Hallo allemaal,

Graag vertel ik mijn verhaal en ik hoor graag jullie reacties
Ik ben een vrouw van 36 jaar.
Een jaar gelen was ik een happy single. Ik had veel aandacht van mannen en genoot daarvan. Tijdens een feest leerde ik mijn vriend (nu ex) kennen. Hij was 11 jaar jonger maar er was een enorme klik. We begonnen met afspreken. Een drankje in de kroeg, een wandeling op zondagmiddag. We konden goed praten en dat deden we dan ook graag.
In november vorig jaar moest hij voor werk 2 maanden naar het buitenland. Vlak daarvoor hebben we toegegven dat er meer gevoelens waren dan enkel vriendschap. Ik wilde deze 2 maanden gebruiken om hier over na te denken omdat ik een relatie met iemand van 11 jaar jonger niet zag zitten. Hij heeft hier niet aan gehouden en we hadden elke dag contact via de mail.
Toen hij terug kwam was het dan ook onvermijdelijk dat we een relatie met elkaar zouden aangaan. Dit is niet makkelijk geweest. Er waren veel vooroordelen in onze omgeving en ook wijzelf hadden soms twijfels. Ik was echter zo ontzettend gek op hem dat ik een hoop signalen naast me neer heb gelegd. Ik dacht dat echte liefde alles zou overwinnen.
We zijn 15 september met zn tweeen twee weken op vakantie geweest. Ik was ontzettend gelukkig! Twee weken met mijn grote liefde! De tijd van mijn leven.
Toen we terug kwamen merkte ik dat hij wat afstandelijker was. Dit deed hij wel vaker. Dan wilde hij graag bij zijn vrienden zijn. Dat snapte ik ook allemaal en liet hem dan zijn gang gaan. Ik merkte dat er iets was wat hem dwars zat en probeerde met hem te praten. Maar er kwam niet echt wat uit.
Verder ging het allemaal best goed. (terwijl ik dit schrijf word me al een hoop duidelijk trouwens) Twee weken geleden begon ik voorzichtig over onze toekomst. Hoe dacht hij over samenwonen? Toen ging het mis.
Hij kreeg het spaans benauwd. Gaf aan hier nog lang niet mee bezig te zijn. Hij had het gevoel zich constant te moeten bewijzen en had ook het gevoel niet aan mijn verwachtingen te kunnen voldoen. Dit had hij wel eens eerder aangegeven maar hij wilde me absoluut niet kwijt en wilde daarom door met onze relatie.
Nu was het anders. Hij wilde ineens stoppen met alles! De hele relatie! We hadden een topvakantie gehad en een week later ziet hij de hele relatie niet meer zitten! Ik was en ben er kapot van! Hoe kan dit nou?
Ik heb uit een reflex en om mezelf te beschermen alles weg gedaan van hem. Facebook, whats app, alles. Hij kon me alleen nog per mail bereiken. Dat had ik hem ook netjes aangegeven. Een week later kwam ik tot inkeer en had nog veel vragen. Toen heb ik hem gemaild met de vraag of hij hier nog antwoord op wil geven.
Hij was nu min of meer boos op mij. Dat ik hem zo uit zijn leven had verbannen. Hij moest nadenken over een eventuele ontmoeting met mij.
Nu heeft hij besloten mijn vragen te willen beantwoorden. Het is nu 2 weken uit en vanmiddag om 15.00 uur staat er een afspraak.
Ik weet nu niet of ik dit door moet laten gaan! Het gaat mij namelijk alleen maar verschrikkelijk veel pijn doen. Ik merk dat ik hem dolgraag wil zien omdat ik hem zo mis... Maar wat gaan we hier mee opschieten? Het veranderd niks aan de situatie dat onze toekomstbeelden kennelijk teveel uit elkaar liggen...
Wat zouden jullie doen? Nog een keer een pijnlijke confrontatie aangaan met degene die je zo lief hebt maar ook degene die je zoveel pijn heeft gedaan?
Of hem netjes bedanken en proberen je leven weer op de rit te krijgen?

Ik hoor het graag! Vast bedankt voor reactie's.