Kwam toevallig op deze site en heb een aantal blogs gelezen en ik was best onder de indruk van hoe mensen hier steun bij elkaar vinden en ik ben nogal nieuwsgierig naar jullie mening over mijn verhaal. Of misschien zijn er mensen die soortgelijke dingen meegemaakt hebben.

Ongeveer 2 maanden geleden heeft mijn vriend het uitgemaakt. Reden is niet helemaal bekend. Het is namelijk nogal een rare situatie en een raar verhaal. Mijn vriend en ik hebben elkaar ongeveer in januari leren kennen en daarna hebben we eerst zo een maandje contact gehad en daarna hebben we elkaar dan aantal keren op stap ontmoet en daarna hebben we keertje met z'n tweetjes afgesproken. Het klikte eigenlijk meteen en we vonden elkaar gewoon ontzettend leuk. In het begin kwam alles zeg maar van zijn kant. Dit heb ik bewust beetje gedaan omdat ik graag wilde zien hoeveel moeite hij zou doen voor me. Nou, heel veel moeite dus.. Zijn omgeving zei ook dat hij gewoon echt verliefd was en dat hij me gewoon echt leuk vond.

Nadat we ongeveer twee weken iets met elkaar hadden heeft mijn vriend een zeer zware operatie gehad. We konden niks een aantal weken en ik ben eigenlijk bijna iedere dag bij hem geweest toen. Was in het begin verschrikkelijk als ik naar huis moest, want dan zat hij daar zielig en alleen met de tranen in z'n ogen en ik wilde eigenlijk helemaal niet weg.. Gelukkig ging het na een aantal weken al stukken beter en eigenlijk zijn we toen wel heel erg naar elkaar toegegroeid en is alles gewoon veel sneller gegaan dan anders. Maar dit was niet echt vervelend.

Na een tijdje krijg je dan van die typische discussies over 'vrouwen-mannen'-dingen. Natuurlijk heel vervelend, maar die dingen gebeuren nou eenmaal af en toe. Eigenlijk kwamen we hier ook altijd wel weer uit en het ging meestal helemaal nergens over. We waren gewoon heel sterk. Eigenlijk paste we gewoon heel goed bij elkaar omdat we in heel veel dingen gewoon hetzelfde waren. Ik denk niet dat we dit heel bewust doorhadden, maar als je logisch terugdenkt merk je dat je daarom juist goed bij elkaar past. In ons geval teminste.

Op een gegeven moment zat ik i.v.m andere dingen gewoon niet zo lekker in m'n vel, zoals je dat gewoon soms wel eens hebt.. En toen hebben we weer een ontzettende discussie gehad. Het probleem was beetje dat mijn vriend niet goed praat. Hij uit niets, hij zegt niets als hem iets dwars zit en hij kropt alles op. Dus uiteindelijk was dit voor hem de druppel omdat het volgens hem het zoveelste probleem was.

Uiteindelijk hebben we een heel lang gesprek gehad. 'Het' gesprek om het zo maar even te noemen. Mijn indruk was dat hij toen ontzettend twijfelde. Niet echt wist wat hij deed. Eerst was het van: ik wil echt niet meer. En na mijn aandringen en gepraat was het: ja ik zal toch moeten zeggen dat we nu even niet meer samen zijn. Van de hak op de tak dus. Normaal ben ik niet zo, dat ik op mensen ga inpraten hoor. Maar het viel me heel erg op dat hij het ontzettend veel had over wat zijn beste vriend er allemaal wel niet van vond. En dat hij had gezegd, en dat hij vooral vond, en dat hij ook vond.. En hij was ook voortdurend aan het bellen tijdens ons gesprek toen. Zeker 20 keer achter elkaar. Net een soort hete adem in mijn vriend zijn nek zeg maar. Nou aan het einde van het gesprek zijn we nog even naar boven gegaan en toen vroeg ik dus of ik iets terugmocht wat ik hem had gegeven toen hij op het ziekenhuis lag. Die dus ook altijd bij hem is geweest tijdens de rottijd. En dat kreeg ik dus niet terug. Daarvan zei hij dat dat gewoon zou blijven staan waar het stond. Daarna heeft hij me naar huis gebracht en heb ik in de auto hem nog een kus op zijn wang gegeven. Waarna hij me vervolgens bleef zoenen en opeens het heel moeilijk ermee had. Hij beloofde ook dat we nog leuke dingen zouden gaan doen. Kortom: ik geloof er niet in dat het zijn eigen beslissing was, hij had misschien wel twijfel maar zijn beste vriend heeft hem eigenlijk gepusht. (ik hoef geen reacties van: ja wat was het dan voor een vriend en hij hield niet van je, geloof me maar, hij hield wel van me.. jongens huilen niet zo snel..en al helemaal niet om een meisje..en hij al helemaal niet.)

Daarna heb ik nog bijna dagelijks op msn contact gehad. Ongeveer 3 weken nadat het uit was heb ik hem nog keer gezien op stap. We waren per toeval in dezelfde cafe. Hij was weer met die beste vriend en die z'n vriendin. Vervolgens kreeg ik diezelfde nacht een telefoontje waarom ik daar was, waarom ik niet naar huis ging, waarom ik daar was terwijl ik naar huis zou gaan (want dat had ik volgens die beste vriend gezegd). Enz enz. Raar telefoontje dus.

Nu als ik hem aanspreek op msn doet hij ontzettend bot. Dit is eigenlijk van de ene op de andere dag. Hij blokkeerd me niet, praat gewoon terug. Als ik hem sms krijg ik een heel dag-verslag terug maar wel ontzettend bot.

Ik begrijp gewoon niet, wat er opeens veranderd is. Want er is geen ruzie of niks geweest. Ik begrijp niet als je je ex zo erg haat en wilt doen alsof er niets meer is. Sms dan niet terug, zeg dan niets terug of blokkeer iemand op msn. Maar ga niet superbot reageren want het komt echt op mij over alsof hij beetje gefrustreerd ofzo is..

Nu is het geval dat die beste vriend even niet bij hem in de buurt is gedurende 3 weken. Nu ben ik dus aan het bedenken dat er misschien een hele last van zijn schouders valt. Iemand misschien een idee, zelfde situatie meegemaakt?

Liefs