk erg, dat je er het liefst vorige week maandag al van verlost zou willen zijn, maar zo werkt het niet. Als je het geforceerd probeert te ontwijken, creeer je inderdaad vluchtgedrag en ik kan me voorstellen (hoewel ik er geen ervaring mee heb, maar dat heb ik hier wel gelezen en ook wel eens gehoord) dat je dan op den duur van een koude kermis thuiskomt.
Maar om je toch een beetje houvast te geven (klinkt bijna alsof ik het allemaal weet, maar zo bedoel ik het uiteraard niet haha), wat je moet doen is je in je HUIDIGE staat berusten. Accepteer wat je voelt, accepteer wat je denkt. Accepteer dat de wereld op dit moment volkomen duister is. Acceptatie is alles. Je hoeft nog niet te accepteren dat zij en jij verleden tijd zijn. Dat komt nog wel! Zo ver ben je duidelijk nog niet! Maar forceer niks en onderga het. Dat is eigenlijk waar het op neerkomt. Geef toe aan je impulsen om je een avond flink vol te gieten met alcohol, geef toe aan je verdriet en schroom je niet om een aantal dagen thuis te zitten in je nachtkleding (if any) en met de gordijnen dicht. Geef toe aan je cynische en verbitterde gevoelens. Ga vooral op je motor rijden in de hoop dat de pijn over is.
Je moet er alleen niet in verzuipen. Dat is het enige waar je voor op moet passen. De balans zien te vinden tussen het ijzer met handen breken en erin verzuipen. De beste weg is de middenweg. Kies die. Aanvaard. Aanvaard hoe je je nu voelt. Meer hoef je niet te accepteren nog op dit moment, meer hoef je niet te voelen. Maar onderga het en maak je niet te druk om wat je actief zou kunnen doen om er vanaf te komen. Want er is waarschijnlijk nog niks wat je kunt doen om eraf te komen. Behalve aanvaarden, berusting vinden. Dan komt de rest vanzelf.
Voor de rest: mijd haar! Ga die confrontatie niet meer aan! Het is een tantaluskwelling die je jezelf aandoet, je halfgodin (want daartoe heb je haar inmiddels waarschijnlijk wel verheven) die je niet meer mag aanraken, niet meer mag kussen en geen lieve woordjes meer mag toespreken. Zoek haar dan ook niet op! Je voelt je er alleen slechter door.
Daar komt bij dat het voor een deel ook gewoon een fysiek afkickproces is. Een alcoholist moet je niet in een huis zetten met flessen vol whisky, jou moet je niet in een situatie zetten met haar. De alcoholist verlangt ook naar z'n whisky, jij verlangt naar haar. Maar je weet dat de alcoholist beter af is zonder zijn whisky, en dat geldt ook voor jou...
Sterkte ermee, maar laat de moed niet zakken! Het komt allemaal vanzelf, maar het heeft gewoon even tijd nodig!
thankx unremedied
Zeg bedankt voor jouw visie en tips, jij bent de eerst die voor mij in woorden die ik begrijp kan uitleggen dat ik niks actiefs kan doen om ze te vergeten, maar dat ik blijkbaar moet accepeteren dat ik de ene dag vrplijk ben, de andere weer verdrietig ben enz enz.
Als je je goed begrijpt moet je dus accepteren dat je gevoelens de komende tijd van links naar rechts aan en andersom, en dat je daar niks aan kunt doen, als alleen verder gaan met je dagelijkse bezigheden tot dat alles naar van loop van tijd minder heftig zal worden, en ten aanzien van contact met haar ben ik er zelf ook van overtuigd dat ik ze beter niet kan zien of spreken, alleen komt mijn post daar nog aan en hebben we samen en hond, en daar hebben we samne voor gekozen en dragen we samen de verantwoordlijkheid over, dus ik zal goed moeten nadenken hoie ik dat zal moeten gaan oplossen.
Maar verder nogmaals bedankt voor je reactie.
Kan er echt wel iets mee.
Inderdaad, daar komt 't kort
Inderdaad, daar komt 't kort gezegd op neer: accepteer dat je ups en downs hebt, de ene dag vrolijk en de andere dag verdrietig. Accepteer het en onderga het, maar probeer het nog niet te sturen, want je kunt het nog niet sturen.
Wat betreft de post en de hond: de situatie lijkt me serieus genoeg om ervoor te zorgen dat je je post gewoon op je eigen adres krijgt nu (ga dus adreswijzigingen versturen en maak gebruik van de verhuisservice van TPG post, zie de website) en de hond... Ik kan me voorstellen dat je om de hond geeft, maar om nou te spreken van verantwoordelijkheid... Een hond is nog geen kind. Zij of jij is ook in staat om daar alleen voor te zorgen en gezien de situatie is dat misschien beter. De hond zal niet zoals een kind misschien trauma's eraan overhouden ofzo. Ook zal de hond het je vergeven als je even een poos uit the picture bent en 'm eens weer mee uitneemt als het allemaal wat tot rust gekomen is. Ik denk dat het niet noodzakelijk is om vanwege de hond het contact aan te houden.
Then again... Die tantaluskwelling is iets wat sommigen zich bewust aandoen. Is voor jou de hond ook niet juist een reden om haar te kunnen blijven zien, net zoals de alcoholist een reden zoekt om naar z'n whisky te kunnen blijven grijpen?
Keuze
Ik denk dat je die hond even moet laten voor wat het is. Of jij moet de hond krijgen. Vraag haar de post door te sturen. Het gaat niet werken als je haar blijft zien. Afstand is echt een voorwaarde om te kunnen accepteren en loslaten. Verder sluit ik me helemaal bij unremedied aan. Goed gesproken! Accepteer dat je je zo voelt als je je voelt. Dit gaat ook nog wel even zo blijven maar hou in je achterhoofd dat het beter wordt, dit laat zich alleen echt niet dwingen. Je staat voor 1 van de grootste uitdagingen uit je leven, nl hier overheen komen. Doe dingen waardoor je trots op jezelf kan zijn. Ga op zoek naar jezelf, lees over persoonlijke ontwikkeling. Je moet de kracht bij jezelf vinden en zo kan je steeds weer wat treetjes omhoog stappen.
Sterkte,
Roberto
Ps. Je mag altijd een pb sturen voor advies
ENJOY
lees mijn laatste berichtje aan unremedied.
Geef je er maar aan over. Pas als je helemaal gezonken bent ga je weer zwemmen.
Ik wil best met je mee naar de kroeg Keyser Sose, ik geloof dat jij en ik nog het dichtst bij elkaar zitten van de verhalen die ik lees hier op de site. Ohhh hoe herken ik je verhaal, dat gevoel. Maar na afgelopen weekend en de confrontatie met de nieuwe vriendin, gaat het op een of andere manier toch weer beter met me.
En met jou gaat het ook weer beter gaan. Ik beloof het je!!!!
Maar er moet veel wiskey gedronken worden, veel motor gereden worden, veel spaak laten lopen.
Catharsis ligt in het vooruitzicht!
Maar daaraan gaat een onvermijdelijk doorheengaan vooraf. Als je dat probeert te vermijden wordt het een lange lange les....
sterkte, liefde, inspiratie wens ik je
Pipster
Na een kleine maand was ik
Na een kleine maand was ik ook nog niet toe aan loslaten hoor. Dan zat ik ook nog heel sterk met mijn ex in mijn hoofd. En wie zegt dat zij al een heel stuk verder staat? Kan allemaal schijn zijn. Je bent een mens h?ɬ©, geen machine, ik denk dat je toch al een heel eind verder staat dan in het begin. Persoonlijk had ik mijn beste periodes terug na 2 maand ofzo, maar dat is echt voor elke mens verschillend. Trek het je niet aan, en geef jezelf de tijd. Je moet jezelf dat zeker niet kwalijk nemen dat het nu nog niet lukt om het volledig los te laten. Probeer voor de rest gewoon leuke dingen te doen met vrienden en niet bij de pakken te blijven zitten. En jouw ex zien vertraagt dat proces, dus is het mss het beste om haar ook even niet meer te zien? Dat is hetzelfde als elke keer het korstje van een wonde te krabben, geneest stukken moeizamer en het litteken blijft achteraf nog lange tijd zichtbaar... Nog veel sterkte en moed gewenst. Je komt er wel!
korstje
Mooi beeldend gemaakt bert met dat krabben aan het korstje en dat litteken!
Thx :-).
Thx
.